Ο καυγάς της συνεννόησης

Για άλλη μία φορά , στα επτά χρόνια των Μνημονίων, η Ελλάδα βρίσκεται μπροστά σε ένα βουνό: οι διαρροές των πρακτικών του Eurogroup , την περασμένη εβδομάδα, απέδειξαν ακόμα και στους πλέον δύσπιστους, ότι είναι οι διαφωνίες μεταξύ των εταίρων – και όχι η ελληνική αργοπορία – που εμποδίζουν μία συνολική συμφωνία.

Η ελληνική πλευρά έχει πράξει το χρέος της με το παραπάνω , όπως αναγνωρίζουν , δημοσίως και ιδιωτικώς, όλοι οι διεθνείς «παίκτες» που χειρίζονται την διευθέτηση του χρέους: τα μέτρα που απαίτησε το Δ.Ν.Τ υπερψηφίστηκαν από τη Βουλή, παρά τον εγνωσμένα υφεσιακό χαρακτήρα τους.

Είναι προφανές ότι οι διαφωνίες των εταίρων – πραγματικές ή προσχηματικές – οδηγούν σε νέες αναβολές της περιγραφής των μεσοπρόθεσμων μέτρων για την ελάφρυνση του χρέους, με ό,τι κάτι τέτοιο συνεπάγεται, δηλαδή επαναφορά της αβεβαιότητας για τους επενδυτές και αδυναμία ένταξης στην πολιτική της ποσοτικής χαλάρωσης που εφαρμόζει η Ε.Κ.Τ.

Σε ένα τέτοιο σκηνικό, η εθνική συνεννόηση θα έπρεπε να θεωρείται ως επιβεβλημένη, από το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου. Βεβαίως, η πολιτική αντιπαράθεση από το 2010 και εντεύθεν, γίνεται με όρους «φύγε εσύ να έλθω εγώ» – και αυτό δεν παράγει εθνική γραμμή, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές για την χώρα.

Είναι όμως αδύνατο να πετύχει η Ελλάδα τους στόχους του αύριο, αν τα κόμματα συνεχίσουν να ερίζουν για το χθες: μετά από επτά χρόνια θυσιών, οι πολίτες δεν ενδιαφέρονται να αποδώσουν ευθύνες για το τι συνέβη το 2010, το 2011, το 2012 και το 2014. Θέλουν λύσεις που θα επαναφέρουν τη χώρα στο δρόμο της ανάπτυξης – και τις ζητούν από όλους, όχι μόνον από την κυβέρνηση.

Τα κόμματα δεν μπορεί να μεταβάλλονται σε σχολιαστές ,ούτε να αντιμετωπίζουν κάθε πρωτοβουλία σύμπηξης ενός εθνικού μετώπου, υπό το πρίσμα του πολιτικού κόστους. Τα δύσκολα είναι μπροστά μας. Ας μην περιμένουμε να φτάσουμε για άλλη μία φορά στο παρά ένα – ή στο και πέντε – για να συνεννοηθούμε.

(Φωτογραφία: Sooc.gr)