Πλαστικό καλαμάκι: Γιατί κάποιοι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτό

Σχεδόν όλος ο πλανήτης έχει βρει έναν νέο εχθρό να δαιμονοποιήσει, το πλαστικό καλαμάκι, και έχει αποφασίσει ότι θα πρέπει να βγει από την ζωή μας σε λίγα χρόνια χωρίς όμως να έχει δώσει απάντηση πως θα το αντικαταστήσει και πόσο κόστος οικονομικό και περιβαλλοντικό (στην φάση της παραγωγής και στην δυνατότητα ανακύκλωσης) θα έχει ο πιθανός αντικαταστάτης.

Η υπόθεση θυμίζει μία άλλη περιβαλλοντική υστερία πριν από μερικά χρόνια, αυτή της αντικατάστασης των καυσίμων από τα παράγωγα του πετρελαίου σε βιοκαύσιμα που σύντομα αποδείχθηκε ένα από τα μεγαλύτερα φιάσκα. Σε έναν πλανήτη ο οποίος δεν μπορεί να θρέψει τον πληθυσμό του, κάποιοι αποφάσισαν ότι θα καλλιεργούνται φυτά για να ταΐζουμε τα αυτοκίνητα και όχι τους ανθρώπους όταν η λύση για πιο καθαρή κίνηση δείχνει να κρύβεται στην ηλεκτροκίνηση.

Για την απαγόρευση στα πλαστικά είδη μίας χρήσης και ειδικά για το πλαστικό καλαμάκι το αμερικανικό npr.org (national public radio) φιλοξένησε χθες ένα ενδιαφέρον άρθρο, τροφή για σκέψη, για το πως καμπάνιες στις οποίες όλοι πλειοδοτούν για να τις εφαρμόσουν ώστε να φανούν πρωτοπόροι δεν έχουν εξετάσει όλες τις παραμέτρους των κινήσεων τους.

Σύμφωνα με ένα πραγματικό γεγονός ένα παιδί με ειδικές ανάγκες στην Αμερική κατά την επίσκεψη του σε έναν ζωολογικό κήπο ζήτησε από τον πατέρα του να πιεί νερό. Οταν αυτός επισκέφθηκε την καντίνα του ζωολογικού κήπου και ζήτησε ένα μπουκάλι με νερό και ένα καλαμάκι, καθώς με καλαμάκι είναι ο μόνος τρόπος που μπορεί να πιεί οποιοδήποτε υγρό, η απάντηση που έλαβε είναι ότι εφαρμόζουν πολιτική απαγόρευσης τους.

“‘Ηταν μία ζεστή ημέρα και ο γιος μου δεν είχε να πιει νερό. Η μόνη επιλογή μου ήταν να βγω εκτός και να ψάξω να βρω ένα κατάστημα που να πουλούσε νερό ή αναψυκτικά και να παρείχε και καλαμάκια. Στο σπίτι έχουμε επαναχρησιμοποιούμενα και φροντίζω πάντα να έχω έναν στην τσάντα μου όταν βγαίνουμε εκτός, όμως άνθρωπος είμαι στην προκειμένη περίπτωση το ξέχασα”, ανέφερε στο npr ο πατέρας του παιδιού, Jordan Carlson.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις που προτεινόνται όμως αυτές είναι στις περισσότερες περιπτώσεις δύσκολο να χρησιμοποιηθούν από άτομα με προβλήματα στην κίνηση της γνάθου. Αυτά που είναι φτιαγμένα από χαρτί και τα βιοδιασπώμενα καταστρέφονται πολύ γρήγορα ενώ αρκετά από αυτά της σιλικόνης δεν προσφέρουν την ευκαμψία που είναι απαραίτητη στην προκειμένη περίπτωση.

Η Starbucks δήλωσε στις αρχές της εβδομάδας ότι θα καταργήσει τα πλαστικά καλαμάκια από όλα τα καταστήματα της στον πλανήτη έως το 2020 ενώ στο Σιάτλ, που είναι και η έδρα της, αρκετές αλυσίδες εστιατορίων έχουν αρχίσει να εφαρμόζουν την απαγόρευση τους χωρίς να έχουν λάβει υπόψη τους τι μπορεί να σημαίνει αυτό για κάποιους συμπολίτες τους.

Πριν μπουν τα πλαστικά καλαμάκια στην ζωή μας, στην δεκαετία του ’50, αρκετά ΑΜΕΑ πέθαιναν από αναρρόφηση καθώς το νερό πήγαινε στους πνεύμονες. Σήμερα αυτό που ζητούν τα άτομα της κοινότητας είναι να υπάρχει η δυνατότητα εστιατόρια και επιχειρήσεις να έχουν στις αποθήκες τους έναν ικανοποιητικό αριθμό από πλαστικά καλαμάκια ώστε να εξυπηρετούν ανθρώπους που έχουν πραγματικά ανάγκη (σ.σ. πιθανόν και άνθρωποι που έχουν αλλεργίες σε άλλα υλικά).

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι από μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί, έχει αποδειχθεί ότι άλλα υλικά είναι αυτά που μολύνουν περισσότερο ή είναι είναι επικίνδυνα για την πανίδα (π.χ. στις ελληνικές παραλίες το πρώτο ξένο σώμα και με διαφορά είναι οι γόπες τσιγάρων) από ότι τα καλαμάκια.

Για παράδειγμα τα πλαστικά μπουκάλια είναι πολύ μεγαλύτερα τόσο σε τεμάχια όσο και σε όγκο όμως κανένας μέχρι στιγμής δεν έχει πει ότι πρόκειται να καταργηθούν τα πλαστικά μπουκάλια νερού ή αναψυκτικών που οι εναλλακτικές υπάρχουν ήδη (πλαστικό ή γυαλί). Προφανώς η συγκεκριμένη βιομηχανία, την οποία απαρτίζουν μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες, διαθέτει καλύτερο lobbing από ότι των ταπεινών επιχειρήσεων που φτιάχνουν τα πλαστικά καλαμάκια.

Με πληροφορίες από το npr.org