Η απομόνωση του Σόιμπλε και η “βίαιη ωρίμανση” του ΣΥΡΙΖΑ

default image

Η "βίαιη ωρίμανση" του ΣΥΡΙΖΑ, η απομόνωση του Σόιμπλε και μια παρτίδα σκάκι που θα διαρκέσει για πολύ καιρό ακόμα. Κέρδη και απώλειες, προοπτικές και συμμαχίες για το επόμενο διάστημα

Το Μνημόνιο τελείωσε. Αλλά θα έχουμε νέα συμφωνία το καλοκαίρι. Η τρόικα είναι παρελθόν. Αλλά θα κριθούμε από τους θεσμούς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε σε τρία Eurogroup, διαπραγματεύτηκε, διαπραγματεύεται και θα συνεχίσει να διαπραγματεύεται. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Αλλά ας μη γελιόμαστε. Δεν μπορούμε να μιλάμε για μια σπουδαία νίκη. Μπορούμε να μιλάμε για μια “ήπια ήττα”.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης κατάφερε την Παρασκευή να “αγοράσει” χρόνο και συγκεκριμένα τέσσερις μήνες αντί για έξι. Παραμένουμε στο πρόγραμμα, γλιτώνουμε τις περικοπές, καλούμαστε να βρούμε ισοδύναμα και να περάσουμε σε μεταρρυθμίσεις που θα ικανοποιούν τους Γερμανούς.

Η ρεαλιστική αλήθεια επιτάσσει ψυχραιμία και νέα στοχοθεσία μπροστά στο σιδηρούν παραπέτασμα που βρήκε μπροστά της η κυβέρνηση. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας στο διάβημα του, έκανε λόγο για “αμοιβαίο συμβιβασμό” για μια βιώσιμη λύση και για τις δύο μεριές δείχνοντας την πορεία του κόμματος του από εδώ και στο εξής.

Δεν ξέρω όμως γιατί έχει προξενήσει τόσο μεγάλη εντύπωση η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ τις τελευταίες ημέρες. Το “σκίζω τα μνημόνια” ήταν μια προεκλογική εξαγγελία υπεραισιόδοξης οπτικής που όμως έφτασε σε αδιέξοδο από την πρώτη μέρα, μαζί με το “κούρεμα” του χρέους.

Οι Ευρωπαίοι δεν θα ήθελαν κάτι τέτοιο και φρόντισαν να το δείξουν από την αρχή. Το αν θα ήταν δημοκρατικό και πρέπον αυτό, είναι μια άλλη ιστορία και εναπόκειται στο δημοκρατικό έλλειμμα της Ε.Ε. Ο ΣΥΡΙΖΑ από τις πρώτες ώρες διακυβέρνησης του, μετά τις συμβολικές κινήσεις, προέβη στην ανάπτυξη ενός φιλοευρωπαϊκού λόγου και έβαλε στην ατζέντα του το “κοινό καλό”, τη “διαπραγμάτευση” αλλά και την “ρήξη μόνο εντός θεσμών”. Έτσι, όλα έδειχναν πως σιγά σιγά θα έμπαινε στη λογική της ωφέλιμης συνθυκολόγησης. Είναι άδικο να τον κατηγορούν για “κωλοτούμπες” εκείνοι που έφεραν τα πράγματα εδώ.

Είναι δίκαιη η εσωκομματική κριτική που ασκείται και θα συνεχίσει να ασκείται μιας και συντελεί σε έναν εποικοδομητικό διάλογο που για την ώρα, η Κουμουνδούρου είναι σε θέση να δεχθεί. Πέραν όμως από τους συμβιβασμούς υπήρξαν και κέρδη.

Το ένα βασικό κέρδος είναι ότι για τους επόμενους μήνες θα αποφύγουμε τις νέες περικοπές. Θα φτάσουμε μέχρι το καλοκαίρι χωρίς νέα μέτρα λιτότητας και από εκεί και πέρα, είναι ευθύνη της κυβέρνησης να μπορέσει να πείσει το γερμανικό κοινοβούλιο κυρίως, πως οι μεταρρυθμίσεις που θα αρχίσουν να εφαρμόζονται αν εγκριθούν τις επόμενες ώρες, μπορούν να αποδώσουν και να ενταχθούν στην επόμενη συμφωνία σαν βασικός πυλώνας για την επόμενη μέρα.

Το δεύτερο κέρδος είναι πως για πρώτη φορά στα χρόνια της λιτότητας, εντός Eurogroup και θεσμικής διαδικασίας, απομονώθηκε ο Σόιμπλε και αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Ο υπουργός Οικονομικών του Βερολίνου έδειχνε μάλιστα αδιάλλακτος μέχρι να φτάσουμε στο τηλεφώνημα Μέρκελ – Τσίπρα, διάρκειας 50 λεπτών, που οδήγησε στην αποκλιμάκωση της έντασης και στην αναγκαστική υποχώρηση του Γερμανού υπουργού Οικονομικών.

Πρώτος ο Μάρτιν Σουλτς είπε ότι η επιστολή της ελληνικής κυβέρνησης έχει “πολλή ουσία” και θα πρέπει να εξεταστεί. Ο κ. Σουλτς διερωτήθηκε αν η άλλη επιλογή είναι “να θέλουμε να δούμε τους Έλληνες γονατισμένους” και προειδοποίησε για μια ιδεολογική μάχη αρχών τη στιγμή που, όπως είπε, απαιτούνται ρεαλιστικές λύσεις.

Από κοντά, ο Αυστριακός καγκελάριος κ. Φάιμαν, ζήτησε για επανειλημμένη φορά, να υπάρξει κατανόηση για την Ελλάδα και να δοθεί η δυνατότητα στη νέα ελληνική κυβέρνηση να αλλάξει συγκεκριμένα σημεία του προγράμματος.

Απέναντι στον Σόιμπλε στάθηκε και η Ιταλία με τη Γαλλία που έδειχναν να ψάχνουν να βρουν μια αφορμή για να ανοίξουν μια μικρή ρωγμή στον κραταιό γερμανικό μηχανισμό που ούτως ή άλλως κάνει κουμάντα εντός Ευρωζώνης και έχει ακόμα στα χέρια του τα “γκέμια” της οικονομικής ρευστότητας.

Πάνω σε αυτόν τον άξονα πρέπει να κινηθεί ο ΣΥΡΙΖΑ από εδώ και στο εξής. Οι κινήσεις του εντός Eurogroup έχουν αποκτήσει διπλωματικό χαρακτήρα και όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, στη διπλωματία τα πράγματα είναι θολά μέχρι να αποφανθεί η ιστορία και οι ίδιες οι κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, όπως διαμορφώνονται.

“Αυτός που αγωνίζεται μπορεί να χάσει, όμως αυτός που δεν αγωνίζεται ήδη έχει χάσει”, έλεγε άλλωστε ο Bertolt Brecht. Και στο δια ταύτα, μέσα από τον δίκαιο αγώνα, κάτι θα κερδίσει.

Κάπως έτσι, η αρχή της διαπραγμάτευσης έγινε σε υψηλούς τόνους οι οποίοι σταδιακά μετριάστηκαν για να οδηγηθούμε σε ένα νέο Status Quo που ας ελπίσουμε, θα είναι προς πραγματικό όφελος του ελληνικού λαού. Αυτό είναι το ζητούμενο.

Υπενθυμίζω δηλώσεις του Γ. Δραγασάκη από το 2012:

“Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διδαχθεί από την Ιστορία αλλά δεν πρέπει να αντιγράψει παλαιά πρότυπα. Οφείλει να εμπνεύσει, να διαμορφώσει και να στηρίξει νέα πρότυπα στο πεδίο της πολιτικής, της οικονομίας, των θεσμών, του πολιτισμού. Αυτόν τον ρόλο μας επιφύλαξε η ιστορία, αυτή την ευθύνη μας ανέθεσε η κοινωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να συνεχίσει ακόμη πιο εντατικά τη βίαιη ωρίμανσή του. Το ζήτημα δεν είναι για τον ΣΥΡΙΖΑ να βάλει νερό στο κρασί του ούτε να περιορίσει το ιδεολογικό φάσμα των δυνάμεων που καλύπτει είτε προς τη μία είτε προς την άλλη κατεύθυνση. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να “ενώνει τα άκρα του” και να γίνει η νέα μεγάλη συνθετική Αριστερά που ζητά η εποχή μας και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και διεθνώς”.

Προσθέτω πως ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα, για πρώτη φορά στα χρονικά του καλείται επί του πρακτέου να λειτουργήσει και λειτουργεί ως ενιαίο κόμμα εκ των συνθηκών.

Συνδιαλέγεται, βρίσκει νέα δεδομένα μπροστά του, μαθαίνει και δεν έχει προβεί σε μονομερείς κινήσεις. Αλλάζει και θα συνεχίσει να αλλάζει. Το ζήτημα είναι να συνεχίσει να κινείται έχοντας κατά νου το κοινό καλό και την προοπτική ανάπτυξης. Κάποιοι θα δυσαρεστηθούν εντός και εκτός κόμματος, κάποιοι θα γκρινιάξουν, ωστόσο, η τελική απάντηση θα δοθεί από τι μέλλει γενέσθαι για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης με αριθμούς και δεδομένα. Όχι με προγραμματικές δηλώσεις.

Στο δια ταύτα λοιπόν, οι αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις θα αργήσουν, αλλά τουλάχιστον όπως φαίνεται δεν θα δούμε νέες μειώσεις σε αυτούς τους κρίσιμους τομείς για το επόμενο διάστημα. Είναι το κέρδος της “ήπιας ήττας”.

Πέραν όμως από το οικονομικό μέρος του “δράματος”, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει και άλλα μέτωπα να αντιμετωπίσει που έχουν να κάνουν με τις κοινωνικές και φορολογικές αδικίες. Και εκεί θα κριθεί όχι από τους “θεσμούς”, αλλά από τους ίδιους τους εμπλεκόμενους φορείς.

Και ίσως αυτή η εσωτερική “διαπραγμάτευση” να είναι ακόμη πιο σκληρή και απαιτητική. Η άλλη, εκείνη που μας φέρνει στο ρινγκ με τους εταίρους μας, θα συνεχιστεί το καλοκαίρι και για την ακρίβεια, τότε θα φανεί το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορέσει να ανανεώσει τη λαϊκή εντολή που έχει πάρει, μόλις έναν μήνα πριν.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα