Che Bordello

Το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας  Il Tempo πέρα από την τρέχουσα συγκυρία, θα μπορούσε να περιγράφει την πολιτική κατάσταση μιας χώρας  που με εξαίρεση μικρά διαστήματα «σταθερότητας», θεωρείται μια ιδιαίτερη περίπτωση για τον δυτικό κόσμο. Αυτή τη φορά όμως δεν έχουμε να κάνουμε με την «ιταλική ιδιαιτερότητα», αλλά με εικόνα από το μέλλον της Ευρώπης και με πολιτικές μεταβολές που συνιστούν πλέον όχι ένα εκλογικό παράδοξο, αλλά μια νέα πραγματικότητα.

Η κυρίαρχη άποψη των δημοσιολογούντων είναι πως πρόκειται για μια άνοδο των λαϊκιστικών και αντιευρωπαϊκών κομμάτων εξαιτίας της κρίσης των θεσμών και του οικοδομήματος της ΕΕ. Μπούρδες δηλαδή, με μόνο στόχο να τσουβαλιάσουν μαζί τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ποδέμος, με τη Λεπέν και τη Λέγκα, αποφεύγοντας την πραγματική πολιτική συζήτηση. 

Στην Ιταλία για ακόμη μια φορά τα τελευταία χρόνια επιβεβαιώθηκε πως έχουμε να κάνουμε με τη μετατόπιση του συνόλου της Δεξιάς οικογένειας στα άκρα τους δικού της πόλου και με την πλήρη κατάρρευση  της σοσιαλδημοκρατίας, ως απότοκο της έλλειψης λόγου ύπαρξης στο πεδίο του πολιτικού ανταγωνισμού.

Στην Ιταλία υπήρξε μεγάλη προσπάθεια να εφαρμοστεί το σχέδιο που εμφανίστηκε και στην Ελλάδα πριν μερικά χρόνια, για μια σοβαρή Χρυσή Αυγή. Κύριο μέλημα του συστήματος έγινε η ανάγκη  ενσωμάτωσης της άκρας Δεξιάς από την Κεντροδεξιά. Αυτό συνέβη με δύο τρόπους. Είτε εντάσσοντας γνωστές φιγούρες της ακροδεξιάς στην κεντροδεξιά, είτε παρουσιάζοντας κόμματα τύπου Χρυσής Αυγής, όπως η Λέγκα του Βορρά ως εν δυνάμει κυβερνητικούς εταίρους. Έτσι το κόμμα Σαλβίνι από μια περιθωριακή οργάνωση στα όρια της νομιμότητας, μετατράπηκε σε κυρίαρχο του παιχνιδιού.

Κανένας αντιευρωπαϊσμός δεν ενίσχυσε το φασιστικό μόρφωμα στην Ιταλία. Άλλωστε εξίσου αντιευρωπαϊστής θεωρείται και ο Μπερλουσκόνι που στο παρελθόν πρότεινε την έκδοση παράλληλου νομίσματος στην Ιταλία, απέναντι στην «κυριαρχία του ευρώ». Ο Σαλβίνι εκμεταλλεύτηκε τη συντηρητικοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού και την αδυναμία της πάλαι ποτέ χριστιανοδημοκρατικής οικογένειας να απορροφήσει αυτές τις τάσεις.

Από την άλλη η Ιταλική κεντροαριστερά του Ρέντσι θα μπορούσε να ανήκει στην οικογένεια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ενώ ο Μακρόν είναι το όνειρο κάθε φιλελεύθερου Νέοδημοκράτη που απορεί πως βρέθηκε να κόβει πίτες με τον Άδωνη.

Η μόνη χώρα της Ευρώπης που φαίνεται η κεντροαριστερά να ανακάμπτει είναι η Μεγάλη Βρετανία. Εκεί οι Εργατικοί επεξεργάζονται ένα πρόγραμμα ατόφιας, καθαρής σοσιαλδημοκρατίας, με το οποίο φαίνεται πως ταυτίζεται και μεγάλο τμήμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Επιτροπές του κόμματος συζητούν με τεχνοκρατικό τρόπο μοντέλα δημόσιας χρηματοδότησης επενδύσεων. Συζητούν πως θα ξεπεραστούν νομικά ζητήματα που αφορούν το δημόσιο έλεγχο των τραπεζών. Στο πρόγραμμα Κόρμπιν δεσπόζουν η κρατικοποίηση των σιδηροδρόμων, των επιχειρήσεων ενέργειας και των οργανισμών ύδρευσης, ενώ ήδη υπάρχουν δεσμεύσεις για την κατάργηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια. 

Πως χαρακτηρίζεται ο Κόρμπιν από τους κυρίαρχους κύκλους της Ευρώπης; Ως ένας νεοκομμουνιστής γεροξεκούτης, που μετατρέπει το πρωτοπόρο Εργατικό κόμμα του Μπλερ, σε ένα λαϊκίστικο μόρφωμα. Απειλούν μάλιστα πως θα έχει την ίδια τύχη με τους Εργατικούς των αρχών της δεκαετίας του ’80, όταν επιχείρησαν με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα να χτυπήσουν τη Θάτσερ και ακόμη πονούν…

Θα το πω όσο πιο μπακαλίστικα μπορώ, ως περήφανο μέλος  του μπλοκ των Ευρωπαίων λαϊκιστών. Όταν η μια πλευρά μετατρέπεται στην Πινοσετική εκδοχή της Ευρώπης του 2018, η άλλη δεν μπορεί να παριστάνει τον Τόνι Μπλερ –ή τον Κώστα Σημίτη για να το κάνω πιο γκροτέσκο- του 2000.Η κατάρρευση της Αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας σε Γερμανία και Ιταλία, θα αποτυπωθεί στις ευρωεκλογές του 2019 και τότε δεν θα μιλάμε για κρίση των θεσμών, αλλά για μια νεοφασιστική Ευρώπη.

*Ο Λευτέρης Αρβανίτης είναι δημοσιογράφος του NEWS 24/7 και του Ραδιοφώνου 24/7.