Κορωνάκης στο News247: Μια νέα αριστερά οφείλει να αμφισβητήσει εκ νέου τους μονόδρομους

Κορωνάκης στο News247: Μια νέα αριστερά οφείλει να αμφισβητήσει εκ νέου τους μονόδρομους

Η αριστερά δεν έχει ιδιοκτήτες και η ύπαρξή της, όπως και το όραμά της δεν καθορίζεται μονοσήμαντα από τους κομματικούς σχηματισμούς που αναφέρονται στο όνομά της, δηλώνει ο πρώην γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ, συμμετέχοντας στο δημόσιο διάλογο του News247 για το μέλλον της αριστεράς, ένα χρόνο μετά την πολιτική αλλαγή της 25ης Ιανουαρίου

Με αφορμή τον ένα χρόνο από τη μεγάλη πολιτική αλλαγή της 25ης Ιανουαρίου 2015, το News247 ανοίγει ένα μεγάλο διάλογο, ιδεολογικό και πολιτικό, για το μέλλον της (κυβερνώσας) αριστεράς.

Ο πρώην γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κορωνάκης  απαντά σε τρία ερωτήματα, προβλέποντας ότι οι μόνες αλλαγές που μπορούν να επιτευχθούν, δεν θα έρθουν ως αποτέλεσμα των προσπαθειών της όποιας μνημονιακής κυβέρνησης, αλλά ως νίκες μιας κοινωνίας που θα αγωνιστεί για αυτές.

1. Υπάρχει αριστερά μετά το μνημόνιο; Ποιο είναι δηλαδή σήμερα, ένα χρόνο μετά την “πρώτη φορά αριστερά” και ενώ μεσολάβησε η μνημονιακή στροφή του καλοκαιριού, το όραμα της αριστεράς;

Η Αριστερά δεν έχει ιδιοκτήτες και η ύπαρξή της, όπως και το όραμά της δεν καθορίζεται μονοσήμαντα από τους κομματικούς σχηματισμούς που αναφέρονται στο όνομά της. Έχει εξάλλου αντέξει σε συνθήκες πιο δύσκολες από τις σημερινές, συγκροτώντας ξανά και ξανά την συλλογική απάντηση των καταπιεζόμενων, απέναντι στην εκμετάλλευση και την κοινωνική αδικία.

Η επιρροή της όμως σε κάθε συγκυρία εξαρτάται από την πορεία των κινημάτων και των κομμάτων που παλεύουν κόντρα στα δεινά που γεννά ο καπιταλισμός. Η απόφαση της κυβέρνησης και του νέου ΣΥΡΙΖΑ να συνθηκολογήσει με τους δανειστές και να μεταλλαχθεί από φορέα αμφισβήτησης και υπέρβασης του μονόδρομου των μνημονίων, σε εγγυητή της συνέχισής τους, αποτελεί λοιπόν ισχυρό πλήγμα στην πορεία της Αριστεράς στην χώρα και την Ευρώπη, μετατοπίζοντας αντικειμενικά όλο το πολιτικό σκηνικό προς τα δεξιά.

Ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο σε αυτή την πορεία είναι η αποδοχή από πλευράς ΣΥΡΙΖΑ του νεοφιλελεύθερου δόγματος ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, σκορπίζοντας απογοήτευση στον κόσμο που πίστεψε και πάλεψε για να υπάρξει μια μεγάλη αλλαγή βασισμένη στη δικαιοσύνη και την δημοκρατία, ειδικά μετά το μεγαλειώδες όχι του δημοψηφίσματος κι αυτό συνιστά μια μεγάλη ήττα που οξύνει την κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στην πολιτική συνολικά.

Μέσα στο τοπίο της πολυεπίπεδης κρίσης και στην σκιά αυτής της μεγάλης ήττας, μια νέα Αριστερά οφείλει να αμφισβητήσει εκ νέου τους μονόδρομους και να συγκροτηθεί παίρνοντας μαθήματα από τα λάθη του χτες. Οι άνθρωποι που έδωσαν τους μεγάλους αντιμνημονιακούς αγώνες της προηγούμενης περιόδου, ο κόσμος που αμφισβητεί αξιακά και πολιτισμικά το κυρίαρχο υπόδειγμα, μπορεί να χτίσει ένα νέο αξιόπιστο ενωτικό σχέδιο που θα ξεκινάει από τους κοινωνικούς χώρους, τα μέτωπα και τους αγώνες της περιόδου, τις εστίες αντίστασης, αλληλεγγύης, δημιουργίας και πολιτισμού και θα φέρνει την Αριστερά ξανά στο προσκήνιο. Κι αν αυτό μοιάζει σήμερα ανέφικτο όπως πολύ εύστοχα απαντάει η Μάρτα Χάρνεκερ, στην γνωστή ρήση του Μπίσμαρκ, «για την αριστερά η πολιτική πρέπει να είναι η τέχνη που κάνει εφικτό το ανέφικτο, (…) η τέχνη δηλαδή να δημιουργείς μια κοινωνική και πολιτική δύναμη ικανή να αλλάξει τον συσχετισμό δυνάμεων προς όφελος του λαϊκού κινήματος, με τρόπο τέτοιο ώστε να κάνει εφικτό στο μέλλον αυτό που σήμερα φαίνεται ανέφικτο». Αυτό ήταν το ζητούμενο χτες, αυτό πρέπει να είναι ζητούμενο και σήμερα.

2. Σε τρία χρόνια που θα τελειώσει το τρίτο μνημόνιο, τι κληρονομιά θα έχει αφήσει η κυβερνώσα αριστερά;

Δεν πρέπει να προσεγγίζουμε το μέλλον θεωρώντας δεδομένη την ευθύγραμμη εξέλιξη των πραγμάτων και με αυτή την έννοια κανείς δεν μπορεί να προβλέψει όχι μόνο τι θα έχει γίνει τα επόμενα τρία χρόνια, αλλά ούτε ποια θα είναι τα δεδομένα σε έξι μήνες από σήμερα. Το μόνο βέβαιο είναι πως η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ μετά την συνθηκολόγηση επιβεβαιώνει πλήρως αυτά που ο ίδιος έλεγε τα προηγούμενα χρόνια. Ότι τα μνημόνια αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο, δεν σκιαγραφούν απλά ένα πλαίσιο δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά είναι ένα συνολικό καθεστώς πειθάρχησης, που μεταφέρει τα βάρη της κρίσης στους πολλούς, προς όφελος των λίγων και αναμορφώνει συνολικά την ελληνική κοινωνία, ξεπουλώντας δημόσιο πλούτο, καταργώντας δικαιώματα και διαμορφώνοντας ένα νέο μοντέλο εργαζόμενου. Το αποτύπωμα λοιπόν μιας κυβέρνησης που εγγυάται την ολοκλήρωση του μνημονιακού σχεδίου δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με την Αριστερά.

3. Πως θα μπορούσε αυτή η κυβέρνηση να δείξει ότι δεν είναι σαν τις προηγούμενες ασκώντας πραγματικά αριστερή πολιτική παρά το μνημόνιο, πόσο χρόνο θα χρειαστεί και θα τον έχει, δεδομένου ότι έχουν ξεκινήσει ήδη οι αντιδράσεις;

Όχι μόνο δεν μπορεί να υπάρξει αριστερή πολιτική στα πλαίσια του μνημονίου, αλλά ούτε καν ηπιότερη εφαρμογή του. Από όσα ακούγονταν ως παράλληλο πρόγραμμα πολύ λίγα πράγματα έχουμε δει μέχρι σήμερα, αλλά και οι όποιες κάθε φορά διαπραγματευτικές επιτυχίες της κυβέρνησης, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είναι υπαρκτές, το μόνο που κάνουν είναι να καθυστερούν πτυχές της καταστροφής μέχρι να τις ξαναφέρουν ως προαπαιτούμενα οι δανειστές και σε καμία περίπτωση δεν μεταβάλλουν το κύριο σώμα της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Από την στιγμή που η κυβέρνηση πήρε την απόφαση της συνθηκολόγησης, αποδέχτηκε ως δεδομένο το συνολικό πλαίσιο των ισχυρών εκβιασμών και την άρση της λαϊκής κυριαρχίας και άρα πέρα από καλές προθέσεις θα μείνει εγκλωβισμένη εντός των δεσμεύσεών της.

Πέρα όμως και από τα θέματα που έχουν δημοσιονομικό ενδιαφέρον αυτή η κυβέρνηση τόσο στον τομέα της στελέχωσης της διοίκησης, όσο και του τρόπου άσκησης της κυβερνητικής πολιτικής και της συμμετοχής της κοινωνίας στην λήψη των αποφάσεων και τον έλεγχο των δημόσιων υπηρεσιών πολύ λίγα πράγματα έχουν αλλάξει. Οι μόνες αλλαγές που μπορούν να επιτευχθούν, δεν θα έρθουν λοιπόν ως αποτέλεσμα των προσπαθειών της όποιας μνημονιακής κυβέρνησης, αλλά ως νίκες μιας κοινωνίας που θα αγωνιστεί για αυτές.

(Πηγή φωτογραφίας: Sooc.gr)

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα