10 ιστορικές σφαγές που ο κόσμος αγνοεί

Το κανάλι Alltime10s του YouTube παρουσιάζει δέκα σφαγές που είναι άγνωστες ή λιγότερο γνωστές στο ευρύ κοινό.

Περιστατικά μαζικών δολοφονιών που δεν προβλήθηκαν αναλόγως από τα Δυτικά media, αποσιωπήθηκαν στο πέρασμα της ιστορίας ή καλύπτονται ακόμα από πέπλο μυστηρίου.

-Παρίσι, 1961: Οι άνδρες των δυνάμεων της αστυνομίας χτύπησαν πορεία 30.000 ατόμων υπέρ της ανεξαρτησίας της Αλγερίας από τη Γαλλία. Στη διάρκεια της διαδήλωσης αστυνομικοί άνοιξαν πυρ κατά των διαδηλωτών με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δεκάδες (ο ακριβής αριθμός των νεκρών δεν είναι γνωστός ακόμα και σήμερα). Πολλοί άλλοι συνελήφθησαν και κρατήθηκαν σε διάφορα σημεία κράτησης, όπου υπέστησαν βασανιστήρια. Οι δολοφονίες συνεχίστηκαν και τις επόμενες ημέρες. Σύμφωνα με μαρτυρίες αστυνομικοί έριξαν νεκρούς διαδηλωτές αλλά και βαριά τραυματισμένους στον Σηκουάνα, στις όχθες του οποίου εκβράζονταν για μέρες πτώματα. Νεώτερος απολογισμός κάνει λόγο για πάνω από 200 νεκρούς. Οι θάνατοι έγιναν γνωστοί 37 χρόνια μετά, καθώς τα ΜΜΕ της εποχής δεν είχαν παρουσιάσει επίσημη καταμέτρηση.

-Η σφαγή της φυλής Ασανίνκα το 2014: Μόνο η κυβέρνηση της Βραζιλίας έχει εντοπίσει περίπου 77 απομονωμένες και εν πολλοίς άγνωστες στον έξω κόσμο φυλές στον Αμαζόνιο. Μία από αυτές εμφανίστηκε τον Αύγουστο του 2014, εκδιωγμένη από τα εδάφη της στο Περού από εμπόρους ναρκωτικών και παράνομους υλοτόμους που ήθελαν τη γη τους. Μέλη της φυλής Ασανίνκα, που κατόρθωσαν να μιλήσουν μαζί τους είπαν ότι οι άγνωστοι ως τότε ιθαγενείς αναζητούσαν όπλα και συμμάχους, για να αντιμετωπίσουν θανάσιμες απειλές: επιθέσεις από μη γηγενείς, και ασθένειες όπως γρίπη και διφθερίτιδα. Μέσα στο 2014 εκτελέστηκαν πολλά μέλη της φυλής που δεν πρόλαβαν να φύγουν από τα εδάφη στα οποία ζούσαν.

-Η σφαγή του νησιού Bentinck: Η σφαγή έμεινε στο σκοτάδι μέχρι τη δεκαετία του 1980. Πίσω στο 2011, ο στρατηγός Μακένζι πήρε εντολή από την κυβέρνηση του Κουΐνσλαντ να καταλάβει το νησί Μπέντινκ της Αυστραλίας, όπου ζούσε μια φυλή Αβορίγινων. Ο Μακένζι και οι άνδρες του βίασαν, εκτέλεσαν και κυνήγησαν τα μέλη της φυλής, ενώ φυλάκισαν εκατοντάδες άτομα. Κανείς δεν έμαθε ποτέ τον ακριβή αριθμό των νεκρών.

-Μπάτανγκ Κάλι: Το 1948 η Μαλαισία ήταν βρετανική αποικία. Το 1946 οι Βρετανοί δημιούργησαν τη Μαλαισιακή Ένωση και στις αρχές του 1948 ιδρύθηκε η Μαλαισιανή Ομοσπονδία, η οποία διατήρησε τα δικαιώματα των Μαλαισίων και επέβαλε στους Κινέζους και Ινδούς εργάτες της χώρας τη μαλαισιανή υπηκοότητα. Η οριστική ανεξαρτησία από το Ηνωμένο Βασίλειο, έγινε το 1957. Πριν την ανεξαρτησία του κράτους και πίσω στο 1948, εργάτες σε φυτεία δέχτηκαν επίθεση βρετανικών στρατευμάτων με αποτέλεσμα τον θάνατο 24. Γυναίκες και παιδιά απήχθησαν με φορτηγά και άνδρες εκτελέστηκαν επί τόπου. Η αποκάλυψη της σφαγής έγινε στα τέλη του 1960 από μαρτυρίες σε Δυτικά media, ενώ η βρετανική κυβέρνηση αρνείτο να διερευνήσει το περιστατικό μέχρι τη δεκαετία του 1990.

-Σφαγή του Μι Λάι: Η Σφαγή του Μι Λάι (Mỹ Lai) ήταν η μαζική δολοφονία αμάχων πολιτών, ο αριθμός των οποίων κυμαίνεται από 347 έως 504, στο χωριό Μι Λάι του Νοτίου Βιετνάμ, κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, στις 16 Μαρτίου 1968. Τις δολοφονίες διέπραξαν Αμερικανοί στρατιώτες του 3ου λόχου του 1ου τάγματος, το οποίο ανήκε στο 20ό Σύνταγμα Πεζικού, της 11ης ταξιαρχίας της Μεραρχίας “Americal”. Τα περισσότερα από τα θύματα ήταν γυναίκες, παιδιά, βρέφη και ηλικιωμένοι. Μερικά από τα πτώματα, όπως φάνηκε αργότερα είχαν ακρωτηριαστεί και, σύμφωνα με ισχυρισμούς, πολλές γυναίκες βιάστηκαν πριν τις δολοφονίες. Ενώ αρχικά απαγγέλθηκαν κατηγορίες σε 26 Αμερικανούς στρατιώτες για τις πράξεις τους στο Μι Λάι, μόνο ο ανθυπολοχαγός Γουίλιαμ Κάλεϋ (William Calley), ένας διμοιρίτης του τρίτου λόχου, καταδικάστηκε. Ενώ κρίθηκε ένοχος για τη δολοφονία 22 χωρικών και του απαγγέλθηκε η ποινή της ισόβιας κάθειρξης, στη συνέχεια εξέτισε μόνο τρεισήμισι χρόνια κατ’ οίκον περιορισμό. Η σφαγή έλαβε χώρα στους οικισμούς Μι Λάι (Mỹ Lai) και Μι Κε (My Khe) που ανήκαν στο χωριό Σον Μι (Sơn Mỹ). Στο σύγχρονο Βιετνάμ τα γεγονότα ονομάζονται Σφαγή του Σον Μι (thảm sát Sơn Mỹ). Η κωδική ονομασία των Αμερικανών για το “οχυρό των Βιετκόνγκ” ήταν “Πίνκβιλ” (Pinkville). Το περιστατικό προκάλεσε παγκόσμια κατακραυγή όταν έγινε δημόσια γνωστό το 1969. Η σφαγή επίσης ενδυνάμωσε τις εγχώριες αντιδράσεις στις Η.Π.Α. για τη συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο του Βιετνάμ. Τρεις Αμερικανοί στρατιώτες οι οποίοι προσπάθησαν να σταματήσουν τη σφαγή και να προστατέψουν τους τραυματισμένους αρχικά καταγγέλθηκαν από αρκετούς Αμερικανούς Γερουσιαστές ως προδότες, σε μια προσπάθεια να συγκαλυφθεί η σφαγή. Έγιναν παραλήπτες επιστολών εμφορούμενων από μίσος και απειλών για τη ζωή τους, ενώ βρήκαν ακρωτηριασμένα ζώα στην αυλή τους. Αργότερα, οι τρεις επαινέθηκαν ευρύτατα και τιμήθηκαν από τον αμερικανικό στρατό για τις ηρωικές πράξεις τους.

-Οι μαζικές εκτελέσεις στο Ιράν το 1988: Το 1988, εκατοντάδες χιλιάδες Ιρανοί πολιτικοί κρατούμενοι εκτελέστηκαν από την Ισλαμική Δημοκρατία και θάφτηκαν σε μαζικούς τάφους, ειδικά στο Khavaran της νότιας Τεχεράνης. Αν και οι δολοφονίες συνεχίστηκαν για μήνες σε αρκετές πόλεις, η 31η Αυγούστου θεωρείται η ετήσια επέτειος και πάντοτε μνημονεύεται από συγγενείς και φίλους των θυμάτων. Η πλειοψηφία όσων εκτελέστηκαν εξέτιαν ποινές φυλάκισης για την πολιτική τους δραστηριότητα. Παρά την πίεση από οργανισμούς ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπως το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και η Διεθνής Αμνηστία, η ιρανική κυβέρνηση δεν έχει ποτέ αναγνωρίσει επίσημα τις εκτελέσεις. Όπως έχει αναφερθεί από το Γραφείο της Τεχεράνης, αρκετοί πολιτικοί κρατούμενοι, συμπεριλαμβανομένων των Κούρδων αντιφρονούντων, εκτελέστηκαν μετά το τέλος των προεδρικών εκλογών του Ιουνίου 2009, κοντά στους 110 άλλοι δολοφονήθηκαν κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων ή κατά τη φυλάκισή τους στο Kahrizak, κέντρο κράτησης στο νότιο άκρο της Τεχεράνης, και δεκάδες πολιτικοί αντιφρονούντες δολοφονήθηκαν στις διαβόητες Μαζικές Δολοφονίες του 1988-1998. Οι εκτελέσεις του 1988 διακρίνονται για τον ειδεχθή χαρακτήρα τους. Οι άνθρωποι που εκτελέστηκαν είχαν καταδικαστεί, ως επί το πλείστον σε δίκες παρωδία, αλλά δεν είχαν καταδικαστεί σε θάνατο από τα δικαστήρια. Πολλοί είχαν υπηρετήσει στην πραγματικότητα πλήρως τις ποινές τους, αλλά εξακολουθούσαν να παραμένουν υπό κράτηση.

-Η σφαγή της Ουαγκάλα: Στις 10 Φεβρουαρίου του 1984, Κενυατικά στρατεύματα εισέβαλαν στην πόλη Wagalla και επιτέθηκαν σε Σομαλούς που ζούσαν στην ευρύτερη περιοχή της Ντεγκόντια. Η κυβέρνηση αναγνώρισε μόλις 57 θανάτους. Μετά από νεώτερες έρευνες βασιζόμενες σε μαρτυρίες αλλά και μετά από εύρεση ομαδικών τάφων, τα άτομα που εκτελέστηκαν ή κάηκαν ζωντανά, υπολογίζονται σε πάνω από 5.000.

-Η σφαγή της Κορέας: Ο Πόλεμος της Κορέας ήταν μια σύγκρουση βουτηγμένη στο αίμα. Όταν πια έληξε, η Βόρεια και η Νότια Κορέα μετρούσαν εκατομμύρια νεκρούς, ενώ οι δυνάμεις των Ηνωμένων Εθνών, που είχαν λάβει μέρος στις μάχες, περισσότερες από 100.000 απώλειες. Ωστόσο, παρότι οι μάχες που διεξήχθησαν ήταν οι πιο άγριες και βίαιες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Κορέα καταγράφηκε ως ο Ξεχασμένος Πόλεμος της Ιστορίας. Στρατιωτικά έγγραφα τα οποία, έχοντας χάσει πλέον τον απόρρητο χαρακτήρα τους, βρέθηκαν στα Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ, δείχνουν καθαρά ότι οι Αμερικανοί διοικητές διέταξαν επανειλημμένα –και σαφέστατα– τους στρατιώτες που βρίσκονταν υπό τις διαταγές τους να στοχεύουν και να σκοτώνουν Κορεάτες πρόσφυγες που αιχμαλωτίζονταν στο πεδίο της μάχης. Ο Πόλεμος της Κορέας ξεκίνησε στις 25 Ιουνίου 1950, όταν η κομμουνιστική Βόρεια Κορέα εισέβαλε στη Νότια με έξι μεραρχίες. Οι βορειοκορεατικές δυνάμεις, υποστηριζόμενες από εντυπωσιακό σοβιετικό εξοπλισμό, στον οποίο περιλαμβάνονταν και τεθωρακισμένα άρματα, άρχισαν γρήγορα να κερδίζουν έδαφος εντός της επικράτειας της Νότιας Κορέας. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφάσισαν να επέμβουν στηρίζοντας τη νοτιοκορεατική άμυνα και, εκμεταλλευόμενες την απουσία των Σοβιετικών από το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, πίεσαν τα ΗΕ για την έκδοση αποφάσεων που καταδίκαζαν την εισβολή.

-Η σφαγή του Κατίν: Δύο, μόλις, εβδομάδες μετά τη γερμανική εισβολή της 1ης Σεπτεμβρίου 1939 στη Πολωνία, ο Κόκκινος Στρατός εισέβαλε στα ανατολικά της χώρας προκειμένου να ασφαλίσει τα εδάφη που είχαν προσαρτηθεί στη Σοβιετική Ένωση με τη Γερμανοσοβιετική συμφωνία των Μολότοφ-Ρίμπεντροπ. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1943, και ενώ οι πρώην σύμμαχοι βρίσκονταν πλέον σε πόλεμο, η Ναζιστική Γερμανία ανακοίνωσε την ανακάλυψη ομαδικών τάφων στο δάσος του Κατίν. Οι νεκροί, Πολωνοί έφεδροι αξιωματικοί και οπλίτες στην πλειονότητα, ανέρχονταν στους 21.768.

Την ανακοίνωση ακολούθησε ένα μπαράζ διπλωματικών εξελίξεων αλλά το πραγματικό γεγονός και οι ιστορικές λεπτομέρειες δεν έγιναν γνωστές για πολλές δεκαετίες. Για πολλά χρόνια η υπόθεση αποτέλεσε αντικείμενο κόντρας ανάμεσα σε Ρωσία και Γερμανία, με τη Ρωσία να ισχυρίζεται πως η σφαγή έγινε από τους ίδιους τους Ναζί, ενώ μέσα στα χρόνια αναπτύχθηκε τεράστια παραφιλολογία για το γεγονός, το οποίο καλύπτεται ακόμη με πέπλο μυστηρίου σχετικά με το τί πραγματικά συνέβη. Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ανέφερε ότι οι σοβιετικές μυστικές υπηρεσίες ήταν υπεύθυνες για τη σφαγή του Κατίν.

Το 2008 τα ρωσικά δικαστήρια προχώρησαν σε αποχαρακτηρισμό των σχετικών σοβιετικών αρχείων και το 2010 η Ρωσία αναγνώρισε πως η σφαγή του Κατίν διαπράχθηκε με εντολή του Ιωσήφ Στάλιν και της σοβιετικής ηγεσίας. Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ρωσίας υποστηρίζει και σήμερα πως υπεύθυνη για τη σφαγή είναι η Ναζιστική Γερμανία, ενώ η Ρωσική κυβέρνηση, πέραν της αποδοχής των συμβάντων, απέφυγε να αποδεχτεί τον χαρακτηρισμό της γενοκτονίας ή των εγκλημάτων πολέμου για τα γεγονότα. Αξίζει να σημειωθεί πως δεν διασώζεται κανένα έγγραφο  που να μαρτυρά το κίνητρο του Στάλιν για την απόφαση της μαζικής εκτέλεσης των κρατουμένων.

Τέλος, το Μακελειό του Katyn δεν πρέπει να συγχέεται με μια άλλη επίσης σφαγή που συνέβη στη Σοβιετική Ένωση το 1943 από τους Ναζί. Πρόκειται για το περιστατικό του χωριού Khatyn στη Λευκορωσία, όπου οι Γερμανοί έκαψαν το χωριό μαζί με τους κατοίκους του. Τα δύο ονόματα μοιάζουν ή/και προφέρονται το ίδιο σε μερικές γλώσσες, ωστόσο αφορούν διαφορετικά περιστατικά.

-Σφαγή στο Χαϊντεραμπάντ: Το 1948 ο πρωθυπουργός Τζαβαχαρλάλ Νεχρού διέταξε τον στρατό να εισβάλει στο Χαϊντεραμπάντ, οι ηγέτες του οποίου είχαν αρνηθεί να ενταχθούν στην νεοϊδρυθείσα ινδική δημοκρατία. Βρέθηκαν μαζικοί τάφοι και απανθρακωμένα απομεινάρια ανθρώπων, ενώ εκτιμάται πως σφαγιάστηκαν χιλιάδες μουσουλμάνοι, με τον αριθμό να ανέρχεται σε 40.000.