Το λάθος της αριστεράς με την εκκλησία

Το λάθος της αριστεράς με την εκκλησία
Αγιασμός για την έναρξη των εργασιών της Γ΄ Συνόδου από τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμο και τα μέλη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, την Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2017. (EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ) Eurokinissi

Μα είναι "ώριμη" η κοινωνία για προοδευτικές αλλαγές και συγκρούσεις με την εκκλησία;

Η υπερψήφιση του νομοσχεδίου για την ταυτότητα φύλου έτσι και αλλιώς είναι μία μεγάλη νίκη κατά των δυνάμεων της συντήρησης και του σκοταδισμού, όμως η σύγκρουση με αυτές τις δυνάμεις δεν σταματά εδώ και ο προοδευτικός κόσμος περιμένει ακόμα πολλά.

Μα είναι «ώριμη» η κοινωνία για προοδευτικές αλλαγές και συγκρούσεις με την εκκλησία;; Ρωτούν πολλοί εξ αριστερών και πίσω από αυτό το ερώτημα διαφαίνεται η αγωνία του πολιτικού κόστους.

Κατ αρχάς η εκκλησία δεν υπηρετεί πάντα την θρησκεία και το «αγαπάτε αλλήλους». Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η κοινωνία βλέποντας την εκκλησιαστική εξουσία να καταπίνει την «φωνή του κυρίου» της μπροστά σε δεκάδες νομοσχέδια που εξαθλίωσαν την κοινωνία, δημιούργησαν στρατιές φτωχών και ανέργων, οδήγησαν ανθρώπους στην αυτοκτονία και σκόρπισαν τον πόνο και τη δυστυχία, ενώ αντιθέτως την βλέπει να σηκώνει φωνή μεγάλη για το μάθημα των θρησκευτικών, ή για την ταυτότητα φύλου. Ο πιστός στην θρησκεία λοιπόν δεν σημαίνει ότι είναι πιστός και στην εκκλησία.

Δεύτερον. Η κοινωνία δεν αντιπροσωπεύεται εξ ολοκλήρου από τους πολιτικούς και τα υπάρχοντα κόμματα και το κοινοβούλιο δεν αποτελεί καθρέφτη της κοινωνίας. Το γεγονός δηλαδή ότι υπάρχουν κόμματα και πολιτικοί που στηρίζουν την εκκλησιαστική εξουσία, ή ελέγχονται από την εκκλησιαστική εξουσία, δεν σημαίνει και ότι εκφράζουν την θέληση της κοινωνίας και όσο και αν ενδύονται τον μανδύα της θρησκείας δεν ξεγελούν την κοινωνία. Το γεγονός επίσης ότι, αναβιώνοντας τις πιο μαύρες πλευρές του παλαιοκομματισμού, νομίζουν πως κερδίζουν ψήφους αν συναγελάζονται με την εκκλησία, γλύφουν και σταυροκοπιούνται, στην πραγματικότητα απλώς συντηρούν το ήδη πιστό τους ακροατήριο.

Από την άλλη, κανείς προοδευτικός πολίτης, ούτε και αληθινός φιλελεύθερος δεξιός δεν ψηφίζει με κριτήριο την στάση ενός κόμματος ή ενός πολιτικού απέναντι σε μια «αγιατολαχική» εκκλησιαστική εξουσία, αλλά ψηφίζει πρωτίστως με κριτήρια οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά. Πολύ περισσότερο η αριστερά δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη από τέτοιες ψήφους και αν ελάχιστες από αυτές εξοκείλουν προς αυτήν, είναι περιστασιακές και παντελώς αναξιόπιστες.  

Αλλά τελικά χρειάζεται να αφουγκραζόμαστε πάντα την κοινωνία; Δεν είναι ο ύψιστος λαϊκισμός αυτό;; Δεν οφείλει, τουλάχιστον η αριστερά, να πιάνει στοργικά από το χέρι την κοινωνία και να προχωρούν μαζί μπροστά; Όλες οι προοδευτικές αλλαγές στον κόσμο έγιναν με «μπροστάρηδες» τους λίγους και τους αγώνες τους. Αν η αριστερά περιμένει πότε θα «ωριμάσει» η απρόσωπη κοινωνία, τότε τι σόι αριστερά είναι; Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν τίθενται ούτε σε ψηφοφορίες, ούτε σε δημοψηφίσματα, γιατί αφορούν κυρίως τους λίγους και οι άνθρωποι δεν μπορούν να υποφέρουν περιμένοντας τις κοινωνίες να «ωριμάσουν», στην πραγματικότητα δηλαδή, περιμένοντας να γίνουν τα δικαιώματα τους αποδεκτά από τις κυρίαρχες δυνάμεις του συστήματος και την εκκλησία. 

Επομένως το ερώτημα, αν είναι «ώριμη» η κοινωνία για προοδευτικές αλλαγές είναι τουλάχιστον ψευδές και αυτό αποδεικνύεται και από την πολύ πρόσφατη ιστορία μας. Αλήθεια, ήταν «ώριμη» η κοινωνία όταν ο μακαριστός Χριστόδουλος διαδήλωνε με τα λάβαρα της Αγίας Λαύρας στο Σύνταγμα εναντίον των αστυνομικών ταυτοτήτων; Το νομοσχέδιο υπερψηφίστηκε και δεν ήρθε ούτε η συντέλεια του κόσμου, ούτε καταστράφηκε η πατρίδα και η οικογένεια. Οι φωνές, οι αντάρες και οι ασχήμιες διάφορων φανατικών παρέμειναν στη γραφικότητα τους. Ήταν λοιπόν περισσότερο «ώριμη» η κοινωνία τότε, ή μήπως ήταν πιο επαναστάτης ο Σημίτης; Όχι βέβαια. Απλώς είχε με το μέρος του όλα τα κανάλια και τα μεγάλα συστημικά μέσα ενημέρωσης, ενώ τώρα τα ίδια μέσα και η διαπλοκή, προκειμένου να ρίξουν την κυβέρνηση, είναι διατεθειμένα να φορέσουν ακόμα και το τουρμπάνι του Αγιατολαχ. Αμφιβάλει κανείς πως αν το νομοσχέδιο για την ταυτότητα φύλλου το είχε φέρει ο κος Μητσοτάκης, όλοι θα πανηγύριζαν την προοδευτικότητα του ηγέτη και θα ακούγονταν μόνο οι κραυγές των γραφικών;

Το λάθος λοιπόν και το πρόβλημα της κυβερνώσας αριστεράς στις σχέσεις της με την εκκλησία δεν είναι μόνο ο κος Καμένος. Είναι και ο λανθάνων παλαιοκομματισμός της, αλλά και η λυσσαλέα εχθρότητα της διαπλοκής. Το αληθινό ερώτημα δεν είναι αν είναι «ώριμη» η κοινωνία για προοδευτικές αλλαγές, αλλά αν τα ΜΜΕ στηρίζουν αυτές τις αλλαγές. Η κοινωνία ούτε «ώριμη» είναι ούτε «ανώριμη» γιατί, αν εξαιρέσουμε ορισμένα «τσιμενταρισμένα» τμήματα της, διαμορφώνεται συνεχώς. Η αριστερά οφείλει να προχωρήσει σε βαθιές μεταρρυθμίσεις στις σχέσεις κράτους-εκκλησίας. Επιτέλους η χώρα μας δεν μπορεί να είναι η μοναδική στην Ευρώπη όπου, μερικούς αιώνες απ τον μεσαίωνα, η εκκλησιαστική εξουσία επιμένει ακόμα να συγγράφει τα σχολικά βιβλία και να νομοθετεί. Η νίκη στις ταυτότητες φύλου το δείχνει καθαρά και στην κοινωνία. Όταν η κυβερνώσα αριστερά λειτουργεί ως μια σύγχρονη ευρωπαϊκή αριστερά κερδίζει και όταν λειτουργεί ως μια παλαιοκομματική «γιαλαντζί» αριστερά, χάνει.

* Ο Τάκης Ψαρίδης είναι δημοσιογράφος

Το άρθρο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο Έθνος του Σαββατοκύριακου (14 – 15/10)

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα