Ο Τόμσεν και η ανοησία της ιδιοτέλειας

Όταν έχεις διατελέσει υπεύθυνος του “ελληνικού προγράμματος” που η ανεξάρτητη υπηρεσία ελέγχου του ΔΝΤ έχει χαρακτηρίσει αποτυχημένο, κι όχι μόνο δεν έχεις τιμωρηθεί αλλά, αντίθετα, έχεις προαχθεί σε υπεύθυνο ευρωπαϊκών υποθέσεων, είναι αναμενόμενο να θεωρείς ότι είσαι άτρωτος γιατί γνωρίζεις ότι τα σωστά “λάθη” ανταμείβονται.

Αυτή είναι η περίπτωση του Πάουλ Τόμσεν: μοστράρεται για τεχνοκράτης αλλά προφανώς δεν είναι, ή, για να είμαστε ακριβείς, τα συνεχή λάθη του δεν πείθουν ότι έχει τις γνώσεις που απαιτούν τα θέματα που χειρίζεται. Εκτός πια κι αν οι λαθεμένες ενέργειές του είναι σωστές στο πλαίσιο άλλων σχεδίων που δεν ομολογούνται.

Γιατί τα “λάθη” του είναι πολλά για να μην γίνονται αντιληπτά: Από την συνεχή ταύτισή του με τον Σόιμπλε, παρά τις υποτιθέμενες αντιθέσεις ΔΝΤ και ευρωπαϊκής πτέρυγας των δανειστών, μέχρι την “πατέντα” του να ονομάσει “ελληνική απόφαση” την αναγκαστική αποδοχή από την κυβέρνηση των γερμανικών πιέσεων για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα.

Πολύ συχνά μάλιστα τα “λάθη” του περνούν κάθε όριο: όπως η προχτεσινή παρέμβασή του υπέρ της κατάργησης του αφορολόγητου για τους μισθωτούς και της ελάφρυνσης της φορολογικής επιβάρυνσης για όσους έχουν υψηλά εισοδήματα. Όσο κι αν την τύλιξε σε “χαρτί πολυτελείας” χρησιμοποιώντας φράσεις για την ανάγκη διεύρυνσης της φορολογικής βάσης, η πρότασή του είναι… σαπάκι, “κρέας” που δεν το τρώνε ούτε οι σκύλοι.

Γιατί διεύρυνση φορολογικής βάσης, σημαίνει εντοπισμός και σύλληψη της μαύρης οικονομίας που φοροδιαφεύγει, και αυτό εντέχνως… διαφεύγει του κ. Τόμσεν που βρίσκει ως λύση για να υπάρξει “ανάπτυξη” την φορολόγηση από το πρώτο ευρώ όσων εισπράττουν τέσσερα, πέντε ή έξι κατοστάρικα μηνιαίως.

Προφανώς με τέτοια καραγκιοζιλίκια καμιά ανάπτυξη δεν μπορεί α υπάρξει. Η θέση του… “επικεφαλής ευρωπαϊκών υποθέσεων του ΔΝΤ” είναι αντιεπιστημονική, καθώς αγνοεί το ύψος της ανεργίας, το πραγματικό ύψος των μισθών αλλά και το ύψος και το πλήθος των έμμεσων φόρων. Και βέβαια, απολύτως επίτηδες, ξεχνά να καταθέσει τα επιχειρήματά του υπέρ της φοροελάφρυνσης των εχόντων. Γιατί δεν τον ενδιαφέρουν τα στοιχεία, αν και… θεωρητικά με αυτά ασχολείται.

Με άλλα λόγια ο Τόμσεν πληρώνεται αδρά ως… τεχνοκράτης αλλά συμπεριφέρεται σαν ιδιοτελής πολιτικάντης! Για αυτό γενικολογεί για “μισθωτούς που δεν πληρώνουν φόρους” χωρίς να ανοίγει την συζήτηση στους μισθούς και τις πραγματικές συνθήκες ζωής των εργαζομένων στην Ελλάδα. Μόνη του έγνοια είναι να βρεθεί συμπαραστάτης του Σόιμπλε την ώρα που ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών ακούει να διατυπώνονται αντιρρήσεις, ακόμα και στο φέουδό του, το Eurogroup.

Άλλωστε εάν ο Τόμσεν, και κάθε Τόμσεν, ήταν τόσο “ιδεολόγος” υπέρ της φορολόγησης των πάντων, θα είχε εισηγηθεί προ καιρού να φορολογούνται και τα δικά του εισοδήματα των εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ, και δεν θα έβρισκε λογικό να μην πληρώνει ο ίδιος ούτε ένα σεντ, ενώ κουνάει διαρκώς το δάχτυλο στους “άλλους”.

Αλλά ποιος έχασε την… ιδεολογία για να την βρει ο Τόμσεν; Προσχηματικές αιτιάσεις και ψευδώνυμοι στόχοι λοιπόν. Και όλα, για να μην χαλαρώσει ούτε ένα πόντο ο βρόχος στο λαιμό μας.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.