Ας βρέξει μην καούμε αλλά όχι πολύ μην πνιγούμε

Τις τελευταίες μέρες ζούμε στη χώρα που παρακαλάμε να βρέξει για να μην καούμε περισσότερο, αλλά να μην βρέξει και πάρα πολύ για να μην πνιγούμε. Και τα κανάλια επιμένουν να μιλάνε για μια αδιανόητη… “φυσική καταστροφή”.

Φυσική καταστροφή ή φυσική συνέπεια;

Ο όρος “φυσική καταστροφή” αποκρύπτει μέχρι ένα βαθμό τις ευθύνες του ίδιου του ανθρώπου και δη της Πολιτείας σε διαχρονικό επίπεδο. Και δυστυχώς τα φαινόμενα καταστροφής στη χώρα μας από πυρκαγιές ή πλημμύρες, αποτελούν το πλέον διαχρονικό και υπερκομματικό φαινόμενο.

Το ευχολόγια δίνουν και παίρνουν μαζί με την απόσειση ευθυνών. Πάντα φταίει κάποιος άλλος. Ποτέ δεν φταίει εκείνος που οφείλει να είναι πάντα έτοιμος, να έχει συγκροτημένο σχέδιο, να έχει προβεί σε πρόληψη, να είναι σε επιφυλακή. Γιατί πολύ απλά είναι ο κυβερνών.

Η ανείπωτη τραγωδία στο Μάτι ανατολικής Αττικής πρέπει να είναι η τελευταία που εν πολλοίς οφείλεται στα ανθρώπινα λάθη. Πρέπει να γίνει αφορμή για να καταλήξουμε επιτέλους σε υπερκομματικές προτάσεις, σε σχέδια που δεν θα αλλάζουν κατά το δοκούν κάθε κυβέρνησης, που θα επικαιροποιούνται μόνο για να συμβαδίζουν με την κλιματική αλλαγή, αλλά κυρίως, θα εφαρμόζονται.

Το πελατειακό κράτος έχει γίνει η πιο βαθιά αιτία της κακοδαιμονίας μας. Ή καιγόμαστε, ή πνιγόμαστε.

Η πολιτική βούληση είναι για την ώρα μονάχα μια υπόσχεση. Λόγια και πάλι λόγια. Αν δεν φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο, αν δεν γκρεμιστούν μάντρες, αν δεν ανοίξουν ρέματα, αν δεν προχωρήσουν τα αντιπλημμυρικά, αν δεν γίνουν οι αναδασώσεις χωρίς “παραθυράκια” στον νόμο και χωρίς έκτακτες “διευθετήσεις” προς άγρα ψήφων, τότε δεν θα αλλάξει τίποτα.

Οι άνθρωποι που έχασαν τις ζωές τους, εκείνοι που έχασαν τους συγγενείς τους, εκείνοι που βλέπουν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται, είναι οι τελευταίοι που φταίνε για το οτιδήποτε. Κανείς δεν δικαιούται να τους κουνάει το δάχτυλο, κανείς δεν δικαιούται να υπερηφανεύεται για τα κατορθώματά του όταν υπάρχει εκατόμβη νεκρών, κανείς δεν μπορεί να νίπτει τας χείρας του την ώρα που κυβερνά, ή έχει κυβερνήσει. Το πελατειακό κράτος δεν ξεκινά από την ίδια την πελατεία, αλλά από αυτόν που τη φτιάχνει για να μπορεί να την κατευθύνει όπου θέλει. Γι’ αυτό και τη συντηρεί.

Η σημερινή κυβέρνηση κλήθηκε να διαχειριστεί τον όλεθρο των οκτώ ωρών. Όσα άλλοθι κι αν έχει, δεν έχει κανένα συγχωροχάρτι. Τα προηγούμενα χρόνια μπορούσε να προχωρήσει στην ολοκλήρωση του κτηματολογίου που έχει καθυστερήσει παραδειγματικά, θα μπορούσε να σταματήσει τις ημι-νόμιμες νομιμοποιήσεις αυθαιρέτων, θα μπορούσε να διευθετήσει τα γραφειοκρατικά ζητήματα του ποιος ευθύνεται για τι, του ποιος θα κάνει τα αντιπλημμυρικά, και κυρίως να ελέγξει το αν πράγματι γίνονται.

Ο υπουργός Μεταφορών σε δηλώσεις του στο Ραδιόφωνο 24/7 προανήγγειλε έρευνα για τις πολεοδομικές άδειες στο Μάτι και ανοικοδόμηση της περιοχής με νέο σχέδιο. Αυτό από μόνο του δεν αρκεί, αν δεν κοπούν οι μίζες και οι “χάρες” από το βαθύ κράτος. Αν δεν εφαρμοστούν οι νόμοι.

Το παράλογο μέσα στην τραγωδία είναι πως ξεκίνησε και διαδικτυακή καμπάνια για να αναδασωθούν τα καμμένα όπως… προβλέπει το Σύνταγμα! Κοινώς, η καμπάνια ζητά να μην καταπατηθεί το ίδιο το νομικό πλαίσιο της χώρας…

Στην Αθήνα, στις περισσότερες ελληνικές πόλεις, επικρατεί ένα πολεοδομικό χάος και δυστυχώς, θα συνεχίσει να επικρατεί ακριβώς γιατί καταπατήθηκαν και μπαζώθηκαν τα πάντα.

Τα αυθαίρετα κτίρια πρέπει να γκρεμίζονται και όχι να γίνονται κανονικότητα σε περιοχές χωρίς οικιστικό σχέδιο, αλλά δεν συμφέρει αυτό γιατί αφενός η κυβέρνηση θα χάσει ψήφους, αφετέρου θα εισπράττει λιγότερο ΕΝΦΙΑ.

Είναι χρέος της κυβέρνησης και της κάθε κυβέρνησης της χώρας να αναλάβει την πολιτική ευθύνη με όποιο πολιτικό κόστος και να κάνει διορθωτικές κινήσεις, ακόμα και τώρα που είναι ήδη αργά.

Είναι χρέος της κυβέρνησης και της κάθε κυβέρνησης της χώρας να αυξήσει τις δαπάνες για αντιπυρική προστασία και αντιμετώπιση πλημμυρών μειώνοντας από αλλού, από τα εξοπλιστικά ενδεχομένως.

Είναι χρέος της κυβέρνησης και της κάθε κυβέρνησης να ενημερώνει σωστά τον πολίτη με διαρκείς καμπάνιες σχετικά με τί πρέπει να κάνει την ώρα της κρίσης.

Είναι χρέος να ζητά έστω μια συγγνώμη.

Αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό η εκάστοτε κυβέρνηση, τότε καλύτερα να σιωπά.