“Όταν συνάντησα τον Robin Williams”

Ήταν καλοκαίρι του 2011 όταν σε μια από τις εξορμήσεις με τη μοτοσυκλέτα μου προς Σκωτία, έκανα μια στάση δυο ημερών στο Λονδίνο.

Η θέση του ξενοδοχείου στη βόρεια πλευρά του Hyde Park ήταν ότι έπρεπε για μια μικρή Κυριακάτικη βόλτα με τα ενοικιαζόμενα ποδήλατα του δήμου, μέσα από το καταπράσινο πάρκο.

Δεν θα άφηνα την ευκαιρία να πάει χαμένη.

Άλλωστε Κυριακάτικο πρωινό στο Λονδίνο με …ήλιο δεν βλέπεις συχνά!

Μπήκα με το ποδήλατο από την βόρεια πύλη στην Bayswater Road, διασχίζοντας το πάρκο μέχρι να βγω στην νότια πλευρά του σχεδόν κοντά στο Royal Albert Hall.

Η ώρα ήταν σχεδόν 10 το πρωί και κάποιοι Λονδρέζοι ήδη έκαναν το πρωινό τους τζόκινγκ.

Λίγο πριν φτάσω στην πύλη εξόδου κατέβηκα από το ποδήλατο και άρχισα να περπατώ σέρνοντας το με το χέρι.

Δυο άνδρες, ένας νεαρός και ένας μεγαλύτερος, φορώντας φόρμες, αθλητικά παπούτσια και καπέλο για τον ήλιο, μπήκαν με γοργό βήμα στο πάρκο.

Τους κοίταξα, όπως έβλεπα κάθε περαστικό.

Το βλέμμα μου διασταυρώθηκε για δευτερόλεπτα με τον μεγαλύτερο σε ηλικία.

ΣOK!!!

Το δεξί μου χέρι, που κρατούσε το ποδήλατο άρχισε να μουδιάζει, την ίδια στιγμή που ένιωσα το στόμα μου να ανοίγει, αυθόρμητα, όπως ένα μικρο παιδί βλέπει μπροστά του ξαφνικά το δώρο των ονείρων του.

Έχω βρεθεί στο Οβάλ Γραφείο σε απόσταση αναπνοής από τον Μπάρακ Ομπάμα, έχω δει από κοντά τον Γιασέρ Αραφάτ στο στρατηγείο του στη Γάζα, έχω καλύψει δημοσιογραφικά συναντήσεις με ηγέτες και προσωπικότητες από ολόκληρο τον κόσμο, αλλά ποτέ δεν ένιωσα το στόμα μου να ανοίγει από έκπληξη, έστω και αν επρόκειτο σίγουρα για μοναδικές στιγμές.

Πλέον, βρισκόμουν δίπλα – δίπλα με τον μεγαλύτερο σε ηλικία κύριο με την αθλητική περιβολή και το γρήγορο βάδισμα, όταν κατάλαβα ξαφνικά ότι δεν μου ήταν άγνωστος.

Για την ακρίβεια ένιωσα σαν να τον ξέρω καλά, μα πάρα πολύ καλά.

Το γνωστό του χαμόγελο, με την χαρακτηριστική συμπαθητική του γκριμάτσα, κάτι σαν “καλημέρα”, έμεινε αναπάντητο από την πλευρά μου.

Το στόμα μου είχε παραμείνει ανοιχτό και παγωμένο.

Μάταια προσπάθησα να ψελλίσω μια λέξη, μια καλημέρα στα αγγλικά ή έστω να ανταποδώσω με ένα νεύμα την φιλοφρόνηση.

Κοίταξα δεξιά και αριστερά, προσπάθησα να βγάλω μια μικρή φωτογραφική μηχανή που είχα πάντα στην τσέπη, έψαξα να βρω το σταντ από το ποδήλατο, τίποτα δεν κατάφερα να κάνω.

Τον είδα να απομακρύνεται με το γρήγορο βάδισμα του, ένιωσα το μυαλό μου να “καίγεται” στην προσπάθεια να φωνάξω το όνομα του.

Είναι αυτές οι στιγμές που το σοκ σε κάνει να ξεχνάς ότι ξέρεις.

Ονόματα, διευθύνσεις, τηλέφωνα…

Ξανά, μάταια!

Είχε πια απομακρυνθεί αρκετά μετρά και χάθηκε μετά από λίγο στα χωμάτινα μονοπάτια του Hyde Park.

Έμεινα κολλημένος στο ίδιο σημείο για πέντε λεπτά προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς είχε συμβεί.

Στο ίδιο σημείο παρέμενε και το μυαλό μου, σε πλήρη σύγχυση, χωρίς να μπορώ να συνδέσω το πρόσωπο με το όνομα του ανθρώπου που μόλις πριν είχα συναντήσει, έστω και τυχαία.

Έβγαλα το κινητό από την τσέπη και πήρα ένα φίλο μου στην Αθήνα.

Χωρίς να του πω πολλά, τον ρώτησα το μοναδικό πράγμα που μου ήρθε εκείνη τη στιγμή στο μυαλό.

“Θυμάσαι μήπως ποιος έπαιζε στην ταινία Mrs Doubtfire;”

“Πως σου ήρθε Κυριακάτικα αυτοί;” μου απάντησε έκπληκτος.

Επέμεινα λες και θα ερχόταν το τέλος του κόσμου τα επόμενα λίγα λεπτά.

Όταν μου έδωσε την απάντηση που αποζητούσα, έκλεισα  απότομα του τηλέφωνο και του είπα θα σου εξηγήσω μετά.

Ο Robin Williams όμως είχε ήδη χαθεί…