Ο σύντροφος Σουλτς και οι ρεαλιστικές ελπίδες

Ο σύντροφος Σουλτς και οι ρεαλιστικές ελπίδες

Είναι ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών για την καγκελαρία ο άνθρωπος που θα απαλλάξει την Ευρώπη και την Ελλάδα από τη λιτότητα της Μέρκελ και του Σόιμπλε;

Οι απανωτές επιθέσεις των προσκείμενων στο κόμμα της Μέρκελ γερμανικών ΜΜΕ, αλλά και πολιτικών της CDU (με πρώτο και καλύτερο τον φοβερό και τρομερό Βόλφγκανγκ Σόιμπλε), στον υποψήφιο των Σοσιαλδημοκρατών για την καγκελαρία Μάρτιν Σουλτς, δείχνουν ένα πράγμα:

Ότι από εκεί που η SPD βρισκόταν σε κώμα, αρκούσε η προσδοκία που έφερε ο συμβολισμός νέου προσώπου στην ηγεσία, για να μετατραπεί σε αμφίρροπο ματς μία σίγουρη μάχη.

Ο Σουλτς δε δημιουργεί προσδοκίες μόνο στο Βερολίνο, αλλά και στην Αθήνα. Ο Αλέξης Τσίπρας από το βήμα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ το προηγούμενο Σάββατο τόνισε ότι το ενδεχόμενο μίας συγκυβέρνησης Σοσιαλδημοκρατών- Πρασίνων- Die Linke (το αριστερό, αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ) είναι πια ρεαλιστικό.

Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν αυτή την προσδοκία. Όμως εκτός του ότι νέα κυβέρνηση στη Γερμανία θα έχουμε το Δεκέμβριο του 2017 (ενώ η Ελλάδα καίγεται για μία λύση στο γόρδιο δεσμό της διαπραγμάτευσης εγκαίρως ώστε να μην αντιμετωπίσει πρόβλημα ρευστότητας τον Ιούλιο), τι πραγματικά θα αλλάξει για τη χώρα μας με εκλογή Σουλτς;

Καταρχήν ο Σουλτς πρέπει να πείσει όντως τους Γερμανούς πως μπορεί να αλλάξει τη δική τους ζωή. Στην Ελλάδα συχνά ξεχνάμε ότι η Γερμανία έχει περάσει ένα ηθελημένο μνημόνιο (και βάλε) εδώ και χρόνια: Η ατζέντα 2010 (γνωστή και ως “ατζέντα Σρέντερ” ή αλλιώς η κατάρα της SPD) μετετρεψε τη Γερμανία από μαύρο πρόβατο στην απόλυτη κυρίαρχο της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Αυτό βέβαια με όφελος για τις τράπεζες, τους επιχειρηματίες και την ανώτερη τάξη και με κόστος για όλους τους υπόλοιπους Γερμανούς, που είδαν το κοινωνικό τους κράτος να καταρρέει, το βιοτικό τους επίπεδο να πέφτει ή στην καλύτερη να μένει στάσιμο, το εργασιακό περιβάλλον να αλλάζει (είχε προηγηθεί και η μερική αποβιομηχάνιση) και που επίσης άκουγαν τους πολιτικούς να τους κουνάν το δάχτυλο.

“Ευτυχώς” (σαρκαστικά το λέμε) οι Γερμανοί πολιτικοί και ιδίως οι Χριστιανοδημοκράτες, που πήραν τη σκυτάλη της ατζέντας Σρέντερ από τους Σοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ και του κατηραμένου “τρίτου δρόμου”, είχαν ένα ιδανικό αποδιοπομπαίο τράγο: Τους “τεμπέληδες Νότιους” και τους “φτηνούς Ανατολικούς”. Κατηγόρησαν τους μεν ότι έτρωγαν τα λεφτά των Γερμανών φορολογούμενων και τους δε ότι ερχόντουσαν και έπαιρναν τις δουλειές των Γερμανών με μικρότερες απολαβές.

Η ατζέντα Σρέντερ έφερε ένα συντριπτικό πλήγμα στην καρδιά της SPD και ο μόνος λόγος που δεν κατέρρευσε όπως το ΠΑΣΟΚ, ήταν πως εκείνη δεν έφερε ένα ξένο μνημόνιο, αλλά ένα κατάδικό της. Επίσης, στη Γερμανία η μεγάλη εικόνα στην οικονομία όντως βελτιώθηκε γρήγορα, ενώ εδώ ακόμη έρχεται η ανάπτυξη κουτσά στραβά κι αγκομαχώντας. Η εργατική και μεσαία τάξη όμως που ψήφιζε Σοσιαλδημοκράτες έφευγε, κυρίως προς την αποχή.

Μέχρι στιγμής φαίνεται ο Σουλτς (χωρίς να είναι κανένα αξιόλογο πολιτικό μέγεθος) να έχει τα φόντα να δώσει τις απαντήσεις που χρειάζεται το κόμμα και η βάση της SPD, επαναφέροντας την σε πιο… σοσιαλιστικά μονοπάτια από τον τρίτο δρόμο, όπου λοξοδρόμησε επί μακρόν. Τι θα σήμαινε όμως για την Ελλάδα;

Καταρχήν, θα ήταν εξαιρετικά απίθανο να άλλαζε ριζικά η γερμανική στάση στο θέμα του χρέους. Όχι μόνο δεν έχει ταχθεί ποτέ ο ίδιος ο Σουλτς υπέρ κουρέματος ή κάτι… ελαφρύτερου. Αλλά είναι πολιτική αυτοκτονία για οποιονδήποτε Γερμανό πολιτικό, “συντηρητικό” ή “προοδευτικό” να υποστηρίξει ελάφρυνση του ελληνικού χρέους. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη χριστιανοδημοκρατική κατηγορία κατά Σουλτς ήταν ότι “θέλει να χαρίσει τα λεφτά μας στους Έλληνες”.

Και δεν μπορεί κανείς Γερμανός πολιτικός να το υποστηρίξει αυτό, διότι είναι πια τόσο βαθιά εντυπωμένη στη γερμανική κοινή γνώμη μία αρνητική άποψη για το θέμα (και σε σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων όλων των κομμάτων), που όποιος φανεί έστω ελάχιστα διαλλακτικός απέναντι στην Ελλάδα για το χρέος να κινδυνεύει με πολιτικό “θάνατο”. Ας μην ποντάρουμε λοιπόν σε αυτό, για να μην απογοητευθούμε.

Όμως, ο Σουλτς τείνει σε μία διαφορετική πολιτική γραμμή από την αυστηρή λιτότητα του Σόιμπλε. Και αυτό εμμέσως θα έχει αντίκτυπο και στην Ελλάδα. Μέχρι στιγμής, ο υποψήφιος των Σοσιαλδημοκρατών για την καγκελαρία, δείχνει να υποστηρίζει μία αναπτυξιακή λογική για τη Γερμανία και την Ευρώπη. Περισσότερες κινήσεις τύπου “πακέτο Γιουνκερ”, θα έφεραν και για τη δική μας χώρα ένα όφελος.

Ενώ λοιπόν είναι φρούδες ελπίδες μια απαλλαγή από την έννοια των μνημονίων, δηλαδή του αναγκαστικού δανεισμού υπό προϋποθέσεις και έλεγχο, οι Σοσιαλδημοκράτες στην καγκελαρία θα μπορούσαν να αλλάξουν τη λογική των αξιολογήσεων, ώστε να επικεντρώνει όχι σε δημοσιονομικούς στόχους με αυστηρά χρονικά περιθώρια, αλλά σε πιο μακροχρόνιους μεταρρυθμιστικούς (ας ελπίσουμε με ένα επαναπροσδιορισμό και της έννοιας αυτής) στόχους. Με απώτερη κατάληξη ενδεχομένως την εφαρμογή κάποιων μέτρων ελάφρυνσης του χρέους στο βάθος, αλλά στο βάθος και με δεδομένο ότι δε θα είναι όλα μέχρι τότε κήπος.

Το χαλάρωμα όμως της δημοσιονομικής θηλιάς θα είχε όμως θετικές επιπτώσεις, έστω και εάν χωρίς δραστικά μέτρα για το χρέος, όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν απλώς παυσίπονα σε ένα βαριά ασθενή.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι αρχισυντάκτρια του Πολιτικού Τμήματος του NEWS 247.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα