Το αναγκαίο “σανό” και το κράτος – τέρας

Όσοι έχουν την υπομονή να διαβάζουν δημοσκοπήσεις, διαπιστώνουν ότι η παραδοσιακή «χωροθέτηση» των πολιτικών κομμάτων δεν ενδιαφέρει κανέναν. Δεν ασχολείται κανείς με το πόσο «αριστερός» είναι ο Τσίπρας, πόσο… «ακροδεξιός» είναι ο Μητσοτάκης, ή πόσο «κεντροαριστερή» είναι η Φώφη και άλλο τόσο «κεντρώος» ο Θεοδωράκης. Σκασίλα τους.

Εν ολίγοις ο κόσμος έφαγε τόσο σανό στα χρόνια της κρίσης, ώστε με το καφεδάκι του το πρωί το μόνο που δεν τον απασχολεί είναι αν η λύση στα προβλήματα του είναι «αριστερή», «δεξιά» ή «κεντρώα». Παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση επιμένει στην δική της «χωροθέτηση» τοποθετώντας την Αριστερά σε ρόλο επιστάτη των εξελίξεων. Τα αποτελέσματα αυτής της εμμονικής διαταραχής τερμάτισαν το «κοντέρ», σε σημείο που η καταγραφή εκατοντάδων χιλιομέτρων ανοησίας στα χρόνια των συριζανέλ, θα μείνουν στην ιστορία.

Μεταξύ των πολλών ανοησιών, οι οποίες τροφοδοτούνται από μεγάλες ποσότητες… αναγκαίου σανού, είναι και οι αποτυχίες που εμφανίζονται ως επιτυχίες. Ένα εξάμηνο κωμικοτραγικών καταστάσεων που κορυφώθηκε με ένα ακατανόητο δημοψήφισμα. Ένα τρίτο μνημόνιο που θα το ζήλευαν τα δύο προηγούμενα, το οποίο μάλιστα συνοδεύτηκε από επιφωνήματα ανακούφισης. Και μετά ήρθε ο έρωτας με την… κανονικότητα. Τέτοια σχέση, ούτε ο Τόμσεν δεν τη φανταζόταν.

Μέχρι που ο σανός εξαντλήθηκε στις Πρέσπες και οι συντάξεις… συνάντησαν τον Κατρούγκαλο. Εδώ ο ταχογράφος της ανοησίας σταματάτησε. Γιατί όσο και «Αντουανέτα» να είσαι, όσο σανό κι αν ταΐζεις τον κόσμο, ποιος θα πιστέψει ότι η Ελλάδα «νάτη πετιέται κι αντριεύει και θεριεύει» στις διεθνείς αγορές; Και άντε όλο και κάποιος που κατεβαίνει απελπισμένος το «Ποτάμι», κάνοντας ράφτινγκ, να το πιστέψει. Το λεξικό της Οξφόρδης πως να το αλλάξεις; Τι σανό να το ταΐσεις ώστε να πείσει την εθνικότητα να τη μεταφράζει υπηκοότητα; Αφήστε που μέχρι να γίνει το δημοψήφισμα στα Σκόπια, η «μακεδονική» γλώσσα θα έχει γίνει γλώσσα φιλέτο στο φούρνο.

Εντάξει, «ο Τσίπρας ήρθε για να μείνει», και συν τοις άλλοις είναι και ο «καλύτερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης». Αυτό λένε τα «υπόλοιπα» της κεντροαριστεράς, αλλά και οι «συναινετικοί» του κρατισμού. Να είναι καλά τα κορόϊδα που πληρώνουν φόρους, ώστε να δημιουργούνται θέσεις εργασίας για όλους αυτούς που ράβουν το κεντρώο κοστούμι του Αλέξη Τσίπρα. Αυτούς που νομίζουν ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελιχθεί σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, τότε ο κόσμος θα βγει στους δρόμους και θα χορεύει. Όπως εκείνη τη μαγική βραδιά του δημοψηφίσματος. Και τους άλλους, πρώην νεοδημοκράτες που δεν αντέχουν τον… «ακροδεξιό» Μητσοτάκη, να ψάχνουν έναν χωρίς… εγκαύματα Καμμένο ως αναγκαίο καλό.

Ωραία όλα αυτά, αλλά μεταξύ μας δεν ξέρω πολλούς που μετά από τέσσερα χρόνια θα ενδιαφέρονται για συναίνεση με τους Πολάκηδες, για σοσιαλδημοκρατία με τους Κατσίκηδες και για ΣΥΡΙΖΑ του… γλυκού νερού. Κανένας πληγέντας φορολογούμενος δεν συγκινείται με τόσα χιλιόμετρα ανοησίες. Οι μόνοι που ενδιαφέρονται, παρά τις επιθέσεις που δέχονται για «ξεκάρφωμα», είναι οι προμηθευτές του δημοσίου, κάποιοι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, μερικοί πολιτικοί τυχοδιώκτες και οι βολεμένοι με όλες τις κυβερνήσεις.

Η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου, ανεξάρτητα από πολιτικές και ιδεολογικές πεποιθήσεις, έχουν αντιληφθεί ότι το κράτος ήταν και παραμένει ο μεγάλος εχθρός της Ελλάδας και των Ελλήνων. Ο κρατισμός ήταν και παραμένει η τροχοπέδη της προόδου και της αναγέννησης. Ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε γιατί προκειμένου να πλήξει τους πολιτικούς αντιπάλους του, «πούλησε» τη ψυχή του στο κράτος- τέρας. Κι αυτό ως λαίμαργο που είναι, όπως έκανε διαχρονικά με όλες τις κυβερνήσεις, στρέφεται κατά του Φάουστ.