Αυτή η κυβέρνηση θα μείνει αξέχαστη

Από την πρώτη ημέρα της συνεργασίας μου με το News 247, όπου ουδέποτε λογοκρίθηκαν οι απόψεις μου, επιμένω να επισημαίνω τους κινδύνους που δημιουργούνται από τη διαρκή βύθιση της χώρας στην εσωστρέφεια και στον λαϊκισμό. Οι ευθύνες όλων των κυβερνήσεων, κυρίως όμως της παρούσης, είναι μεγάλες.

Διότι πέραν της «καθήλωσης»( για να θυμηθούμε τον Φρόυντ) της χώρας στο «μνημονιακό στάδιο», όπου ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ μεγαλούργησαν στα έδρανα της αντιπολίτευσης, ως κυβέρνηση διχάζουν τη κοινωνία κατασκευάζοντας εχθρούς. Και το κάνουν σε μια χρονική στιγμή που χρειάζεται ενότητα και εθνική ομοψυχία προκειμένου να αντιμετωπισθούν μείζονος σημασίας εθνικά θέματα. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση επέλεξε,-ακόμα κι αν δεχθούμε ότι πρόκειται περί σατανικής σύμπτωσης- να… δώσει στον λαό τη Novartis, όφειλε να χαμηλώσει τους τόνους αντί να μιλάει περί του «μεγαλύτερου σκανδάλου από συστάσεως ελληνικού κράτους».

Δηλαδή, προς χάριν της ενότητας έπρεπε η κυβέρνηση να κουκουλώσει το «σκάνδαλο», θα πει κάποιος. Σε καμία περίπτωση. Είναι, όμως, άλλο το «κουκούλωμα» και άλλο το «τσουβάλιασμα». Η κυβέρνηση προτίμησε να «τσουβαλιάσει» δέκα πολιτικούς, την ημέρα του συλλαλητηρίου στην Αθήνα, βασιζόμενη σε «κουκουλωμένες» καταθέσεις. Αν δεχθούμε ότι η δικαιοσύνη δεν ενημέρωσε την κυβέρνηση και αποφάσισε να στείλει τη δικογραφία κυριακάτικα στη βουλή, εν ολίγοις αν δεχθούμε ότι η δικαιοσύνη λειτούργησε σε ρυθμούς Ηνωμένου Βασιλείου, πως εξηγείται το γεγονός ότι πλην των κλητήρων του Μαξίμου όλοι οι υπόλοιποι γνώριζαν ότι υπάρχει μια σημαντική εξέλιξη στην υπόθεση Novartis «που θα προκαλέσει σεισμό στο πολιτικό σκηνικό»; Ανεξήγητο, αλλά εκ του αποτελέσματος ερμηνεύσιμο. Αυτό στο λεξικό της προπαγάνδας ονομάζεται αντιπερισπασμός. Όπερ μεθερμηνευόμενο εστίν: bait and switch

Η κυβέρνηση, κι ας το αρνείται αρμοδίως, δημιούργησε έναν εκκωφαντικό θόρυβο ελπίζοντας ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο θα κάλυπτε τις φωνές του κόσμου για τη Μακεδονία. Ωστόσο ήταν τόση η βιασύνη ώστε δεν φρόντισε να σβήσει τα ίχνη που άφησαν όσοι υπουργοί, ή άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες, με αποτέλεσμα όλες οι καταθέσεις να είναι σε… δόσεις και του τύπου «άκουσα», «θεωρώ», «εκτιμώ», «μάλλον» και άλλου αναλόγου σοβαρότητας… αποδεικτικά στοιχεία. Όλα αυτά θα φανούν πόσο σοβαρά είναι στην πορεία. Εν τω μεταξύ και μέχρι να κριθεί η σοβαρότητα τους, το πολιτικό κλίμα θα δηλητηριάζεται, η κοινωνία θα διχάζεται, το success story της εξόδου από το πρόγραμμα θα απειλείται ανά πάσα στιγμή να τιναχθεί στον αέρα. Διότι πέραν της κλιμάκωσης των απειλών της Τουρκίας στο Αιγαίο και στην Κύπρο, η συναίνεση και η πολιτική συνεννόηση έπρεπε να είναι προαπαιτούμενα για την επιστροφή της Ελλάδας στην κανονικότητα. Και υπό συνθήκες διαφαινόμενης πόλωσης, αλλά και δικών που διεξάγονται στα τηλεπαράθυρα με «ενόρκους» τη κοινή γνώμη, οι θυσίες των πολιτών κινδυνεύουν να πάνε χαμένες.

Συνεπώς και με δεδομένο ότι στα χρόνια της θητείας της η κυβέρνηση πολλές φορές φλέρταρε με την ιδέα της παραβίασης των θεσμών, τώρα υπερβαίνοντας εαυτόν δοκιμάζει την αντοχή (υπό μια έννοια και την ανοχή) του κράτους δικαίου. Σε καμία δημοκρατία δυτικού τύπου αυτά που συμβαίνουν εδώ δεν θα μπορούσαν να γίνουν, παρά μόνο υπό μορφή πειράματος που το πεδίο μελέτης του θα αφορούσε τις επιπτώσεις του φαρμάκου στην υγεία της δημοκρατίας. Εν προκειμένω και εκεί που οδηγούνται τα πράγματα… Να είμαστε καλά να τη θυμόμαστε. Τη δημοκρατία εννοείται γιατί την κυβέρνηση δεν θα τη ξεχάσουμε ποτέ.   

* Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος