Tί γίνεται στο μυαλό σου, Jo Nesbo;

Tί γίνεται στο μυαλό σου, Jo Nesbo;

Λίγες ώρες πριν την εμφάνιση του μπροστά στο Αθηναικό κοινό, προσπαθούμε να μπούμε στο μυαλό του σπουδαίου Νορβηγού λογοτέχνη

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας έναν προβληματισμό που έχω και υποθέτω ότι κάποια στιγμή προέκυψε σε όσους έχετε διαβάσει βιβλίο του Jo Nesbø. Δηλαδή, κάπου στους 30 εκατομμύρια ανθρώπους (τόσα αντίτυπα εκτιμάται πως έχει πουλήσει, σε 40 γλώσσες) που ζούμε σε αυτόν τον πλανήτη.

Τι έχεις περάσει στη ζωή σου Jo;

Αν κρίνω από αυτά που έχει μοιραστεί ο ίδιος για τα παιδικά του χρόνια, είχε μια χαρά ζωή. Δηλαδή, μεγάλωσε σε πολυμελή (8 νοματαίοι ήταν, με τη μητέρα του να είναι βιβλιοθηκάριος και τον πατέρα του να διηγείται, κάθε απόγευμα, ιστορίες στα παιδιά του) οικογένεια, στο Molde των 26.822 κατοίκων. Παράκτια πόλη που ‘χει για παρατσούκλι το “Η πόλη των Ρόδων” και διαθέτει θερμά καλοκαίρια και ήπιους χειμώνες. Δηλαδή, τι μπορεί να πήγε τόσο άσχημα στο Molde, Jo;

Ως παιδί, έχεις πει ότι δεν διάβαζες βιβλία. Σου άρεσε το ποδόσφαιρο, Jo Και αγωνιζόσουν στην ομάδα της πόλης σου, που μετέχει στην Tippeligaen (κορυφαία λίγκα της χώρας). Φίλε αναγνώστη, μπορεί να την έχεις ακουστά την Molde FK. Ήταν στον όμιλο του Ολυμπιακού, στο Champions League του 1990.

Ήσουν από τους τύπους που όταν σκοράρουν… τρέχουν να πιάσουν την μπάλα και να τη φιλήσουν. Όχι να αγκαλιάσουν τους συμπαίκτες -και δη αυτόν που δίνει την πάσα. Αυτός ήσουν, Jo.

Έπαθε όμως, χιαστό και υποχρεώθηκες να κάνεις κάτι άλλο με τη ζωή σου. Και το έκανες, Jo, μολονότι σου ‘χε “φάει” το μυαλό το ποδόσφαιρο και δεν σου είχε μείνει για διάβασμα. Πήγες στρατό, Jo και εκεί ανακάλυψες τη λογοτεχνία.

Και άντε και δεν προέκυψε η καριέρα ποδοσφαιριστή (παρεμπιπτόντως, παραμένει αθλητικός τύπος και πολλά καλοκαίρια τα περνά στα ελληνικά νησιά, τα οποία προτιμά και για την αναρρίχηση). Έγινες οικονομολόγος, Jo και πήρες και πτυχίο στη διοίκηση επιχειρήσεων. Μετακόμισες στο Oslo και εργάστηκες ως χρηματιστής. Αλλά βαρέθηκες γρήγορα, Jo και αφοσιώθηκες λίγο περισσότερο στη μουσική, ώσπου κατάλαβες πως ούτε η ζωή του rock star σου ταιριάζει. Δηλαδή, ως τι αισθάνεσαι τώρα, Jo;

Δοκίμασες τη δημοσιογραφία, έκανες οικογένεια και πάντα έβρισκες χρόνο για τη μουσική, Jo. Γιατί έπρεπε να μισήσεις τη δουλειά σου; Γιατί έπρεπε να νιώσεις την ανάγκη να φύγεις, όσο πιο μακριά γινόταν -και βρήκες την Αυστραλία; Γιατί κατέληξες στο ότι η λύση στο ανολοκλήρωτο που ένιωθες ήταν να γράψεις “για τα δυο πράγματα που αξίζει να γράψει κανείς: τον έρωτα και το φόνο”; Πώς στις 30 ώρες που διήρκεσε το ταξίδι από το Oslo στο Sidney, είχες έτοιμο το δράμα του Harry Hole, τον οποίον “στόλισες” με ουκ ολίγες εμμονές και πάθη; Και εν πάση περιπτώσει, πώς σου ήλθαν όλες αυτές οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες για τα φονικά -για να επιστρέψω στο αρχικό ερώτημα “τι σου συνέβη Jo;”.

Στην αρχή του φέρθηκες με το γάντι. Ήσουν καλός μαζί του. Τον παρουσίαζες ως δυναμικό, λαμπρό επιθεωρητή της αστυνομίας που ακολουθούσε μεν, ανορθόδοξες μεθόδους, αλλά έκανε δουλίτσα. Βιβλίο με το βιβλίο, εδώ και 20 χρόνια, Jo του άλλαζες τον αδόξαστο. Ιδιαίτερα μετά την Τριλογία του Όσλο (πόλη που εξέλιξες… σε εφιάλτη, με όλα αυτά που συνέβαιναν στα στενά της), την οποία συνέθεσαν τα βιβλία Κοκκινολαίμης, Νέμεσις,Αστέρι του διαβόλου -μετά τη Νυχτερίδα και τις Κατσαρίδες.

Εκεί που ο Harry ανακάλυπτε τη σημασία της αγάπης, έστελνες να του απαγάγουν τη γυναίκα που λάτρευε. Γενικά, δεν ήταν να αρχίσει να δημιουργεί φιλία ή σχέση -αν και “βαρύς”, ουχί ο θρίαμβος της επικοινωνίας και της κοινωνικοποίησης και σίγουρα αυτοκαταστροφικός-, του την τσάκιζες, Jo. Και μετά ήλθες να δηλώσεις ότι “πάντα επέστρεφα στον Harry, είναι η αδελφή ψυχή μου. Βέβαια είναι ψυχή χαμένη στο σκοτάδι, οπότε η εμπειρία της κατάδυσης σ’ αυτήν είναι μεν συναρπαστική αλλά και συναισθηματικά εξαντλητική. Όμως ο Harry και η ιστορία του αξίζουν τις άγρυπνες νύχτες μου”. Γιατί έπρεπε να ζήσει τη σωματική αποσύνθεση, που ξεκίνησε με το Χιονάνθρωπο και συνεχίστηκε στο ακόμα πιο βίαιο βιβλίο με τίτλο “Λεοπάρδαλη”;

Ο Harry ήταν έξυπνος, οξυδερκής, ειλικρινής, συναισθηματικός και τον “τελείωσες”, Jo. Γιατί; Όχι μίλα. Γιατί έπρεπε να παλεύει πάντα με τους δαίμονες του και κάθε φορά που έφτανε κοντά σε μια νίκη, τον έστελνες ξανά στο σημείο εκκίνησης; Για 11 βιβλία, σε μια 20ετία, ο φίλος Harry (που η αδελφή του είχε Σύνδρομο Down, που έχασε τη μητέρα του από καρκίνο, που δεν είχε ποτέ σχέση με τον πατέρα του, που πάλευε με τον αλκοολισμό, περιορίστηκε στους ελάχιστους φίλους και του έβαλες στο δρόμο του εκατοντάδες εχθρούς) δοκιμάστηκε, Jo. Δηλαδή, τι δοκιμάστηκε; Του άλλαξες τον αδόξαστο, Jo.

Και άντε να δεχθώ ότι σε ιντρίγκαρε η διαδικασία περισυλλογής στοιχείων, μαζί με την επιτυχία που άρχισες να απολαμβάνεις παγκοσμίως. Άντε να πούμε πως αυτά έγιναν ένα επιπλέον κίνητρο για να τα… γράψεις, να τα βγάλεις από μέσα σου. Πώς γίνεται, Jo την ίδια ώρα να δημιουργείς σειρά παιδικών βιβλίων; Πώς γίνεται από τον τίτλο “Αίμα στο Χιόνι” να πηγαίνεις σε μηδενικό χρόνο στο “Δόκτωρ Παρδαλός: Η καταστροφή του κόσμου. Ίσως…”; Τι υπάρχει στο μυαλό σου, Jo;

Ας ελπίσω ότι την Τρίτη 17/10, στις 19.00 θα πάρω κάποιες απαντήσεις, Jo στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών Ιδρύματος Ωνάση, όπου θα έλθεις να μιλήσεις για αυτόν τον άμοιρο τον Harry Hole, τον οποίον είμαι σίγουρη πως δεν θα ξεφορτωθείς εύκολα -Jo.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα