Ο ανασχηματισμός και το παιχνίδι του κέντρου

Σε κάθε ποδοσφαιρικό αγώνα, η αλλαγή ενός παίκτη, ανάλογα με το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να μετατρέψει έναν προπονητή από “μάγο” σε γκαφατζή και το αντίστροφο.

Στην πράξη κρίνεται, αν η αλλαγή σχήματος μιας ομάδας στην εξέλιξη του αγώνα αν και ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν ακόμα και μια σωστή αλλαγή σημαίνει βελτίωση ή απλώς διόρθωση μιας λάθος απόφασης.

Στην πολιτική ισχύει επίσης ότι ένα κυβερνητικό σχήμα, κρίνεται στην πράξη, ωστόσο πάντα υπάρχουν μηνύματα που εκπέμπονται σε έναν ανασχηματισμό από την πρώτη στιγμή που ανακοινώνεται η νέα σύνθεση.

Ο πρωθυπουργός είχε να λάβει υπόψη του πολλά δεδομένα και να ετοιμάσει ένα σχήμα, που θα φτάσει μέχρι τις εκλογές. Έπρεπε να ενισχύσει τη γενιά νέων πολιτικών, που παίρνουν το βάπτισμα του πυρός, εφόσον στο πρόσφατο παρελθόν του βγήκαν ανάλογες κινήσεις.

Έπρεπε να σηματοδοτήσει επίσης, αυτό που πολλά στελέχη υποστηρίζουν τους τελευταίους μήνες, την ανάγκη δηλαδή δημιουργίας προοδευτικού μετώπου και επομένως την προσπάθεια να υπάρξουν γέφυρες συνεννόησης με τους πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται ως κεντροαριστεροί ή κεντρώοι.

Παράλληλα όμως με την πραγματική αξιολόγηση υπουργών και μελλοντικών υπουργών, αλλά και με τους πολιτικούς στόχους που μπορεί να έχει ένας πρωθυπουργός, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες.

Οι σχέσεις μεταξύ υπουργών, οι συμμαχίες, οι καραμπόλες αλλά και ο πολιτικός κυνισμός, είναι πάντα συστατικά ενός ανασχηματισμού οποιασδήποτε κυβέρνησης.

Δεν μπορεί να ιδωθεί αλλιώς η υπουργοποίηση Παπακώστα, παρά εντός του πλαισίου της συνεργασίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Μιας συνεργασίας ειδικού σκοπού, (έξοδος από τα μνημόνια), ο οποίος επετεύχθη.

Δεν μπορεί επίσης να παραβλεφθεί το γεγονός ότι η λογική, ως προς τους εκλογικούς σκοπούς, προσπάθεια στροφής στο κέντρο, σκοντάφτει σε δύο πράγματα. Πρώτον, στα πρόσωπα που λανθασμένα θεωρείται ότι μπορούν να σηματοδοτήσουν αυτή τη στροφή. Η όποια στροφή γίνεται με πολιτικές, όχι απλώς με υπουργοποίηση προσώπων, που κινούνται στον χώρο του κέντρου.

Δεύτερον, η ίδια αυτή απόφαση της στροφής προς το κέντρο, είναι μια διαδικασία επώδυνη για ένα αριστερό κόμμα, διότι προϋποθέτει μεγάλους συμβιβασμούς. Μπορεί στην Ελλάδα το κέντρο να μοιάζει καθαγιασμένο, γιατί κερδίζει τις εκλογές, αλλά δεν παύει να αποτελεί έναν πολιτικό χυλό.

Αν υπήρξαν πολιτικοί στο παρελθόν που έδωσαν μορφή και σχήμα στο κέντρο, αυτό δεν σημαίνει ότι η συνταγή θα είναι πάντοτε πετυχημένη. Δεν σημαίνει επίσης ότι ο χώρος του κέντρου, δεν έχει και επικίνδυνα στοιχεία απολιτίκ, ίσων αποστάσεων και συγκεκαλυμμένου λαϊκισμού.

Στο ποδόσφαιρο όταν μιλάμε για παιχνίδι κέντρου, μιλάμε για ένα βαρετό ματς, χωρίς παιχνίδι από το πλάι και χωρίς πολλά γκολ.

Μετά από 8 χρόνια μνημονιακής λαίλαπας, είμαστε τόσο βέβαιοι ότι η προώθηση αριστερών πολιτικών πρέπει να δώσουν τη θέση τους στη διαχείριση μιας κανονικότητας, που δεν έχει έρθει ακόμα;