Η εγκατάλειψη της λογικής

Καθημερινά ανοίγονται κεφάλαια τραγικότητας κι’ ανακολουθίας στη χώρα που κατά βαση πάσχει από το γεγονός πως γεγονότα και πράξεις δεν στέκουν στον έλεγχο της απλής λογικής.

Η έκθεση του ΟΟΣΑ διαπιστώνει πως η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην οποία αυξήθηκαν οι φόροι τις επιχειρήσεις και στους πολίτες, και η κυβέρνηση σχεδόν επιχαίρει γιατί γνωρίζει πως για πολλούς οπαδούς της αυτό σημαίνει επιβεβαίωση των προοδευτικών’ της χαρακτηριστικών!! Κυβερνητικοί αξιωματούχοι προκαλούν την κοινωνία, προβάλλοντας τα ταξικά χαρακτηριστικά της πολιτικής τους επιμένοντας πως στόχος τους είναι να τιμωρήσουν –  καταστρέφοντας οικονομικά τους ‘μένουμε ευρώπη’ συμπολίτες μας.

Και η Αντιπολίτευση δεν σηκώνει το γάντι της πρόκλησης, φοβούμενη μήπως τυχόν θιγούν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι κομματικοί οπαδοί της. Σε κάποιο διάλειμμα λογικής έμπνευσης, η κυβέρνηση αποκαλύπτει την πρόθεσή της να αφήσει αποκλειστικά στην ευθύνη της εκκλησίας  την θρησκευτική κατήχηση – αποδεσμεύοντας το κράτος από την όποια σχετική εμπλοκή. Αντί οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις να χαιρετίσουν την σχετική πρωτοβουλία σιωπηλά την αντιπαρέρχονται κι αναλώνονται σε καταγγελίες για τις τηλεοπτικές άδειες και για το πόθεν έσχες προβληματικών εργολάβων. Ουδείς σχολιάζει απόφαση ευρωπαικού δικαστηρίου που καταδικάζει κάθε  μείωση μισθών, παροχών και συντάξεων, ενώ την ίδια ώρα οι πάντες ανέχονται παράνομες καθυστερήσεις στην απονομή συντάξεων που κάνουν ουσιαστικά προβληματική και αυτή την απλή επιβίωση υπερήλικων συμπολιτών μας.

Γενικότερα το κράτος καταρρέει γύρω μας κι όμως κανείς δεν δείχνει να νοιάζεται για την εγκατάλειψη της ευρύτερης κοινωνίας και την ενασχόληση των πάντων με την φροντίδα επιβίωσης ενός αναποτελεσματικού κι εν πολλοίς άχρηστου κρατικού μηχανισμού. Πρωταγωνιστής σε όλα αυτά και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που νοιάζεται πρωτίστως για την επιβίωση των παρεμβατικών κι ελεγκτικών εργαλείων του δημοσίου – από την απειλή του …νεοφιλελευθερισμού –  αντί να αγωνιά για την συνολική του ανυπαρξία και για την έκδηλη αδυναμία του στέρξει στις ανάγκες των απλών πολιτών.

Στο πλαίσιο αυτής της σχετικά πρωτόγνωρης παραζάλης, εντυπωσιάζει η αδιαφορία και της κοινωνίας που συνεχίζει να  νοιάζεται για υποτιθέμενες ‘προοδευτικές’ πολιτικές που όμως συντρίβουν τα δικαιώματα του λαού θέτοντας σε κίνδυνο κι αυτή την ίδια, σε πολλές περιπτώσεις, την συνέχεια της ύπαρξής του. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των προσφύγων/μεταναστών. Οσοι εκφράζουν κάποια ανησυχία για το φαινόμενο της πρωτοφανούς μουσουλμανικής πλημμυρίδας βαφτίζονται ελαφρά την καρδία ‘ισλαμοφόβοι’ και ‘ρατσιστές’. Το μίσος και η καχυποψία κατά της Δύσης από την άλλη πλευρά η η αντίθεση με τον καπιταλισμό και την οικονομία της αγοράς δεν λογίζεται σαν κάτι μεμπτό κι αξιοκατάκριτο. Μουσουλμάνοι σιίτες διαφεύγουν στην Ελλάδα για να γλυτώσουν από την φονική μανία των ομόθρησκων τους, εδώ όμως μόνο διαπιστώνουν ‘γλώσσα μίσους’ κι άκαρδη επιθετικότητα από έλληνες πολίτες. Το γεγονός πως καταστρέφουν το βιός των ντόπιων κατοίκων κι αναστατώνουν την ειρηνική τους ζωή δεν περνά από το μυαλό τους. Ούτε πως όταν συνειδητά έκλειναν τις μεταφορικές οδούς κι εμπόδιζαν τις εξαγωγές ελληνικών προϊόντων οδηγούσαν πολλούς Έλληνες στην ανέχεια και την ανεργία.

Κοντολογίς, ο παραλογισμός έχει κατακυριεύσει τον δημόσιο λόγο και τις διάφορες πολιτικές στη χώρα.  Ο διάλογος οφείλει να προσγειωθεί στην πραγματικότητα και η λογική να πάρει κυρίαρχη θέση στα τεκταινόμενα. Διαφορετικά η χώρα δεν πρόκειται να ορθοποδήσει. Αν δεν γίνει συνείδηση πως η μείωση των φόρων οφείλει να μετατραπεί σε κεντρικό σύνθημα της πολιτικής όλων των κομμάτων, μάταια κάποιοι από μας ελπίζουν για το μέλλον και πασχίζουν να περάσουν κάποιες ιδέες μέσα από κείμενα και ομιλίες. Αν παλεύουμε τσάμπα, μιά και ο κόσμος αδιαφορεί και εμμένει στα ίδια, αισθάνομαι πως πολύ γρήγορα οι περισσότεροι θα σωπάσουν.

*Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά. Από το 1994 έχει εγκαταλείψει την πολιτική κι απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στην ενημέρωση και στον πανεπιστημιακό χώρο.