Η γέννηση της Νέας Δεξιάς

Ας γυρίσουμε λίγο πίσω στον Αύγουστο του 2015, για να θυμηθούμε πως έφυγε από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας ο Αντώνης Σαμαράς. Έχασε σε μια μάχη που δεν επέλεξε να δώσει και που συνειδητά δεν ήταν ο ίδιος ο αρχηγός. Τα πρόσωπα του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα ήταν δήμαρχοι, καλλιτέχνες και δημοσιογράφοι. Σίγουρα όμως όχι ο Αντώνης Σαμαράς. Στη συνέχεια μπήκε θέμα ηγεσίας από τους καραμανλικούς του κόμματος και μετά από μια προεκλογική περίοδο παρωδία, την ηγεσία ανέλαβε ο υποψήφιος με τις πλέον αδύναμες καταβολές και βασική νομιμοποίηση  τη συγγενική σχέση του με ένα εκ των ιδρυτών του οίκου.

Υπό το βάρος της πλέον βαριάς ήττας της Νέας Δημοκρατίας  καθώς το δημοψήφισμα άγγιξε τον πυρήνα της ταυτότητας  του κόμματος, υπήρξε αδυναμία ανασυγκρότησης  και πραγματικής μάχης στο εσωτερικό  προκειμένου να σχεδιαστεί το μέλλον της συντηρητικής παράταξης.

Επειδή όμως τα χρόνια περνούν και τα σενάρια για αριστερή παρένθεση απομακρύνονται, έρχονται δύο γεγονότα να επιταχύνουν εξελίξεις στη δεξιά πολυκατοικία. Το Μακεδονικό προσφέρει το ιδεολογικό υπόβαθρο γέννησης της Νέας Δεξιάς, που μπορεί να περιλαμβάνει μνημονιακούς, αντιμνημονιακούς, κεντροδεξιούς και ακροδεξιούς που ψήφισαν Χρυσή Αυγή. Η υπόθεση Novartis από την άλλη συσπειρώνει όλο εκείνο το στελεχιακό δυναμικό των δύο πρώην μεγάλων κομμάτων, που θεωρούν θεσμικό ατόπημα τη μη ομαλή εναλλαγή της εξουσίας και κυρίως χτύπημα στον πυρήνα του αστικού πολιτισμού μας, την ανυπαρξία ασυλίας στις ατασθαλίες των ελίτ.

Κοντά στα δύο αυτά γεγονότα, προστίθενται και κάποια μικρά, αλλά κρίσιμα συστατικά για τη γέννηση της Νέας Δεξιάς: α) Υπάρχει ένα κόμμα που αποτελεί τη βασική μήτρα και στο παρελθόν έχει στεγάσει από χουντοβασιλικούς μέχρι φιλελεύθερους μάνατζερ.  β) Το κόμμα αυτό έχει διασπαστεί, αλλά ακόμη δεν έχει αποτυπωθεί αυτό οργανωτικά. Είναι προφανές ότι οι οπαδοί του μεσαίου χώρου, θεωρούν πως θα ξυπνήσουν από τον εφιάλτη και το ΛΑΟΣ θα έχει αποχωρήσει από τη ΝΔ. γ) Υπάρχει ηγέτης και αυτός είναι ο Αντώνης Σαμαράς. Με το άρθρο στους FT καθόρισε μάλιστα τη γραμμή, καθώς καταγγέλλει τη πολιτική δίωξη των αντικομμουνιστών από τους οπαδούς Λατινοαμερικάνικων καθεστώτων. δ) Πάντα στη γέννηση νέων πολιτικών φορέων, βρίσκεται ένας άνθρωπος με κύρος, διαφορετικών καταβολών, που πείθεται ότι ήρθε η ώρα μπροστά στον εθνικό κίνδυνο να υπερβεί τις ιδεολογικές αγκυλώσεις. Και όπως καλά καταλάβατε αυτός είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος. ε) Και φυσικά υπάρχει και ένας εχθρός που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, καταρχήν γιατί έκανε ρεσάλτο στην εξουσία και προφανώς γιατί στο μυαλό τους φαντάζει μετεξέλιξη του ΕΑΜ.

Προφανώς η αδυναμία του Κυριακού Μητσοτάκη να ηγηθεί πυροδότησε εξελίξεις και δημιούργησε ανασφάλεια για την επάνοδο στην εξουσία. Όσο όμως κι αν φαίνεται οξύμωρο βασικός καταλύτης στις εξελίξεις αυτές δεν είναι οι διεργασίες στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας, αλλά η ταυτοτική αλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ που μετατοπίζει όλο το πολιτικό φάσμα προς τα Δεξιά. Για να το πω μπακαλίστικα, αν η ριζοσπαστική αριστερά εφαρμόζει την πολιτική του ΔΝΤ με ανθρώπινο πρόσωπο, τότε ο Κυριάκος Μητσοτάκης μάλλον θα υποχρεωθεί να παραδώσει τα κλειδιά σε μια πρωτογονική Δεξιά που θα φλερτάρει ακόμη και με εθνικοσοσιαλιστικές αναφορές.

Είμαστε επομένως  πολύ κοντά να ζήσουμε μια επανάληψη της τριετίας 2012-2015, με πιο σκληρούς όρους, κοινούς πρωταγωνιστές και αβέβαιο αποτέλεσμα.

*Ο Λευτέρης Αρβανίτης είναι δημοσιογράφος του NEWS 24/7 και του Ραδιοφώνου 24/7.