Οι διαφορετικοί κόσμοι της Νατάσσας και του Κώστα

Ο γενικά συμπαθής Κώστας Μπακογιάννης τον τελευταίο μήνα παραχωρεί μια σειρά από «εναλλακτικές» συνεντεύξεις, κατά τη διάρκεια των οποίων διηγείται πάντα την ίδια ενδιαφέρουσα ιστορία. Ενώ η οικογένεια Μητσοτάκη κάθεται στο οικογενειακό τραπέζι, εκείνος χαλάει την ωραία ατμόσφαιρά γιατί ξεκινάει με πάθος «να λέει τα δικά του». Η γιαγιά Μαρίκα αγριεύει και τον διώχνει από το τραπέζι φωνάζοντας «Βγες έξω Κομμουνιστή», για να τον σώσει τελικά ο παππούς Κωνσταντίνος, που επιθυμεί «το παιδί να φάει πρώτα» και ας φύγει μετά. Γλυκιά δεν είναι η ιστορία;

Ο Μπακογιάννης που επικοινωνιακά είναι έτη φωτός μπροστά από τη Νέα Δημοκρατία, με μια μικρή προσωπική ιστορία, ξεδιπλώνει την αφήγηση του σύγχρονου «φιλελε» για το θάνατο των αντιθέσεων και των μεγάλων ιδεολογιών. Ο Κώστας μεγάλωσε σε μια οικογένεια αντικομμουνιστών, όταν υπήρχε κομμουνιστικός κίνδυνος, μικρός ήταν αντισυμβατικός και έλεγε σαχλαμαρίτσες με κίνδυνο να θεωρηθεί Αριστερός –γιατί οι Αριστεροί «λένε τα δικά τους» – και πλέον πιστεύει στα τοτέμ του νεοφιλελευθερισμού, ένα από τα οποία είναι η αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής.

Από την άλλη η Νατάσσα Μποφίλιου στις δικές της συνεντεύξεις λέει όμορφες ιστορίες για έρωτες , αλλά όταν το θέμα πάει στην πολιτική απαντάει κοφτά. Δηλώνει Αριστερή, με απέραντη πίστη στο διαρκές ’17, την οργανωμένη πάλη και την Ευρώπη των λαών. Προέρχεται από οικογένεια ανταρτών και ψηφίζει ΚΚΕ, ενώ θεωρεί ότι ο Τσίπρας είχε καλές προθέσεις, γιατί –λέω εγώ- όλοι οι άνθρωποι που προέρχονται από την Αριστερά, τέτοιες προθέσεις έχουν. Έρχεται ένα από μεγαλύτερα ονόματα της ελληνική μουσικής σκηνής και σμπαραλιάζει με μια συνέντευξη τον κυρίαρχο λόγο, για το θάνατο των ιδεολογιών και των μεγάλων αφηγήσεων. Και είμαι βέβαιος πως περισσότερο και από την κριτική της στην ΕΕ, ενοχλούν οι αναφορές της στο ΕΑΜ και την οργανωμένη πάλη.

Πάνω δηλαδή που είχαμε καταφέρει οι απόψεις αυτές να θεωρούνται περιθωριακές, που το «there is no alternative» υιοθετείται από «την πρώτη φορά αριστερά» και οι ιδεολογικές αναφορές επιτρέπονται μόνο σε ιστορικά κείμενα και σε επιμέρους ζητήματα, μια mainstream τραγουδίστρια δίνει συνεντεύξεις με σαφές ιδεολογικό πρόσημο. Και τα λέει νέτα σκέτα, όπως τα λέγαμε παλιά, χωρίς να φοβάται μην χάσει το κοινό της και χωρίς να περιμένει πως θα δεχτεί μια άνευ προηγουμένου επίθεση , επειδή έχει και πολιτική άποψη.

Η σκληρή κριτική που δέχεται η Μποφίλιου δεν έχει κατά βάση ούτε σεξιστικά, ούτε ακροδεξιά κίνητρα. Είναι η επίθεση ενός άλλου διαφορετικού κόσμου, που προσπαθεί να κυριαρχήσει –και τα καταφέρνει- με βασικό χαρακτηριστικό την εξάλειψη των μεγάλων αφηγήσεων. Και πάνω που βρήκαμε ένα πολιτικό προσωπικό να καταλάβει πως πρέπει να υπηρετήσει αυτό το σχέδιο, έρχεται μια τραγουδίστρια και χαλάει την πιάτσα. Θα την αφήσουμε;

*Ο Λευτέρης Αρβανίτης είναι δημοσιογράφος και υπεύθυνος του γραφείου της 24MEDIA στη Θεσσαλονίκη