Μαρτυρία: Πώς ο καρκίνος μού άλλαξε τη ζωή

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Καρκίνου του Μαστού (25 Οκτωβρίου) η εκπαιδευτικός Α.Μ., επιλέγει να μοιραστεί μαζί μας μία από τις δυνατότερες εμπειρίες της ζωής της, εκείνη που ουσιαστικά την οδήγησε σε μια επανεκτίμηση και τελικά σε μια καθοριστική επανεκκίνησή.

Η μαρτυρία δημοσιεύεται παρακάτω αυτούσια, όπως εστάλη στο News 24/7.

Ο απολογισμός μιας ξεχωριστής “γνωριμίας ζωής”

Καρκίνος, η λέξη που τρομάζει. Το κακό, το ξορκισμένο, πιθανόν ο δρόμος προς το τέλος. Πάντα τον φοβόμουν και πάντα τον περίμενα σαν έτοιμη από καιρό. Ήταν πολλά τα περιστατικά στην ευρύτερη οικογένεια: «οξεία λεμφοβλαστική λευχαιμία σε ηλικία 4 χρονών  η  ξαδέρφη μου, Non Hodgkin ο ξάδερφός μου στα 36, καρκίνος του πνεύμονα ο μπαμπάς μου, καρκίνος του στομάχου η γιαγιά μου….». Δεν μου επιτρέπονταν, λοιπόν, να τον αγνοήσω. Έπρεπε να  προετοιμαστώ για τη στιγμή που θα εμφανιζόταν και θα μου χτυπούσε απειλητικά την πόρτα….Είχα σκεφτεί τακτικές καλύτερης επίθεσης, δεν επιτρεπόταν να λιποτακτήσω, όπως ο πατέρας μου που κλείστηκε στο δωμάτιο και μόνο θρηνούσε, περιμένοντας το τέλος αλλά χάνοντας όσες στιγμές μπορούσε να μοιραστεί μαζί μας. Είχα κι ένα παιδί ,τι παράδειγμα θα ήμουν για εκείνο, αν δεν ήμουν όσο δυνατή έπρεπε; Εγώ πάσχιζα μέχρι τότε να της μάθω να μην καταθέτει τα όπλα, αλλά να μάχεται περήφανα και με αξιοπρέπεια. Και ήρθε η στιγμή  στα 44 μου χρόνια να κάνω πράξη, όσα μέχρι τότε είχα στο πίσω μέρος του μυαλού μου.

Ομολογώ ότι τον καρκίνο τον κάλεσα. Είχα ευχηθεί με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, να μου στείλει το σύμπαν κάτι που να ανακόψει  την μέχρι τότε πορεία μου, γιατί οι συμβάσεις και τα πρέπει, ήταν τόσα πολλά και δεν υπήρχε καθόλου χώρος για ουσιαστική ζωή και ευτυχία. Ένιωθα πως το καζάνι της ψυχής μου είχε γεμίσει και δεν χωρούσε τίποτα άλλο πια. Έπρεπε, λοιπόν, κάποιος άλλος που δεν θα ήμουν εγώ -γιατί δεν μπορούσα, ήμουν εγκλωβισμένη- να αλλάξει την τροχιά της ζωής μου. Και σαν κεραυνός, μετά από μία αρνητική για κακοήθεια μαστογραφία τον Σεπτέμβριο και μία τυχαία ψηλάφηση δική μου το Νοέμβριο, όπου ανακάλυψα το ογκίδιο στον δεξιό μου μαστό ήρθε και η διάγνωση.. Καρκίνος διηθητικός, δευτέρου σταδίου, 4.3 cm που έχρηζε μαστεκτομής.

Ο χειρουργός ήταν σαφής, είχα δυο επιλογές: ή κάνεις μαστεκτομή, αφού ο όγκος είναι πάνω από 3 εκατοστά, ή δεν κάνεις τίποτα και πεθαίνεις. Εγώ στο άκουσμα ρώτησα  εάν ήταν στη θέση μου η γυναίκα του, τι θα της πρότεινε. «Θα την αγαπούσα και χωρίς κανένα μαστό. Θα προτιμούσα να ήταν όσο πιο ασφαλής γίνεται», μου απάντησε. Όλα έγιναν αμέσως πιο ξεκάθαρα απαντώντας ότι κι εγώ προτιμώ την μαστεκτομή, δε θέλω να ξεμείνουν καρκινικά κύτταρα και να υποτροπιάσω. Μετά την επέμβαση ακολούθησαν χημειοθεραπείες, με όλες τις γνωστές παρενέργειες. Γυναίκα με πασιφανή σημάδια έλλειψης θηλυκότητας. Τρυφερότητες με τον σύντροφό μου μόνο φορώντας μπλούζα για να μη φαίνεται το απαίσιο κενό της μαστεκτομής. Στη συνέχεια ορμονοθεραπεία, αφού ο καρκίνος ήταν ορμονοεξαρτώμενος. Κι εκείνος ο ετήσιος έλεγχος για τη διαπίστωση της καλής μου κατάστασης, η συνήθης ύποπτη, όπως λέω εγώ.

Η διαδρομή επιφύλασσε και άλλες μάχες μετά την πρώτη. Σε όλη αυτή την πορεία αναμετράσαι με τις δυνάμεις του σώματος, του μυαλού και της ψυχής. Αφού αναγνωρίσεις στον εαυτό σου το δικαίωμα να νοιώσει μούδιασμα και μια παθητικότητα μετά το πρώτο σοκ, προσπαθείς να βγεις ενεργητικά στο πεδίο της αναμέτρησης γιατί απλά δεν σου δίνεις άλλη επιλογή από το να ζήσεις. Και σε αυτό χρειάζεσαι στήριξη. Όπως αναζητάς βοήθεια για το σώμα υπό «πολιορκία», είναι σημαντικό να φροντίσεις και την εξίσου εξασθενημένη ψυχολογία που φιλοξενείται  μέσα στο πολιορκημένο από την ασθένεια σώμα. Κουβαλάς πολλά βάρη ταυτόχρονα και χρειάζεσαι κάποιον-που έχει τη γνώση και την καθαρότητα σκέψης-να τα μοιραστείς και εν καιρώ να τα διαχειριστείς.

Απευθύνθηκα σε μια πολύ κρίσιμη στιγμή στο *Κέντρο Ημέρας για την Ψυχολογική Υποστήριξη Ασθενών με Καρκίνο της Εταιρίας Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας, όπου βρήκα ένα σημαντικό συνοδοιπόρο σε αυτό το τούνελ που πρέπει να διαβείς απερίσπαστος, με συγκεντρωμένες όλες τις δυνάμεις σου για να φτάσεις με γενναιότητα στο φως, τον τελικό προορισμό. Ψυχικές μεταπτώσεις πολλές, όταν ο φόβος έρχεται και φωλιάζει, αφού όπως λένε οι παθόντες “Ο καρκίνος είναι ένα σακίδιο που το κουβαλάς για πάντα στην πλάτη σου και κάθε χρόνο ελπίζεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου για τη βεβαιότητα ότι είσαι καλά και  δεν έχεις κάνει υποτροπή, γιατί δεν αντέχεις να ξαναζήσεις τον εφιάλτη. Έχει πολύ σκοτάδι και μοναξιά ο δρόμος αυτός”.                              

Τελικά και απολογιστικά, όμως, τώρα που έχω βρει πλέον τρόπους διαφυγής από όσα θα μπορούσαν να με φρενάρουν, ο καρκίνος ήταν για μένα το εφαλτήριο για την καινούργια μου ζωή που σαφώς είναι ουσιαστικότερη. Ξύπνησε τις κρυμμένες μου δυνάμεις, έδωσε την ευκαιρία στο παιδί μου να εντοπίσει τι είναι σημαντικό κι αξίζει να ασχοληθούμε μαζί του, με έφερε σε επαφή με ανθρώπους που δεν είχα συναντήσει ποτέ και είναι για μένα σημαντικοί ενώ με βοήθησε να κάνω τη  διαδρομή  που σιγά-σιγά με οδηγεί στην ευτυχία……Νομίζω πως έγινα και καλύτερος άνθρωπος…

Φίλε μου καρκίνε καλώς είχες έρθει στη ζωή μου…

* Το Κέντρο Ημέρας για την Ψυχολογική Υποστήριξη Ασθενών με Καρκίνο της Εταιρίας Κοινωνικής Ψυχιατρικής και Ψυχικής Υγείας παρέχει δωρεάν υπηρεσίες .

Φιλελλήνων 34, Αθήνα,  Τ. 210 3233401

*Σημείωση: Το ρεπορτάζ-μαρτυρία δημοσιεύεται σήμερα Πέμπτη 26 Οκτωβρίου, μία ημέρα μετά το πέρας της 48ωρης απεργίας των δημοσιογράφων.