Οι από μηχανής “θεοί” που έσωσαν την κυβέρνηση

Είναι βέβαιο ότι εφόσον συνεχισθεί η διακωμώδηση του κοινοβουλίου, σε σκηνοθεσία Μαξίμου και σε πρωταγωνιστικούς ρόλους διάφορους μπουφόνους της λεγόμενης αντιμνημονιακής περιόδου, τότε οι “χρυσαυγίτες” θα κάνουν “χρυσές” δουλειές. Και όσοι προσδίδουν ιδεολογικά χαρακτηριστικά στη χυδαιότητα γιατί ακόμα “πουλάει” σε μια μερίδα “ψεκασμένων” της κοινής γνώμης- οπότε διατηρούν στο ακέραιο το δικαίωμα να συνεχίσουν την αποδόμηση του “παλιού” πολιτικού συστήματος- σκοπίμως ενεργούν υπέρ της ακροδεξιάς προκειμένου να φρενάρουν την αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας.

Το γελοίον του πράγματος στην προκειμένη περίπτωση δεν εξαντλείται στη… συνέπεια του Παπαχριστόπουλου, στο… ισχύο του Ζουράρι, στο… μεγαλείο της Μεγαλοικονόμου, στη δια… πάσα χρήση ψήφο του Δανέλλη και της Κουντουρά, ή στην… αντιρρησία συνείδησης Παπακώστα. Το γελοίον του πράγματος είναι ότι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ καταπίνουν αμάσητες όλες αυτές τις αστειότητες και εν συνεχεία τις σερβίρουν υπό μορφή πολιτικού λόγου. Αυτή είναι η αστεία πλευρά της κυβέρνησης, που γίνεται όμως σοβαρή όταν το κοινοβούλιο μετατρέπεται σε λυόμενο προκειμένου να στεγασθεί η παράσταση του τσίρκου.

Όλοι αντιλαμβάνονται τους λόγους για τους οποίους η κυβέρνηση αυτοεξευτελίζεται. Υποθέτω ότι ο πρωθυπουργός έχει πεισθεί ότι μια αξιοπρεπής ήττα θα ανοίξει την παρένθεση για την κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία θα κλείσει στην περίπτωση που δεν υπάρξει ο απαραίτητος αριθμός βουλευτών για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα ακόμα και όταν τα “μέσα” γελοιοποιούν το σκοπό. Ωστόσο η… προνοητικότητα της κυβέρνησης να βλέπει μακριά, σκοντάφτει σε μια σειρά παρενεργειών που ευνοούν την επιχειρηματολογία όσων τρίβουν τα χέρια τους για το… δώρο που τους κάνει η κυβέρνηση. Και είναι γνωστό ποιοι ευνοούνται από το κατάντημα της βουλής.

Όσο όμως αντιλαμβάνομαι τα κυβερνητικά σχέδια, τόσο δεν αντιλαμβάνομαι εκείνους που ξαφνικά συνειδητοποίησαν ότι η δημοκρατία και οι θεσμοί καταπονούνται, και εν τέλει ευτελίζονται από τους κυβερνώντες. Όπως και δεν αντιλαμβάνομαι όλους όσοι στηλίτευαν τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις και πρακτικές, αλλά έκριναν ότι το…. εθνικό συμφέρον είναι υπέρτερο των αθλιοτήτων κατά της δημοκρατίας ώστε να παρατείνουν το χρόνο της κυβέρνησης προκειμένου να συνεχίσει να τις διαπράττει. Για όσους δεν κατάλαβαν ο Σταύρος Θεοδωράκης και οι συν αυτώ δεν έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, αλλά ψήφισαν τις Πρέσπες ώστε η κυβέρνηση που δεν εμπιστεύονται να προχωρήσει στη συμφωνία. Εδώ η επιστήμη σηκώνει χέρια και πόδια ψηλά.

Σε κάθε περίπτωση κανείς δεν από αυτούς δεν έχει το ακαταλόγιστο. Εντάξει, ίσως μερικοί εξ αυτών να μη πίστευαν ότι στο τέλος θα γινόντουσαν συντελεστές της παράστασης με “παλιάτσους”, “θηριοδαμαστές” και “ακροβάτες”. Παρ’ όλα αυτά όφειλαν να είναι υποψιασμένοι ότι το όνομά τους θα έμπαινε μαζί με τα ονόματα εκείνων που μέχρι πρότινος κατηγορούσαν για αντιδημοκρατικές πρακτικές και νοοτροπίες που δεν συνάδουν με τον πολιτικό πολιτισμό που οι ίδιοι διακηρύσσουν. Ασφαλώς αυτό δεν αφορά τα “απαλλοτριωθέντα παιδιά” του Καμμένου, εξέχοντα μέλη του θιάσου, αλλά τους συν αυτώ παρατρεχάμενους που πλέον συμμετέχουν στη φαρσοκωμωδία που παίζεται σε βάρος της δημοκρατίας.

Αν τους ρωτήσεις είναι βέβαιο ότι θα επιμείνουν ότι η ψήφος τους στις Πρέσπες δεν συνδέεται με την κυβέρνηση και την εμπιστοσύνη τους προς αυτήν. Ενδεχομένως να το πιστεύουν, όπως πίστευαν και οι εξεγερθέντες τον Μάη του ’68, ότι κάτω από το λιθόστρωτο θα ανακάλυπταν την παραλία. Ωστόσο η πλεινότητα του κόσμου πιστεύει αυτό που βλέπει. Και αυτό που βλέπει είναι ότι οι από μηχανής “θεοί”(Θεο- δωράκης- Θεο- χαρόπουλος) παρενέβησαν και έδωσαν λύση σε μια δύσκολη για την κυβέρνηση κατάσταση. Deus vult ή αν προτιμάτε… Ήταν θέλημα θεού.