Η προσωπική ευθύνη και η ευθύνη της επιλογής

Ένα κόμμα δεν μπορεί να ξέρει αν ένα πρόσωπο, το οποίο προορίζει για κάποια θέση, έχει λερωμένη τη φωλιά του. Εντάξει, είναι υποχρεωμένο να κάνει  στοιχειώδη έλεγχο. Αλλά ας είμαστε λογικοί:  όταν κάποιος (κάποια εν προκειμένω) συνεχίζει επί χρόνια να εισπράττει την σύνταξη της πεθαμένης μητέρας της, έχει καταδικαστεί και παρόλα αυτά δέχεται να ανακηρυχθεί υποψήφια μετά φανών και λαμπάδων, έχει χάσει κάθε αίσθηση προσωπικής ευθύνης. Κοινώς δεν έχει τσίπα.

Προφανώς, όσοι από τον ΣΥΡΙΖΑ προσέγγισαν την Μυρσίνη Λοΐζου, προκειμένου να την εντάξουν στο ευρωψηφοδέλτιο, δεν θα μπορούσαν να έχουν τόσο μεγάλη φαντασία. Όμως, μόλις έσκασε το θέμα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος έσπευσε να καταγγείλει «την προσπάθεια να αμαυρωθούν και να στοχοποιηθούν πρόσωπα» και την ΝΔ ότι «έχει  βάλει σε λειτουργία μια απίστευτη κρεατομηχανή».  Τι το ήθελε; Πριν αλέκτορα φωνήσαι, το ίδιο το «στοχοποιηθέν» πρόσωπο είχε ομολογήσει. Κανένας δεν μπορεί να αμαυρώσει κανέναν, αν δεν υπάρχει κάποια μαύρη σελίδα από πίσω.

Τα δημόσια πρόσωπα έχουν προσωπική ευθύνη όταν μιλάνε (και λένε, για παράδειγμα, ότι οι μολότοφ δεν σκοτώνουν…) ή όταν κρύβουν μια αμαρτία τους, όπως έκανε η Μυρσίνη Λοΐζου, προκειμένου να διεκδικήσουν μια δημόσια θέση. Αλλά και τα κόμματα που επιλέγουν δεν πρέπει να μένουν στα λαμπερά ονόματα ή στο φωτεινό παρελθόν των προγόνων τους. Η ευθύνη της επιλογής είναι δική τους.

Η παραίτηση-ουσιαστικά αποπομπή- περιορίζει, αλλά δεν σβήνει την ευθύνη. Για την οποία εν προκειμένω ταιριάζει αυτή εδώ η ρήση του Τρότσκι: «Η ευθύνη γεννιέται όταν δεν λέμε εγκαίρως “όχι”».