Η στρατηγική Μητσοτάκη ένα χρόνο μετά

Μεταξύ σφύρας και άκμονος κινείται η Νέα Δημοκρατία ένα χρόνο μετά την αλλαγή ηγεσίας και τη μεγάλη ανατροπή του Κυριάκου Μητσοτάκη. Και αυτό καθώς αντιμετωπίζει μία σειρά από στρατηγικά διλήμματα στην αντιπολιτευτική της στρατηγική.

Στρατηγική, η οποία σαφώς δεν περιορίζεται στην τακτική του “ώριμου φρούτου”, αλλά έχει ως στόχο τη δυναμική διεκδίκηση της ψήφου των πολιτών και της στήριξης της κοινωνίας.

Έτσι η ΝΔ από τη μία υπερασπίζεται την επιλογή να ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο το καλοκαίρι του 2015 (επιλογή επί προσωρινής προεδρίας του Βαγγέλη Μεϊμαράκη, την οποία πάντως είχε στηρίξει και ο κ.Μητσοτάκης, μπροστά στον κίνδυνο εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη) και την ανάγκη να κλείνουν γρήγορα οι αξιολογήσεις.

Από την άλλη χρεώνει το κόστος των μέτρων αποκλειστικά στο ΣΥΡΙΖΑ, με το επιχείρημα ότι οφείλονται στην ιδεοληπτική λογική της αριστεράς, που κατά τη ΝΔ είναι φορομπηχτική και εχθρική στην επιχειρηματικότητα.

Η ΝΔ βεβαίως έχει να αντιμετωπίσει ένα πρόβλημα, το οποίο θα αντιμετώπιζε όποιος και να είχε εκλεγεί αρχηγός πέρυσι τον Ιανουάριο, αλλά που καλείται να το διαχειριστεί ως πρόεδρος ο κ.Μητσοτάκης. Δηλαδή πως να αντιπολιτευθεί την κυβέρνηση του πάλαι πότε αντιμνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ που τώρα εφαρμόζει μνημόνιο και “μένει Ευρώπη” την οποία ταυτόχρονα όμως καταγγέλλει. Το δίλημμα έγκειται στο τι μπορεί να υποσχεθεί σε μία καθημαγμένη κοινωνία μία μεταρρυθμιστική και φιλοευρωπαϊκή δύναμη, η οποία εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να μπει σε αντιμνημονιακή λογική και να τάξει πχ επαναφορά όλων των συντάξεων.

Σε αυτό το δίλημμα ο κ.Μητσοτάκης έχει απαντήσει με τη “Συμφωνία αλήθειας” που παρουσίασε στη ΔΕΘ και την οποία ανέλυσε στη συνέχεια σε επιμέρους τομείς. Ξεκαθαρίζει πως δε θα μοιράσει υποσχέσεις, προαναγγέλλει όμως ως βασικό στοιχείο της πολιτικής του τη μείωση των φόρων, έχοντας παρουσιάσει και συγκεκριμένα παραδείγματα, αλλά και αναφορά στο που θα βρεθούν τα αναγκαία χρήματα για κάθε μία, με έμφαση φυσικά σε μία φιλελεύθερη λογική μείωσης των δαπανών του δημοσίου.

Ουσιαστικά η ΝΔ έχει δηλαδή θέσει ως στόχο τη δική της επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, όχι όμως με τη λογική του… σκισίματος αυτού, αλλά μέσω της εφαρμογής ουσιαστικών όπως υποστηρίζει μεταρρυθμίσεων, που θα πείσουν και τους εταίρους.

Το ερώτημα είναι βέβαια, εφόσον ο Αλέξης Τσίπρας έχει ήδη συμφωνήσει στην επέκταση του στόχου για πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% και μετά το 2018, αλλά και σε τέταρτο μνημόνιο, όπως τον κατηγορεί η ΝΔ, πως θα διαχειριστεί την κατάσταση που θα παραλάβει εκείνη ως κυβέρνηση: Θα προκύψει εκ των πραγμάτων ανάγκη επικαιροποίησης της “Συμφωνίας αλήθειας”;

Πρώτα όμως φυσικά πρέπει να γίνουν εκλογές και να τις κερδίσει η ΝΔ. Καταρχήν όσον αφορά στο χρόνο των εκλογών, στην αξιωματική αντιπολίτευση επιμένουν στο αίτημα για πολιτική αλλαγή, υποστηρίζοντας ότι αποτελεί αίτημα όλο και περισσότερων πολιτών ως μόνη λύση στην αδιέξοδη πολιτική ΣΥΡΙΖΑ. Εκτιμούν όμως πλέον ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα κάνει τα πάντα και θα υπογράψει ακόμη και τέταρτο μνημόνιο για να αποφύγει τις εκλογές και να παραμείνει στην εξουσία, άρα ότι θα οδηγηθεί σε κάλπες όχι από επιλογή, αλλά λόγω “ατυχήματος”. Επομένως παραμένουν σε εγρήγορση και παρακολουθούν με προσοχή τις εξελίξεις.

Όσον αφορά στο αποτέλεσμα της κάλπης, οι γαλάζιοι επικαλούνται τις μετρήσεις που δείχνουν προβάδισμα ψήφου της ΝΔ και υπεροχή Μητσοτάκη έναντι Τσίπρα στην καταλληλότητα για την πρωθυπουργία, αλλά και στοιχεία όπως το ποσοστό απευθείας μετακινήσεων από ΣΥΡΙΖΑ στη Ν.Δ., το οποίο όπως υποστηρίζουν είναι αυξανόμενο και ανατρέπει από μόνο του τους σημερινούς συσχετισμούς.

Στην πραγματικότητα πάντως ζητούμενο για τη ΝΔ δεν είναι τόσο να πάρει πίσω ψηφοφόρους από το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά να παραμείνει το κυβερνών κόμμα αποσυσπειρωμένο και η ίδια να κρατήσει τη συσπείρωση της ψηλά. Αλλά οι επιθέσεις κατά ΣΥΡΙΖΑ για λιτότητα, νέα μέτρα και αθέτηση υποσχέσεων εξυπηρετούν και αυτό το στόχο. Η κύρια δεξαμενή της ΝΔ εξάλλου είναι οι ψηφοφόροι του “ναι” στο δημοψήφισμα, που δεν προέρχονται όμως μόνο από την παραδοσιακή της βάση.

Η εκλογή του Κυριάκου Μητσοτάκη ερμηνεύθηκε εξαρχής ως επί-στροφή της ΝΔ στο κέντρο, προς το οποίο κλίνει σαφώς περισσότερο ο σημερινός πρόεδρος. Στόχος πράγματι της στρατηγικής του κ.Μητσοτάκη είναι το κέντρο, ωστόσο με τη στάση του κόμματος σε ορισμένα θέματα (όπως το μάθημα των θρησκευτικών και το προσφυγικό) αλλά και τη διατήρηση σε δεύτερο πάντως ρόλο ορισμένων πιο “δεξιών” φωνών εντός του κόμματος και τα ανοίγματα σε παραδοσιακά ακροατήρια όπως οι ένστολοι, έχει ως σκοπό να θωρακίσει τα δεξιά του πλευρά. Εκ δεξιών της η ΝΔ άλλωστε πλέον έχει όχι μόνο τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή, αλλά και τα νέα μορφώματα του διαγραφέντος από τον κ.Μητσοτάκη Φαήλου Κρανιδιώτη και του Τάκη Μπαλτάκου, τη στιγμή που σε μία μάχη συσπείρωσης δεν περισσεύει ούτε μία ψήφος.

Ταυτόχρονα όμως η ΝΔ με Μητσοτάκη στοχεύει να προσελκύσει πιο κεντρώους ψηφοφόρους από το Ποτάμι και από το ΠΑΣΟΚ, καθώς τα σχέδια για ένα φιλοευρωπαϊκό μέτωπο έχουν προ πολλού ναυαγήσει, αφήνοντας τη ΝΔ ως τον κύριο εκφραστή αυτού του χώρου.

πηγή φωτογραφίας: sooc