O Πορτοκάλογλου κυκλοφορεί καινούργιο τραγούδι και προκαλεί ‘εθνικό’ διχασμό στο διαδίκτυο

Το νέο τραγούδι του Νίκου Πορτοκάλογλου θυμίζει το γνωστό ύφος του καλλιτέχνη, μουσικά τουλάχιστον. Οι στίχοι του όμως ήταν ικανοί να ξεσηκώσουν κόντρες για τα μηνύματα που περνάει. Χρήστες του διαδικτύου άνοιξαν debate σχετικά με το αν “βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι” και αν φέρουμε την ίδια ευθύνη για την κρίση.

Αφορμή, ο στίχος “είναι η πόλη μου καμένη, ειν’ η χώρα μου μισή, νικητές και νικημένοι, όλοι χάσαμε μαζί”. Σε κάποιους θύμισε το “μαζί τα φάγαμε” του Θεόδωρου Πάγκαλου.

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου διευκρινίζει μέσω αναρτήσεων του στα κοινωνικά του προφίλ πως πρόθεση του είναι να δείξει πως “και “εμείς” και οι “άλλοι” είμαστε όλοι ταξιδιώτες στο ίδιο καράβι”, όπως γράφει χαρακτηριστικά.

Το τραγούδι ανέβηκε στο Youtube με την εξής λεζάντα:

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Νίκος Πορτοκάλογλου σχολιάζει με ένα τραγούδι την επικαιρότητα. Το είχε κάνει ολοκληρωμένα στο «Τα καράβια μου καίω» και το «Υπάρχει λόγος σοβαρός», ενώ σε πολλά άλλα τραγούδια του υπάρχουν νύξεις και σχόλια.

Το «Θα περάσει κι αυτό» είναι ένα τέτοιο τραγούδι, μια πολαρόιντ της στιγμής που φωτογραφίζει την επικαιρότητα, μέσα από την ματιά του δημιουργού του. Κι ενώ δεν χαρίζεται στον ρεαλισμό, αποφεύγει την εύκολη πολιτικολογία και τον πεσιμισμό και όπως σε κάθε τραγούδι του Πορτοκάλογλου, στο βάθος του τούνελ υπάρχει ένα φως, που είναι και ο προορισμός.

Είναι ένα τραγούδι που δημιουργήθηκε παρορμητικά, σε μια εμπύρετη δημιουργική διαδικασία που δεν του επιτρέπει να περιμένει να ειπωθεί αργότερα αλλά ΤΩΡΑ. Αυτή τη στιγμή, την ιστορική στιγμή των αποφάσεων, των διλημμάτων, των αδιεξόδων και της αυτοκριτικής.

Θα μπορούσε να είναι ένα άρθρο σε μια εφημερίδα ή ένα blog, ένα σύνολο από tweets, μια εξομολόγηση σε ένα φίλο.

Έγινε τραγούδι και είναι ό,τι πιο επίκαιρο αλλά και διαχρονικό μπορεί να συνοδεύσει την ελληνική πραγματικότητα του 2015.

Οι αναρτήσεις του καλλιτέχνη στα social media:

Στο facebook:

Και στο Twitter:

Οι στίχοι:

“Δεν κοιμάμαι πια τις νύχτες

κι ανεβάζω πυρετό

δηλητήριο στο αίμα

τρικυμία στο μυαλό.

Κάποιος θέλει να με σώσει

μ’ ένα φάρμακο φριχτό

ίσως και να με σκοτώσει

αν τολμήσω ν’ αρνηθώ.

Θα περάσει κι αυτό

θα περάσει η ζωή

θα περάσεις κι εσύ

θα περάσω κι εγώ.

Θέλω να στο τραγουδήσω

θέλω να το μοιραστώ

το ηφαίστειο να σβήσω

που μου καίει το λαιμό.

Διχασμένη μου πατρίδα

διχασμένη μου καρδιά

μεσ’ τα ερείπια σε είδα

να μετράμε τη ζημιά.

Θα περάσει κι αυτό

θα περάσει η ζωή

θα περάσεις κι εσύ

θα περάσω κι εγώ.

Πέφτει γύρω μου σκοτάδι

ή εγώ είμαι τυφλός

κι όποιος βγαίνει απ’ το κοπάδι

εφιάλτης και εχθρός.

Είναι η πόλη μου καμένη

ειν’ η χώρα μου μισή

νικητές και νικημένοι

όλοι χάσαμε μαζί.

Θα περάσει κι αυτό

θα περάσει η ζωή

θα περάσεις κι εσύ

θα περάσω κι εγώ”.

Στα του αντιλόγου:

“Πραγματικά πιστεύετε πως όλοι είμαστε το ίδιο;;;  Νομίζετε πως αυτά που συμβαίνουν και θα συμβούν στο μέλλον θα είναι εξίσου καταστροφικά για όλους μας;;;  Καλά θα κάνετε να καταλάβετε πως ορισμένοι θα κερδίσουν μέσα σε μερικές μέρες περισσότερα από ότι σε όλη τους τη ζωή μόνο και μόνο επειδή είναι λαμόγια και έβγαλαν τις μίζες τους στο εξωτερικό”, γράφει ένας χρήστης και άλλος προσθέτει:

“Αυτός που απολύθηκε και του χρωστάνε και δέκα μισθούς, έχασε μαζί με αυτόν που τον απέλυσε και γελάει πίσω απ’ την πλάτη του; Αλλά εμείς οι “καλλιτέχναι” είμεθα με όλους, ε; Μη δυσαρεστηθεί κανείς και χάσουμε κάναν πελάτη”.

Ανάμεσα σε εκείνους που πήραν το μέρος του, ο Στάθης Δρογώσης:

Και ορισμένα οργισμένα Tweets: