Οποιαδήποτε ομοιότητα με δημοκρατίες, προέδρους και καταστάσεις είναι συμπτωματική…

Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας μόλις έχει απορρίψει το ολιστικό σχέδιο του πρωθυπουργού για τη μεταμνημονιακή εποχή, θυμίζοντας σε όλους ότι ήταν ο ίδιος που το 2015 είχε προκαλέσει συνταγματική κρίση αρνούμενος την τοποθέτηση του Γιάνη Βαρουφάκη στο Υπουργείο Οικονομικών.

Η απόφαση του Προκόπη Παυλόπουλου να εμποδίσει την επιστροφή στην κανονικότητα προοιωνίζεται και την απόφαση του να βάλει βέτο στη συμφωνία Αθήνας- Σκοπίων, αφού στο ονοματολογικό εμπεριέχεται ο όρος «Μακεδονία».

Προφανώς ο Έλληνας Πρόεδρος, καθηγητής Διοικητικού Δικαίου, τώρα όπως και τότε, κινήθηκε εκτός των ορίων του Συντάγματος, αλλά εντός του πλαισίου της Δημοκρατίας. Και ορθώς γιατί εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι εάν είχε αποδεχθεί την υπουργοποίηση του Γιάνη, η Ελλάδα θα οδηγείτο αναπόφευκτα σε τρίτο μνημόνιο και σε capital controls.

Αυτός, άλλωστε, ήταν ο λόγος που όταν ο Αλέξης Τσίπρας αποφάσισε να προσφύγει σε δημοψήφισμα του καλοκαίρι του 2015, κατάφερε να τον μεταπείσει και τελικά να το αποτρέψει.

Όλα αυτά βεβαίως είχαν το αναλογούν κόστος. Καλή ώρα σαν αυτό που ανέλαβε ο Σέρτζιο Ματαρέλα στην Ιταλία, δηλαδή να αυξήσει τα ποσοστά της η Λέγκα και οι λαϊκιστές του Κινήματος των 5 Αστέρων.

Επί της ουσίας ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας λειτουργώντας πέραν των αρμοδιοτήτων του, μπορεί να προστάτευσε την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, αλλά αποτρέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους- όπως καλή ώρα η Λέγκα με τους «πεντάστερους»- κατέστη αυτομάτως «πραξικοπηματίας».

Ευλόγως, ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν ήθελε η Ελλάδα να καταλήξει «σαν την Ιταλία». Ωστόσο ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Άμυνας, στο ενδεχόμενο ο Πρόεδρος να επιμείνει στην άρνηση του να αποδεχθεί το όρο «Μακεδονία», προχωρούν σε κινητοποιήσεις, όπως ο Σαλβίνι με τον Ντι Μάιο.

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Πάνος Καμμένος καλούν τους πολίτες στις 2 Ιουνίου να αναρτήσουν ελληνικές σημαίες στα μπαλκόνια ώστε να ματαιώσουν το πραξικόπημα και να υπερασπιστούν τη Δημοκρατία.

Και σ’ αυτό το σημείο επιστρέφουμε στην πραγματικότητα. Όπως έχετε αντιληφθεί όλα αυτά ίσως να συνέβαιναν, εφόσον ο Προκόπης Παυλόπουλος ήταν ο Σέρτζιο Ματαρέλα και η Ελλάδα ήταν Ιταλία. Προσέξτε όμως μια λεπτομέρεια ώστε να γίνει αντιληπτό πως παίζεται το παιχνίδι της Δημοκρατίας με όρους και κανόνες διαφορετικούς από χώρα σε χώρα.

Τα ανάκτορα, το 1965, έπραξαν κατ’ αναλογία το ίδιο, απέναντι στον Γεώργιο Παπανδρέου, με αυτό που έπραξε ο Ματαρέλα απέναντι στους λαϊκιστές του Ντι Μάιο και τους ακροδεξιούς του Σαλβίνι. Ο Βασιλιάς αρνήθηκε στον εκλεγμένο πρωθυπουργό να ορίσει υπουργό Άμυνας. Ακόμη και όταν ο Παπανδρέου εκδήλωσε την πρόθεση να αναλάβει ο ίδιος το χαρτοφυλάκιο, δεν υπέγραψε το σχετικό διάταγμα. Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Αποστασία, Ιουλιανά κλπ.

Η ιστορική μνήμη το κατέγραψε ως πραξικόπημα κατά της Δημοκρατίας. Στην Ιταλία οι λαϊκιστές και οι ακροδεξιοί αντέδρασαν δυναμικά γιατί ο Πρόεδρος δεν σεβάστηκε τη λαϊκή βούληση και ετοιμάζουν τα δικά τους «Ιουνιανά». Είναι αυτό που λένε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Γιατί πάντα θα υπάρχει και η εναλλακτική της κωλοτούμπας. Στα ιταλικά της… «capriola».

Ίσως αυτός να είναι ο κυριότερος λόγος που ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν κινήθηκε εκτός των ορίων του Συντάγματος, αν και ενίοτε η συνταγματική θεωρία οφείλει να υποτάσσεται στις πραγματικές συνθήκες, ειδικά όταν αυτές θέτουν σε κίνδυνο τη σταθερότητα της Δημοκρατίας και τα συμφέροντα της χώρας.

Τέλος πάντων, σε όλα αυτά υπάρχει ένα ηθικό δίδαγμα: Το σωστό ή το λάθος, το δημοκρατικό ή το μη δημοκρατικό, κρίνεται πάντα εκ του αποτελέσματος και σε βάθος χρόνου. Τα υπόλοιπα, ομοιότητες σε πρόσωπα και καταστάσεις, αποτελούν συμπτώσεις…