O UNCL PAUL ΔΕΝ ‘ΧΤΥΠΑ’ ΠΟΤΕ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ

Η Δανάη είναι σχεδιάστρια κόμικς. Αγαπάει το ασπρόμαυρο και το επιλέγει στις ιστορίες που αποτυπώνει στο χαρτί, αλλά για το κόμικ που έχει στο σώμα της διάλεξε χρώμα. Το δεξί της χέρι είναι δερματόστικτο σε όλη του την επιφάνεια, από τον καρπό μέχρι τον ώμο και τη μασχάλη, με σκηνές και ήρωες του Σκούμπι Ντου: ένα ενιαίο τατουάζ που μοιάζει με μανίκι – και είναι τόσο πειστικό που της συμβαίνει συχνά να την ακουμπούν για να «τσεκάρουν» το ύφασμα. «Η γιαγιά μου και μια γειτόνισσα με έβλεπαν και νόμιζαν ότι φοράω μπλούζα», λέει γελώντας. «Όσο για μένα, στην αρχή το θαύμαζα συνεχώς. Δεν ήταν κι εύκολο να γίνει…» 

Για την ακρίβεια, θα ήταν σχεδόν ακατόρθωτο, εάν ο «αυτουργός» του Σκούμπι Ντου δεν μοιραζόταν την ίδια στέγη με τη Δανάη. Είναι ο Uncl Paul, καλλιτέχνης που ανήκει στη νέα γενιά των τατουατζήδων κι έχει «προλάβει» ήδη να δημιουργήσει ένα σταθερό fan base και να κερδίσει αρκετά βραβεία σε tattoo conventions. Τρεις από αυτές τις διακρίσεις, σε events της Αθήνας και των Βρυξελλών, τις οφείλει στο «μανίκι» της Δανάης, που μάλλον θα ήταν αδύνατο να φιλοτεχνηθεί αν οι δυο τους δεν ήταν ζευγάρι. Όπως μας λέει, «είναι σπάνιο ένα τέτοιο τατουάζ να είναι ολόκληρο μια παράσταση. Χρειάστηκε ατέλειωτες ώες και δύσκολα θα το ζητούσε ένας πελάτης που θα είχε πρόβλημα είτε με το χρόνο είτε με τα χρήματα».

«Εγώ όμως είχα άλλα προβλήματα», παρεμβαίνει η Δανάη, μιμούμενη τη φωνή του φίλου της:

Πόση ώρα ακόμη θα μείνεις κάτω από το ντουζ;

Είναι πολύ ζεστό το νερό;

Δεν καταλαβαίνεις ότι χαλάς τη δουλειά μου;

Ο Uncl Paul συμμετέχει αυτό το τριήμερο στο 10ο Athens International Tattoo Convention, που γίνεται στο κλειστό του Tae Kwon Do, στο Φάληρο. Πιστεύει ότι η εκρηκτική διάδοση του τατουάζ στην Ελλάδα την τελευταία πενταετία αντανακλά σε κάποιο βαθμό την αναβάθμιση των καλλιτεχνών, αλλά και του κοινού: «η σκηνή της Ελλάδας είναι αρκετά δυνατή πλέον και ανερχόμενη. Από καλλιτεχνικής πλευράς, ίσως βοήθησε και η κρίση: οι νέοι τατουατζήδες, ειδικά, ‘’κυνηγούν’’ το εξωτερικό που έχει καλύτερες προοπτικές. Όσον αφορά το κοινό, η νέα γενιά της Ελλάδας είναι πολύ πιο ενημερωμένη, μαθαίνει συνεχώς. Εμένα μου αρέσουν οι πελάτες στην Αθήνα που ίσως είναι λίγο πιο δύσκολοι αλλά και πιο δημιουργικοί. Και μετά έχω αρκετούς στη Γερμανία. Η γερμανική ίσως είναι η πιο εναλλακτική και δυναμική σκηνή του κόσμου. Έχουν βγάλει νέα στιλ και έχουν πειραματιστεί πολύ, με τρόπους που οι Αμερικανοί, για παράδειγμα, δεν έχουν – κι ας είναι πιο ‘’παλιοί’’».

-Αισθάνεσαι ότι έχεις μια σαφή αισθητική ταυτότητα;

Αν και οι άλλοι έχουν αυτή την εντύπωση, η αισθητική μου δεν είναι συγκεκριμένη ακόμη. Το στιλ μου μάλλον προκύπτει περισσότερο όχι από όσα κάνω αλλά από όσα δεν κάνω. Δεν κάνω, για παράδειγμα τατουάζ black in grey με σκιές, πολύ περιγραφικό, κάτι που γίνεται πολύ τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Άλλοι τα κάνουν 100 φορές καλύτερα, εγώ θεωρώ σημαντικό να ειδικεύομαι κάπου κι επέλεξα να κάνω κυρίως χρώμα, με κάποια στοιχεία πιο καινούργια, όπως παραστάσεις που έχω από κόμικς, από ταινίες, από graffiti, από animation, από παιχνίδια, από skate – όλα αυτά με τα οποία έχω μεγαλώσει, όσο επιφανειακά και αφελή να είναι κάποια. Νομίζω ότι είμαι πιο κοντά στο illustration – ιδανικά θα ήθελα είμαι ένας καλός illustrator για να μπορώ να κάνω τα πάντα.

-Γιατί ο κόσμος θέλει όλο και πιο πολύ να κάνει τατουάζ;

Ίσως το κάνει ως ψυχοθεραπεία. Όταν κάποιος νιώθει λίγο down, θεωρεί ότι θα τον ανεβάσει. Είναι και λίγο μόδα, λίγο στιλ. Μπορεί, ας πούμε, να μη σου αρέσει η γάμπα σου και να κάνεις μετά ένα τατουάζ και να σου αρέσει.

-Τι είδους πρόκληση δημιουργεί η «μονιμότητα» ενός τατουάζ;

Είναι το thrill, αφού είναι μόνιμο πρέπει να γίνει καλό. Αν στο μέλλον υπάρξει τρόπος να το αφαιρέσεις, θα χαθεί η γλύκα. Από την άλλη πλευρά, τα τατουάζ γίνονται χειρότερα με το χρόνο. Για αυτό και τα old school τατουάζ θεωρούνται τα πιο ασφαλή. Γιατί μέσα από την απλοϊκότητα τους στο σχέδιο, τη σταθερή γραμμή και τις καθαρές τους φόρμες διατηρούνται πιο σωστά στο χρόνο. Για παράδειγμα οι πολύ μικρές αλλαγές σε χρώματα είναι επίφοβες. Αν βάλεις ένα κόκκινο δίπλα σε μια λίγο πιο ανοιχτή απόχρωσή του, ύστερα από χρόνια θα γίνει ένα χρώμα και δεν θα ξεχωρίζει. Το ίδιο ισχύει και με τις σκιές. Οι πολύ ανοιχτοί τόνοι μπορεί να φύγουν με το χρόνο. Για αυτό λένε ότι το κοντράστ είναι αυτό που μένει στο τατουάζ εν τέλει. Ό,τι δεν έχει «κόντρα» είναι επίφοβο να καταστραφεί.

-Αλλάζει ένα τατουάζ αν μεταβληθεί το σωματικό βάρος ;

Ναι. Μια ασφαλής διακύμανση θεωρείται ότι είναι έως 15 κιλά.

-Μπορεί να έχει ενδιαφέρον αυτό;

Το πας λίγο ποιητικά, ίσως είναι ωραίο, αλλά δεν νομίζω ότι το βλέπει κανείς έτσι, δηλαδή πώς ο χρόνος άλλαξε ένα πορτραίτο. Πιστεύω ότι όλοι θέλουν να έχουν ένα ωραίο πορτρέτο απλώς.

-Αν δούμε το σώμα σαν καμβά, θεωρείς πως ό,τι προσθέτει κανείς πάνω του πρέπει να ταιριάζει με τα κομμάτια που έχει ήδη; Δεν είναι αναπόφευκτο να δημιουργηθεί μια σύνθεση;

Νομίζω ότι μπορεί να επιτευχθεί ωραία σύνθεση και μέσα από αντίθετα στιλ. Σπάνια θα φτάσει κάποιος να είναι τόσο full σε τατουάζ, για να έρθουν σε αντίθεση μεταξύ τους. Αν πάντως έκανα ένα τατουάζ δίπλα σε κάποιο άλλο που προϋπήρχε, λόγου χάρη στη μία πλευρά του στήθους, θα πρόσεχα πώς δένει η σύνθεση.

-Έχεις κάνει δύο φορές το ίδιο τατουάζ;

Δεν κάνω ίδιες δουλειές. Είναι μια από τις μάχες που έχουμε δώσει σαν καινούργια γενιά όσοι είμαστε καλλιτέχνες τατουατζήδες και ζωγραφίζουμε τα σχέδιά μας. Αρνούμαστε να κάνουμε το ίδιο σχέδιο δύο φορές – ίδιο, όχι παρεμφερές γιατί προφανώς δύο τριαντάφυλλα θα μοιάζουν. Σεβόμαστε τους πελάτες μας που πληρώνουν για ένα custom αποτέλεσμα.

-Υπάρχουν σχέδια που αρνείσαι να κάνεις;

Ναι. Η σβάστικα -είναι Τρεντ, ειδικά στη Γερμανία, αλλά εγώ διαφωνώ. Θεωρώ ότι από τη στιγμή που κάτι έχει μαυρίσει, άσ’ το να πάει στο διάβολο. Γενικά δεν κάνω γενικά τατουάζ που βγάζουν φανατισμό ή να κάνω Παναγιές και Χριστούς δεν υπάρχει περίπτωση. Ούτε ποδοσφαιρικά. Εντάξει, άμα είναι κάτι γενικό επειδή αρέσει σε κάποιον η μπάλα μπορεί να το κάνω. Αλλά αν μου έρθει πελάτης ο οποίος είναι Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΑΕΚ ή οτιδήποτε άλλο και μου πει «θέλω να μου κάνεις την Κωνσταντινούπολη» ή το δικέφαλο ή το Λευκό Πύργο, θα του πω «sorry, δεν…» Το ίδιο ισχύει για τους φασίστες και για τους αναρχικούς. Ανεξάρτητα από τα προσωπικά μου πιστεύω, δεν θα μπω στη διαδικασία να φανατίζω παραπάνω κάποιον.

-Ποιες είναι οι πιο δύσκολες δουλειές που έχεις κάνει;

Όταν μου ζητούν κάποιον που έχει πεθάνει και θέλουν να τον θυμούνται, οπότε ίσως είναι βαριά η ατμόσφαιρα την ώρα της δουλειάς. Από τεχνική άποψη, δύσκολα σημεία του σώματος είναι ο λαιμός, το κρανίο και τα πλευρά. Σημεία που είτε έχουν ελαστικότητα είτε που είναι λεπτό το δέρμα. Χρειάζεται προσοχή στην επούλωση. Και όταν πονάει πολύ σε δυσκολεύει. Θέλει προσοχή, μπορεί να κρατήσει και δύο βδομάδες. Το τατουάζ γενικά πονάει, δεν είναι κάτι εντελώς ανώδυνο. Όταν σε τρυπούν με βελόνες, προφανώς θα πονέσεις.

-Η πιο extreme δημιουργία σου;

Έχω κάνει για παράδειγμα σε ένα φίλο μου μια γαρίδα στο κεφάλι του, μεγάλη. Αυτό θα μπορούσες να το πεις ακραίο, αν και για μένα δεν είναι.

-Σε στρεσάρει καθόλου το να δουλεύεις με πιο προσωπικά σημεία στα σώματα των πελατών;

 Στα προσωπικά σημεία περισσότερο αγχώνεται ο πελάτης παρά εγώ. Τι άγχος μπορεί να έχει κανείς μπροστά σε μία γυμνή κοπέλα; Η κοπέλα μπορεί να αισθάνεται κάπως…