Όταν η εικόνα “θολώνει” από το “μαύρισμα”

Είναι κάποιες στιγμές στη ζωή σου που σηκώνεις τα χεριά ψηλα. Που λες, δεν μπορεί κάτι δεν διάβασα καλά, κάτι δεν κατάλαβα καλά, κάτι παρεξήγησα. Κάτι άλλο θέλει να πει ο υπουργός, ή κάποιο λάθος έκανε ο δημοσιογράφος. Δυστυχώς όμως, όταν διαπιστώνεις ότι κανείς δεν έκανε λάθος, και ο υπουργός είπε αυτό που τον εκφράζει και ο δημοσιογράφος το απέδωσε σωστά χωρίς να το αλλοιώνει, τότε όχι μόνο εξοργίζεσαι αλλά κραυγάζεις ΩΣ ΕΔΩ!

Μια από αυτές τις στιγμές ήταν και η συνέντευξη του αν. υπουργού Υγείας στο Αθηναϊκό Πρακτορείο. Ο κ. Πολάκης όχι μόνο δεν δίστασε να πει ότι ο τελικός αριθμός των θυμάτων ‘θολώνει’ την εικόνα της αποτελεσματικότητας των μηχανισμών του κράτους, αλλά επανήλθε υβρίζοντας και απειλώντας τους πάντες μα πρωτίστως όσους «τόλμησαν» να μιλήσουν για ασέβεια από μέρους του και εξέφρασαν μια διαφορετική άποψη. Μάλιστα, επανήλθε και χαρακτήρισε «ρετάλια της δημοσιογραφίας», όσους αντέδρασαν λες και είναι ο μόνος που έχει άποψη σε αυτή την γωνιά του κόσμου και είναι και αλάνθαστη.

Ο κύριος υπουργός αποδεικνύει τελικά πως ζει στον μικρόκοσμο των ανακτόρων του. Σε έναν κόσμο κωμικό με τη δική του ηθική ανυπαρξία. Έναν μάταιο μικρόκοσμο που το μόνο που καταφέρνει είναι την απόλυτη αποστροφή μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Μιας κοινωνίας που μπορεί να άντεξε τα εκατοντάδες δεινά από την οικονομική κρίση, δεν μπορεί ωστόσο να συγχωρέσει και να ανεχτεί τα λάθη, τις παραλείψεις μα κυρίως το ύφος και τους εγωκεντρισμούς κάποιων στελεχών της κυβέρνησης και αξιωματούχων του δημοσίου βίου που ασεβούν ακόμη και την ώρα της ταφής των δεκάδων νεκρών και κάποιων ακόμη σορών που παραμένουν στις ιατροδικαστικές υπηρεσίες προς αναγνώριση.

Ο εν λόγω υπουργός, μέσα από την φρίκη της 23 Ιουλίου μάχεται να περισώσει την μικροκομματική του πελατεία και το χειρότερο δεν σέβεται ούτε τον άδικο χαμό τόσων παιδιών. Ούτε του μόλις 6 μηνών μωρού και της μητέρας του που έσβησαν από την μανία της φωτιάς και μιλά για «θολούρα» ποδοπατώντας τα… χώματα που ξεψύχησαν.

Η κοινωνία δεν θα ανεχθεί την αναλγησία, την απουσία του πόνου που νιώθουν οι κατώτεροι, όπως λέει ο Κομφούκιος και δεν θα σιγήσει μπροστά στην βαρβαρότητα. Όσο και αν κάποιοι φυσάνε τα τελευταία ψίχουλα ήθους που έχουν απομείνει.

Η σιγή και η απομόνωση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η καλύτερη απάντηση, με την πολιτική εξαΰλωση τέτοιων οντοτήτων να αποτελεί μονόδρομο. Καθώς δεν τους αρκεί ο εξουσιασμός ενός κοπαδιού, προσπαθούν να εξουσιάσουν και τους… νεκρούς του.