Βίβερε περικολοζαμέντε αλά ΕΕ

Η κρίση που ξέσπασε στην Ιταλία μετά την απόφαση του προέδρου Σέρτζιο Ματαρέλα  να απορρίψει Πάολο Σαβόνα, τον ευρωσκεπτικιστή υποψήφιο που παρουσίασε η ακροδεξιά Λέγκα και το λαϊκιστικό Κίνημα των 5 Αστέρων για την ηγεσία του υπουργείου Οικονομικών, έχει πολλαπλές συνέπειες.

Για την Ελλάδα καταρχήν το ζήτημα είναι πως επηρεάζει τα ομόλογα, με την Αθήνα πάντως να δράττεται της ευκαιρίας για να καλέσει την Ευρώπη να δώσει μία ουσιαστική λύση στο ελληνικό ζήτημα με την καλύτερη δυνατή λύση για το ελληνικό χρέος.

Για την Ευρώπη όμως η ιταλική κρίση αποτελεί μία ακόμη δοκιμασία, στην οποία φαίνεται ότι για άλλη μία φορά αποτυγχάνει πολιτικά, έστω και εάν βραχυπρόθεσμα καταφέρει να χειριστεί το ζήτημα.

Να ξεκαθαρίσουμε βέβαια ότι η ακροδεξιά Λέγκα και το λαϊκιστικό Κίνημα των 5 Αστέρων δεν είναι τίποτε ήρωες που μάχονται κατά της κακιάς Ευρώπης, ούτε βέβαια μπορούν να είναι “παραδείγματα” για επίδοξους αριστερούς ευρωσκεπτικιστές. Το ποιον τους το θύμισε άλλωστε ο γραμματέας της Λέγκας Ματέο Σαλβίνι μετά την απόφαση Ματαρέλα, δηλώνοντας: “Αν μπορούμε να δουλέψουμε ελεύθερα, αύριο εγώ θα αρχίσω να δουλεύω στο υπουργείο Εσωτερικών και θα αρχίσουν οι απελάσεις των λαθρομεταναστών. Διαφορετικά, θα πρέπει να ξαναδώσουμε, με εκλογές, τον λόγο στους Ιταλούς.”

Όμως η αντίδραση των Ευρωπαίων στην όλη υπόθεση, ενέχει τον κίνδυνο αυτούς τους γραφικούς και επικίνδυνους να τους δώσει το “φωτοστέφανο” του “πατριώτη” που μάχεται για την “εθνική ανεξαρτησία” απέναντι στις “ελίτ των Βρυξελλών” και τη “γερμανική κυριαρχία”.

Οι Ιταλοί και οι απογοητευμένοι Ευρωπαίοι δε θα ξεχάσουν εύκολα τη δήλωση του (γνωστού για τα ακραία του σχόλια) Γερμανού επιτρόπου Γκίντερ Έτινγκερ πως “οι αγορές θα μάθουν τους Ιταλούς να ψηφίζουν σωστά”, έστω και εάν ζήτησε συγνώμη αφού του τράβηξαν το αυτί Τουσκ, Γιούνκερ και Μοσκοβισί.

Οι προοδευτικοί και μετριοπαθείς Ευρωπαίοι, που βλέπουν την ΕΕ να απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τα ενδιαφέροντα, τα συμφέροντα και τις ανησυχίες τους (αν υποτεθεί ότι ήταν ποτέ πραγματικά κοντά), δικαίως αναρωτιούνται γιατί ο Έτινγκερ δεν παρέδωσε μαθήματα ψήφου όταν η Λέγκα έλεγε ότι θα διώχνει και θα αφήνει να πνίγονται μετανάστες, αλλά μόνο όταν θέλησε να βάλει έναν ευρωσκεπτικιστή υπουργό Οικονομικών. Όπως δεν παρέδωσε μαθήματα ψήφου στους Ούγγρους που πρόσφατα επανεξέλεξαν τον Ορμπάν, ο οποίος όχι μόνο γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις ευρωπαϊκές αποφάσεις περί μετεγκατάστασης προσφύγων, αλλά βαρύνεται με πολλά ερωτηματικά για τη διεξαγωγή των εκλογών και με αμαρτήματα όσον αφορά στην ελευθερία του Τύπου.

Δύο μέτρα και δυο σταθμά υποκρισίας, με κίνδυνο την ενδυνάμωση της ακροδεξιάς που κραδαίνει τη σημαία του ευρωσκεπτικισμού μόνο και μόνο γιατί θέλει να αντικαταστήσει τις “ελίτ των Βρυξελλών” με δικές της ελίτ, σε καμία περίπτωση επειδή ενδιαφέρεται για τον πολίτη. Αλλωστε η ακροδεξιά καμία λύση ουσιαστική δεν προτείνει για τα προβλήματα του πολίτη, παρά μόνο την εύκολη εκτόνωση του θυμού στον αδύναμο “άλλο” στο πρόσωπο του ξένου, του μετανάστη, του διαφορετικού.

Ίσως κάποιοι σε Βρυξέλλες και Βερολίνο να θεωρούν ότι αυτό τους συμφέρει: Ας τα βάζουν οι Ευρωπαίοι με τους ξένους όχι μαζί μας. Χρήσιμη η ακροδεξιά κι αν τα βρούμε στα ευρώ βέβαια κανένα πρόβλημα!Μόνο που αυτή η αντίληψη κάποτε εξέθρεψε το Χίτλερ.