Τρώγοντας έναν κατώτατο μισθό με θέα την Ακρόπολη

Η αύξηση του κατώτατου μισθού και η κατάργηση του υποκατώτατου, είναι μια κίνηση ουσιαστική, συμβολική και πολιτική.

Δεν επουλώνει τις πληγές που έχουν ανοίξει τα 10 χρόνια λιτότητας, ούτε θα αλλάξει τις ζωές των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων, που είτε μπήκαν στην αγορά εργασίας με μισθούς πείνας, είτε είδαν εν μία νυκτί τα εισοδήματά τους να περιορίζονται δραστικά.

Είναι μάλιστα μακριά και από τις υποσχέσεις της σημερινής κυβέρνησης για κατώτατο μισθό στα 751 ευρώ, αλλά είναι αυτός λόγος για να μη γίνει το πρώτο βήμα; Η λογική του όλα ή τίποτα, συνήθως οδηγεί στο τίποτα, εκτός αν με το “όλα” αναφερόμαστε σε περικοπές.

Δυστυχώς από το πρώτο πακέτο Παπακωνσταντίνου, τη μέρα που -αν θυμάστε- η πλειοψηφία των Ελλήνων ασχολούνταν κυρίως με της δραστηριότητες της κυρίας Τζούλιας Αλεξανδράτου, μέχρι τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα, εργασιακές κατακτήσεις ετών χάθηκαν, εισοδήματα εξανεμίστηκαν, ζωές ανατράπηκαν με λίγες υπογραφές.

Είναι σίγουρα μια ωραία ιδέα να  γίνουν όλα όπως ήταν μια μέρα πριν τις ανακοινώσεις Παπανδρέου από το Καστελόριζο, με ένα νόμο και ένα άρθρο. Ήταν μάλιστα μια ιδέα που και οι σημερινοί κυβερνώντες υποστήριζαν, πριν τον Ιούλιο του 2015.

Όταν ο πρωθυπουργός διαπίστωσε ότι αυτό δεν μπορεί να γίνει, προχώρησε στην τακτική των βημάτων. Και σε αυτή την πορεία, μπορεί κανείς να δει από συμβολισμούς μέχρι τακτικισμούς αν θέλει, αλλά οφείλει να αντιληφθεί και την ουσία που θα αναγνωρίσουν όσοι δουν τους μισθούς τους να αυξάνονται, έστω και λίγο.

Η κυβέρνηση πρέπει βεβαίως να λάβει υπόψη της την κριτική, κυρίως όσων υποστηρίζουν ότι το μέτρο θα οδηγήσει τους εργοδότες στο να αναζητήσουν μέσω των “γνωστών” τρόπων, λύσεις ως προς αυτό που εκ της θέσεώς τους, τους ενδιαφέρει πάντα. Τη μεγιστοποίηση των κερδών. Οι έλεγχοι πρέπει να ενταθούν, αλλά θα πρέπει να υπάρξουν και κίνητρα, ώστε να αντέξουν το μέτρο και όσες επιχειρήσεις αντικειμενικά θα δυσκολευτούν.

Η κριτική που στοχεύει στο να αποκατασταθούν οι αδικίες χωρίς να δοκιμαστούν οι αντοχές της οικονομίας, είναι θεμιτή. Η σκέψη ότι μια τέτοια κίνηση μπορεί να έχει και πολιτικές στοχεύσεις, επίσης δεν είναι παράλογη. Δείξτε μου μια κυβέρνηση, που δεν θέλει να παίρνει φιλολαϊκά μέτρα, για να σας δείξω μια κυβέρνηση που κινδυνεύει με εκλογική συντριβή.

Αυτοί όμως που επιχειρηματολογούν, υποτιμώντας και την ουσία της κίνησης, τη σημασία δηλαδή για έναν εργαζόμενο, να δει έστω μια αύξηση 50 ευρώ στην τσέπη του, μετά από χρόνια συνεχών μειώσεων, είναι αυτοί που είτε δεν γνώρισαν ποτέ φτώχεια, είτε ξέχασαν πώς είναι να περισσεύει μπόλικος μήνας στο τέλος του μισθού.

Η αλήθεια είναι ότι αν σε μια έξοδο σε ακριβό εστιατόριο με θέα την Ακρόπολη, ξοδεύεις έναν κατώτατο μισθό, είναι δύσκολο να μην αντιληφθείς τις αυξήσεις που εξήγγειλε ο πρωθυπουργός ως “ψίχουλα”.

Το κακό για τις “Μαρίες Αντουανέτες” της δημόσιας σφαίρας, είναι ότι για τους ασθενέστερους, κάθε μέτρο που απαλύνει τον πόνο τους, μπορεί να μη λύνει τα προβλήματά τους, αλλά γίνεται αντιληπτό ως μια κίνηση Δικαιοσύνης και δημιουργεί την προσδοκία για νέα βήματα.

Αν αυτό δημιουργεί προσδοκίες για εκλογικά κέρδη στην κυβέρνηση και ανησυχίες για τον ίδιο λόγο στην αντιπολίτευση, είναι κάτι που σίγουρα (πρέπει να) αφήνει αδιάφορους τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους.