Αντί να οραματίζονται το μέλλον, επιμένουν σε εφιάλτες από το παρελθόν…

Θεωρητικά η κυβέρνηση θα έπρεπε από τώρα να μας πει με δικά της λόγια, πως θα είναι η Ελλάδα τον Μάιο του 2023, αν μέχρι τότε θα έχει έρθει η ανάπτυξη και μαζί της μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας. Κι αυτό γιατί μέχρι το 2022 θα έχουμε αυστηρή επιτήρηση στο πλαίσιο της «καθαρής εξόδου».

Κάτι πήγε να πει ο πρωθυπουργός τις προάλλες παρουσιάζοντας το ολιστικό σχέδιο για την ανάπτυξη, αλλά κάπου το έχασε και επέστρεψε στο 1963 προκειμένου να φορτώσει τις αριστερές μπαταρίες του με Λαμπράκη, εξορίες, διωγμούς και όλα τα συμπαραμαρτούντα που συνέθεσαν το μυθιστόρημα της ελληνικής Αριστεράς.

Είναι προφανές ότι κάπως έτσι γράφεται η ιστορία. Από ιδεολόγους με όραμα από τη μια πλευρά και από τραμπούκους που εκτελούν “συμβόλαια” από την άλλη. Ένα τέτοιο “συμβόλαιο” ήταν και η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Για την Αριστερά, ο Λαμπράκης δολοφονήθηκε από το παρακράτος της Δεξιάς. Για τη Δεξιά, εκατοντάδες δολοφονίες και εκτελέσεις από τα κράτη του “υπαρκτού σοσιαλισμού” ευθύνεται η Αριστερά.

Κάπως έτσι, ή μάλλον έτσι, διαμορφώνονται τα στερεότυπα, αφού τελικά η ερμηνεία των γεγονότων έχει πάντα δύο όψεις. Πολλές φορές, περισσότερες και από δύο. Εξαρτάται από πια “όχθη” τα παρατηρεί και τα ερμηνεύει κανείς. Ωστόσο η αλητεία, ο τραμπουκισμός και η δειλία, δεν είχαν και δεν έχουν ιδεολογία. Ήταν και είναι αμοράλ. Σε κάθε περίπτωση είναι αφελές να ποινικοποιούνται οι ιδέες για τις πράξεις των ανθρώπων.

Παρ’ όλα αυτά νέοι άνθρωποι, όπως ο πρωθυπουργός, θεωρούν ότι καταλογίζοντας την “ιστορική ευθύνη” στη Νέα Δημοκρατία για τις παραλείψεις ή ακόμα και τις ευθύνες στην ΕΡΕ, ενισχύουν το δικό τους πολιτικό και ιδεολογικό στίγμα. Πιστεύουν ότι εγκαλώντας τον Μητσοτάκη να “απολογηθεί” για τον παρακρατικό Γκοτζαμάνη, τον εκθέτουν στη συνείδηση του κόσμου.

Αντιστοίχως υπάρχουν φωνές μέσα και μέσα από τη Νέα Δημοκρατία- ευτυχώς ελάχιστες- που με τα ίδια ανορθόδοξα μέσα επιχειρούν, ελλείψει προφανώς πολιτικού προσανατολισμού, να επιρρίψουν στην Αριστερά ευθύνες για πράξεις που έγιναν από ανθρώπους. Ίσως είναι λεπτομέρεια αλλά καλό θα ήταν όλοι να κατανοήσουν ότι δεν δολοφονούν οι ιδέες αλλά οι άνθρωποι που τις ερμηνεύουν και τις προσαρμόζουν στα γούστα τους.

Όπως δεν ευθύνεται ο χριστιανισμός για την Ιερά Εξέταση, έστι και δεν ευθύνονται οι ιδεολογίες γιατί οι άνθρωποι τις εκμαυλίζουν με τις πράξεις τους. Και μ’ αυτό το σκεπτικό ο πρωθυπουργός φέρει τεράστια ευθύνη για τις αναφορές του στο παρελθόν, με τρόπο που ευθέως οδηγεί σε διχασμό τη κοινωνία. Και όταν μάλιστα ο πρωθυπουργός είναι 43ων Μαΐων τότε το πρόβλημα γίνεται ακόμα σοβαρότερο για τη χώρα, τον ίδιο και τον πολιτικό χώρο που εκπροσωπεί.

Αντέδρασε το Μαξίμου, γιατί ο Μητσοτάκης τόλμησε να πει αυτό που σκέφεται ο νέος επιστήμονας, ο νέος άνεργος. Πως εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι πως θα ζήσουν τα επόμενα χρόνια με μισθούς πείνας και «συνεταίρο» στις τσέπες τους το κράτος. Κι εμείς ζήσαμε με τον Πάνο Τζαβέλλα και τα «αντάρτικα» τραγούδια στο «Αχ Μαρία» της περιοχής Εξαρχείων, αλλά αυτά ανήκουν στο παρελθόν. 

Συνεπώς οι νέοι, αλλά και οι μεγαλύτεροι που μπούχτισαν να ακούνε τα ίδια και τα ίδια, άλλα θα ήθελαν να ακούσουν από τον πρωθυπουργό, αντί να τον ακούν να γίνεται εισαγγελέας και δικαστής ταυτόχρονα μιας ταραγμένης περιόδου, της οποίας οι ευθύνες ασφαλώς και δεν μεταφέρονται στον παρόντα χρόνο.

Γιατί ο πρωθυπουργός και οι συνοδοιπόροι του δεν εννοούν να καταλάβουν ότι τα εγκλήματα σε έναν εμφύλιο- αλλά και στην περίοδο που ακολουθεί- διαπράττονται και από τους μεν και από τους δε.

Αυτός ο λαός που χρόνια τώρα οδηγείται από τις εμμονές αυτών που κυβερνούν, θέλει κάτι που να τον κάνει να αισθανθεί περήφανος για την καταγωγή του, αλλά συνάμα και σίγουρος ότι το κράτος θα τον αφήσει να δημιουργήσει και να διαμορφώσει το μέλλον του. Γιατί το χειρότερο “παρακράτος” σήμερα είναι οι φόροι, οι κατασχέσεις και τα μέτρα που έχουν αντικοινωνικό χαρακτήρα. Είναι το ίδιο το κράτος που παραβιάζει τα θεμελιώδη δικαιώματα και τις ελευθερίες των πολιτών.

Ασφαλώς πρέπει να θυμόμαστε το 1963, όπως οφείλουμε να θυμόμαστε όλα όσα καλά ή κακά μας έφεραν μέχρι εδώ. Πρωτίστως, όμως, πρέπει να σκεφθούμε πως θα συνεννοηθούμε και θα συνεργασθούμε ώστε να προλάβουμε το μέλλον, αντί να κυνηγάμε το παρελθόν. Κι αυτό φαίνεται ότι διόλου δεν απασχολεί τον πρωθυπουργό, που επιμένει να σχεδιάζει με βάση τη θεωρία των «δύο κόσμων».