Θέλουμε ένα δυνατό ΠΑΣΟΚ, στα ‘αριστερά’ του ΣΥΡΙΖΑ

“’Έχετε πει κ. Ραγκούση ότι δεν συνεργάζεστε με τη Νέα Δημοκρατία σε περίπτωση που κόψει πρώτη το νήμα στις εκλογές, υπονοώντας ψήφο ανοχής ή νέες εκλογές με απλή αναλογική. Έχει η χώρα τέτοια περιθώρια ακυβερνησίας;” ήταν η ερώτηση της Κάτιας Μάκρη προς τον Γιάννη Ραγκούση στο debate των υποψηφίων για την ηγεσία του νέου φορέα. 

Αν ξεπεράσουμε το φόβο της συναδέλφου να μείνει το καράβι ακυβέρνητο, έδωσε την ευκαιρία στον κ. Ραγκούση να σκιαγραφήσει το πιο ενδιαφέρον ίσως πολιτικό σενάριο, γύρω από το οποίο ο νέος φορέας θα μπορούσε να διαμορφώσει μια στρατηγική με ορίζοντα τις εκλογές και λίγο πέρα από αυτές. Η Νέα Δημοκρατία να είναι πράγματι πρώτο κόμμα, αλλά με ποσοστά που δεν επιτρέπουν το σχηματισμό κυβέρνησης και το νέο κόμμα, ως ρυθμιστικός παράγοντας, να σχηματίζει μια κυβέρνηση προοδευτικού χαρακτήρα με τον δεύτερο ΣΥΡΙΖΑ.

Ένα σενάριο Πορτογαλίας δηλαδή, εκεί που το Σοσιαλιστικό Κόμμα του Αντόνιο Κόστα, παρά το γεγονός ότι ήρθε δεύτερο στις εκλογές κυβερνά τη χωρά με μικρότερα κόμματα της Αριστεράς. Ο κ. Ραγκούσης απάντησε περίπου σαν τον αντιπρόεδρο του Εδεσσαικού και έχασε την ευκαιρία να προχωρήσει ένα βήμα παραπάνω την αντιδεξιά ρητορεία, που μόνος από τους υπόλοιπους υποψηφίους έχει υιοθετήσει.

Το ζήτημα των συμμαχιών είναι το μόνο σοβαρό θέμα που έχει τεθεί σε αυτό τον φρικτά βαρετό προεκλογικό διάλογο των υποψηφίων. Κανείς δεν κατάφερε να απαντήσει και συνήθως η ερώτηση έφερνε αμηχανία, όχι γιατί τα ζητήματα των συμμαχιών πρέπει να συζητιούνται τη δεδομένη στιγμή που τίθενται και όχι σε ουδέτερο χρόνο, αλλά γιατί το θέμα ανοίγει ταυτοτικά ζητήματα για τον “χώρο” τα οποία δεν είναι σε θέση να λύσει.

Ποια είναι η εκλογική βάση του νέου φορέα; Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που αποτελούν τους εν δυνάμει ψηφοφόρους; Ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2012 και έπειτα, έστησε ένα κοινωνικό μέτωπο γύρω από τον κόσμο της εργασίας που έπληξαν βάναυσα τα μνημόνια. Μίλησε για πληβείους, “απαίτησε” να πληρώσουν οι πλούσιοι την κρίση και κατάφερε αυτή η αφήγηση στο ζενίθ της να αποτυπωθεί στο 62% του δημοψηφίσματος. Ακόμη και οι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι  που βγάζουν εφημερίδες, προσδιορίζουν το κοινό τους, με ότι και όπως κατάλαβαν από τον Μαρξ, απευθυνόμενοι στη μεσαία τάξη. Στο νέο φορέα η ανάλυση τελειώνει στην κλοπή των ψηφοφόρων  από το ΣΥΡΙΖΑ. Ο Σταύρος Θεοδωράκης κατήγγειλε τον Τσίπρα πως «προσπαθεί να κλέψει τον κόσμο της κεντροαριστεράς», παρόλο που και ο ίδιος συγκαταλέγεται μάλλον στους “κλέφτες” του εκλογικού ακροατηρίου του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ. Γιατί δεν απευθύνονται απευθείας στον ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέψει τα κλεμμένα, για να φτάσουμε την ιδιοκτησιακή αντίληψη για τους ψηφοφόρους αρκετά επίπεδα πάνω από ότι έχουν δει τα μάτια μας μέχρι τώρα;

Κανείς υποψήφιος δεν έχει απαντήσει στην επίσης συνηθισμένη σε αυτές τις περιπτώσεις ερώτηση “που θα τοποθετούσατε το νέο φορέα στον άξονα Αριστερά-Δεξιά”; Προφανώς οι απαντήσεις που θα παίρναμε από τον Καμίνη μέχρι τον Ανδρουλάκη θα κάλυπταν σχεδόν όλο τον άξονα, αλλά και εδώ έχουν ειπωθεί μισόλογα για διαιρετικές τομές του παρελθόντος που δεν έχουν καμία σημασία στο σήμερα. Ας το ξεπεράσουμε και ας ρωτήσουμε πως τοποθετείστε στο δίπολο νεοφιλελευθερισμός- αντινεοφιλελευθερισμός, που όσο να πεις απασχολεί και την υπόλοιπη Ευρώπη. Και εδώ οι απαντήσεις δεν υπάρχουν. Γιατί αν υπήρχαν κάποιος υποψήφιος θα είχε ορίσει την ταυτότητα του νέου φορέα ως αμιγώς αντινεοφιλελεύθερη, έτσι για να ξορκίσει τις αμαρτίες του παρελθόντος που οδήγησαν στα μονοψήφια ποσοστά. Αντίθετα η περιγραφή των επιμέρους θέσεων των υποψηφίων, μάλλον τους καταγράφει στο απέναντι στρατόπεδο.

Για να επανέλθω στο αρχικό σενάριο, πράγματι αν ο υπό διαμόρφωση φορέας απαντούσε σε κρίσιμα, ταυτοτικής φύσης ερωτήματα θα μπορούσε πρόσκαιρα και να το υποστηρίξει και να τροφοδοτηθεί από αυτό.

Και πάλι όμως θα αδυνατούσε προφανώς να σχηματίσει ένα χώρο που θα έκανε αντιπολίτευση στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και να αποτελεί εν δυνάμει κυβερνητικό του εταίρο. Ένα χώρο με συγκεκριμένη κοινωνική απεύθυνση που διεκδικεί όχι όσους έκλεψε, αλλά όσους απογοήτευσε ο ΣΥΡΙΖΑ.  Αν προηγούνταν το συνέδριο της εκλογής προέδρου, θα έπρεπε να περιγράψουν πως και αν στήνεται ένα ισχυρό ΠΑΣΟΚ, στα αριστερά πλέον του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό ακούγεται ως ανέκδοτο.

Ο νέος φορέας εξυπηρετεί  όχι μια πολιτική ανάγκη, αλλά την επιβίωση ενός πολιτικού προσωπικού και την ένταξη όσων επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται κεντροαριστεροί με θαυμασμό στον Κυριάκο Μητσοτάκη και ταξικό μίσος απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι πολύ “δεξιοί” δηλαδή για να καταφέρουν να συγκροτήσουν χώρο και να μην ενταχθούν στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας.

Ακόμη και αν φτάσει σε συνέδριο, ο νέος φορέας δεν θα έχει κανένα λόγο ύπαρξης, ούτε καν στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης του σχεδιασμού των άλλων. Και το κενό στα αριστερά θα παραμένει και θα παραμένει και θα παραμένει…

* Ο Λευτέρης Αρβανίτης είναι δημοσιογράφος και υπεύθυνος του γραφείου της 24MEDIA στη Θεσσαλονίκη