Το σύστημα Novartis ‘έφαγε’ τον Αντώναρο

Πως λειτουργεί ένα φιλελεύθερο ευρωπαϊκό κόμμα, όταν αποκαλύπτονται ενδείξεις εμπλοκής κορυφαίων στελεχών του σε ένα τεράστιο σκάνδαλο; Χωρίς να υπάρχει κάποιο εγχειρίδιο που να μπορεί να συμβουλευτεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, οι κινήσεις είναι λίγο-πολύ αυτονόητες. Συγκαλούνται άμεσα τα αρμόδια όργανα και ζητούν ενημέρωση για το θέμα. Επειδή η Νέα Δημοκρατία δεν είναι ένα κανονικό κόμμα, τα θεσμικά όργανα αντικαταστάθηκαν από τηλεοπτικούς σταθμούς και εφημερίδες, με τα γαλάζια στελέχη να δίνουν απαντήσεις για το σκάνδαλο Novartis.

Οι κατηγορίες είναι ιδιαίτερα σοβαρές, οι μαρτυρίες για χρηματισμό πρώην πρωθυπουργού και υπουργών συγκλονιστικές και η δικαιοσύνη οφείλει να πάει την έρευνα μέχρι τέλους. Η  βασική ερώτηση όμως που μπορεί και πρέπει να απαντηθεί αυτή τη στιγμή είναι μία και εξόχως πολιτική. Αν αποδεικνύεται πως κατά τη θητεία των συγκεκριμένων πολιτικών προσώπων υπήρξε προνομιακή μεταχείριση της Novartis και ως αποτέλεσμα αυτής οικονομική ζημιά για τα δημόσια ταμεία. Οι αριθμοί εδώ είναι αμείλικτοι. Μόνο τις υπερτιμολογήσεις των φαρμάκων να εξετάσει κάποιος προκύπτουν σαφείς ευθύνες για τα πολιτικά πρόσωπα, ανεξάρτητα από το αν χρηματίστηκαν ή έδρασαν από την καλή τους την καρδιά για την «φουκαριάρα» την εταιρεία.

Σε αυτό το ερώτημα αποφεύγουν να απαντήσουν όλοι οι εμπλεκόμενοι και επικαλούνται τη μείωση του συνόλου των φαρμακευτικών δαπανών, δηλαδή ένα ακόμη πολιτικό έγκλημα εις βάρος των πολλών ανθρώπων που έχουν ανάγκη το δημόσιο σύστημα υγείας. Το αυτονόητο επομένως που όφειλαν να κάνουν τα όργανα της Νέας Δημοκρατίας, εάν συνεδρίαζαν και εφόσον έπαιρναν τις απαντήσεις που δίνουν οι εμπλεκόμενοι δημόσια, ήταν να παύσουν τον Αντώνη Σαμαρά, τον Άδωνη Γεωργιάδη και τους υπολοίπους που περιλαμβάνονται στη δικογραφία από τα θεσμικά τους καθήκοντα. Κάτι ανάλογο είχε πράξει και ο Κώστας Καραμανλής για τους εμπλεκόμενους στην υπόθεση Βατοπεδίου, παρά την στήριξη που είχε εκφράσει στο πρόσωπο των τότε στενών του συνεργατών.

Στη Νέα Δημοκρατία όχι μόνο κατήργησαν την κομματική λειτουργία, προκειμένου να μην έρθουν σε ρήξη με τους ύποπτους για συμμετοχή σε ένα τεράστιο σκάνδαλο, αλλά υιοθέτησαν πλήρως και την υπερασπιστική τους γραμμή, που θυμίζει κατηγορούμενους για εγκληματική συμμορία και όχι πολιτικά πρόσωπα.

Γιατί δεν υπήρχε περίπτωση οποιοδήποτε πολιτικό κόμμα να εξέδιδε ανακοίνωση στην οποία θα κατηγορούσε τον πρωθυπουργό της χώρας ότι οργάνωσε μια συνομωσία, να ενέπλεκε στο σχέδιο αυτό τη δικαιοσύνη και τις αστυνομικές αρχές, να απειλούσε ευθέως τους μάρτυρες της υπόθεσης και να προεξοφλούσε την πολιτική δίωξη των πολιτικών του αντιπάλων, όπως έπραξε ο Αντώνης Σαμαράς που δήλωσε εμφατικά πως ο κ. Τσίπρας «στην επόμενη βουλή δεν θα έχει την πλειοψηφία και δεν θα έχει ασυλία».

Με αυτά τα δεδομένα η αμφισβήτηση, όχι της «δεδομένης» αθωότητας των εμπλεκομένων, αλλά της ύπαρξης ενός καθεστώτος Μαδουριστών –κατά Σαμαρά-, που διώκει πολιτικά και με στημένες κατηγορίες στελέχη της παράταξης, ορθά οδηγεί στη διαγραφή. Η άποψη δε του Ευάγγελου Αντώναρου, ότι ο Άδωνις Γεωργιάδης οφείλει να απαλλαγεί από τα θεσμικά καθήκοντα του αντιπροέδρου, θα αποτελούσε κοινό τόπο σε ένα κόμμα με υποτυπώδη πολιτική στρατηγική. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με έναν οργανισμό που στο σύνολο του έχει ταχθεί στην υπεράσπιση των κατηγορούμενων μελών του, με όρους «ιερού καθήκοντος».

*Ο Λευτέρης Αρβανίτης είναι δημοσιογράφος και υπεύθυνος του γραφείου της 24MEDIA στη Θεσσαλονίκη