Όσο υπάρχουν κοινωνικές ανισότητες κι αυτές όχι μόνο υπάρχουν αλλά βαίνουν και διευρυνόμενες εντός και μεταξύ των χωρών, οι προοδευτικές δυνάμεις που παραδοσιακά αγωνίζονται για την ελευθερία, τη δημοκρατία, τα δικαιώματα, τις ίσες ευκαιρίες και ένα αποτελεσματικό δίχτυ προστασίας για τις πιο ευάλωτες ομάδες, θα έχουν ρόλο και λόγο ύπαρξης
Πότε όμως είναι το δημοψήφισμα μια πράξη άμεσης δημοκρατίας, και πότε μια πράξη υπεκφυγής για ένα σύστημα εξουσίας που δεν θέλει να αναλάβει τις ευθύνες του; Η απάντηση δεν είναι καθόλου προφανής.
Αντί να αναζητούμε ευθύνες από εκείνους που εκτροχίασαν το έλλειμμα και εξέθεσαν χονδροειδώς τη χώρα στέλνοντας ψεύτικα στοιχεία, ψάχναμε τους «προδότες που φούσκωσαν επίτηδες το έλλειμμα για να φέρουν στην Ελλάδα το ΔΝΤ».
Μάχη απέναντι στο λαϊκισμό με μισές αλήθειες δεν γίνεται. Και όταν, ελαφρά τη καρδία, εξιλεώνεται η ΝΔ για τα πεπραγμένα της, επειδή προτεραιότητα σήμερα είναι «να πέσει η χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης», όταν υιοθετείται από βουλευτές (!) το -καθ όλα νόμιμο και θεμιτό από πρωτοβουλίες πολιτών -σύνθημα «παραιτηθείτε», συνοδευόμενο μάλιστα κάποιες φορές και από το «ξεκουμπιστείτε», που μας φέρνει στο νου τα αλήστου μνήμης ανάλογα συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ, ο χώρος γίνεται φορέας και όχι πολέμιος του λαϊκισμού.
Το ανησυχητικό δεν είναι ότι η ελληνική κοινή γνώμη είναι κριτική στην Ευρώπη. Το ανησυχητικό είναι ότι εμφανιζόμαστε για πρώτη φορά να θέλουμε «λιγότερη Ευρώπη»!
Ποια είναι η πρόταση λοιπόν; Παραιτηθείτε – Νέες Εκλογές – Νέα Κυβέρνηση-Νέα Διαπραγμάτευση- Νέο Πρόγραμμα; Η στρατηγική των πρόωρων εκλογών μοιάζει τόσο πολύ με την παλαιά πολιτική όλων των αντιπολιτεύσεων που δεν είναι πειστική
Η Βουλή πια απευθύνεται μόνον σ αυτούς. Στους οπαδούς, τους στρατοπεδευμένους, εκείνους που οφείλουν και επιβεβαιώνουν την οντότητά τους όχι στο επιχείρημα αλλά στη σφοδρότητα της επίθεσης προς τον αντίπαλο. Δεν χρειάζεται να λέγεται τίποτα, γιατί κανείς δεν ενδιαφέρεται να ακούσει τίποτα και το όποιο επιχείρημα, τις σπάνιες φορές που διατυπώνεται, πέφτει στο κενό
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ερασιτεχνισμοί και οι παλινωδίες της κυβέρνησης αύξησαν πολύ το λογαριασμό που καλείται να πληρώσει η χώρα και η κοινωνία για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης. Όμως το στοίχημα που τώρα έχουμε μπροστά μας -και που οφείλει να το συνειδητοποιήσει και η αντιπολίτευση-δεν είναι το μέτρημα του λογαριασμού αλλά το πώς αυτός ο λογαριασμός θα γίνει, επιτέλους, ο τελευταίος. Κι αυτό θα γίνει εάν αποφασίσουμε τώρα να κάνουμε μια στροφή, προς μια παραγωγική εξωστρεφή και καινοτόμο οικονομία
«Το πρόβλημα είναι ότι τα τελευταία χρόνια και κυρίως τα χρόνια της κρίσης «οι ηττημένοι» της παγκοσμιοποίησης πολλαπλασιάστηκαν κι εξακολουθούν να πολλαπλασιάζονται, δημιουργώντας «κοινωνίες των 2/3» από την ανάποδη: δηλαδή με το 1/3 –ή και λιγότερο-να ευημερεί και τα 2/3 να εξομοιώνονται προς τα κάτω»!
Ποιος ενδιαφέρεται για τις υπαλλήλους που παρενοχλήθηκαν και κυρίως ποιός θα ασχοληθεί με τις χιλιάδες «άγνωστες» ομοιοπαθείς τους; Η αντίδραση στη σεξουαλική παρενόχληση ήταν μια αντίδραση της στιγμής υπαγορευμένη και ενταγμένη στη λογική της κομματικής εκμετάλλευσης, αδιαφορώντας πλήρως για την ουσία
Η προγραμματική Συνδιάσκεψη της Δημοκρατικής Συμπαράταξης μπορεί και πρέπει να αποτελέσει αφετηρία για την άρθρωση ενός σύγχρονου, προοδευτικού και περιεκτικού πολιτικού λόγου που θα στρέφεται προς το αύριο και όχι προς το χθες, που θα προτείνει και δεν θα καταγγέλλει, που θα πείθει και δεν θα υπόσχεται, που θα συμφιλιώνει και δεν θα διχάζει, που θα προσπαθεί, με επιχειρήματα κι επεξεργασμένες προτάσεις, να εμψυχώσει και να κινητοποιήσει την κοινωνία ώστε μέσα από τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες που έτσι κι αλλιώς έχουμε μπροστά μας, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για ένα καλύτερο αύριο.
Χθες έγινε ένα σημαντικό βήμα προς τα μπρος, καθώς οι υπουργοί Οικονομικών της ζώνης του ευρώ συμφώνησαν σε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο διευθέτησης του ελληνικού ζητήματος που βάζει οριστικά τέλος σε συζητήσεις, ψιθύρους ή και μύχιες επιδιώξεις αναφορικά με την αμετάκλητη παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Κι έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό το γεγονός ότι αυτό έγινε ανήμερα της επετείου της Ημέρας της Ευρώπης..
Ο συνδυασμός των ιδεοληψιών της κυβέρνησης με τις ιδεοληψίες του ΔΝΤ είναι συνταγή προδιαγεγραμμένης αποτυχίας. Χρειάζεται να κάνουν όλοι ένα βήμα πίσω και προς αυτή την κατεύθυνση μπορεί να βοηθήσει και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και όσες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες εξακολουθούν να είναι δεσμευμένες στο κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον. Είναι επιτακτική ανάγκη η Ελλάδα να βγει από το κάδρο των απρόβλεπτων εξελίξεων που θα σημαδέψουν την Ευρώπη τον επόμενο μήνα. Με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, το ελληνικό ζήτημα πρέπει να έχει λυθεί πριν από το βρετανικό δημοψήφισμα και τις εκλογές στην Ισπανία
Ακόμα κι αν κάνουμε την (βάσιμη) υπόθεση εργασίας ότι το Ταμείο έχει δίκιο, η νομοθέτηση προληπτικών μέτρων που θα εφαρμοστούν εάν και εφόσον οι δικές του προβλέψεις επαληθευτούν, δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα. Αντιθέτως θα το περιπλέξει και θα το επιδεινώσει
Το δημοσιονομικό πλεόνασμα δεν σημαίνει ότι η προσπάθεια της χώρας ολοκληρώθηκε ούτε ότι έχουν εκλείψει οι κίνδυνοι για το μέλλον. Υπήρξαν και υπάρχουν πολλά ακόμα λάθη που η νυν αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις προτιμούν να υποτιμούν ή και να αποσιωπούν επειδή δεν είναι εύκολο να μετατεθούν στις πλάτες «άλλων»
Κάτι γίνεται λάθος και οι κατεξοχήν ορθολογιστές Ευρωπαίοι πολίτες συμπεριφέρονται μαζικά σαν να «τρελάθηκαν». Σαν ένας μολυσματικός ιός να διαπερνά την κρίση τους και να την αλλοιώνει. Σαν να αρνούνται να αναγνωρίσουν τον «κίνδυνο» ή, ακόμα κι όταν ενστικτωδώς τον αναγνωρίζουν, επιλέγουν να τον αγνοούν. Ενίοτε δε-για να θυμηθούμε και τα καθ’ημάς- ακόμα και να τον προκαλούν!
Στο θέμα της βιωσιμότητας του χρέους φαίνεται να διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις σύγκλισης ΔΝΤ-Ευρωπαίων, στη βάση της αναβίωσης μιας παλιάς, ξεχασμένης μέχρι πρότινος, πρότασης: της διασύνδεσης της πορείας ελάφρυνσης του χρέους με την πορεία εφαρμογής συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων, στο πλαίσιο ενός Οδικού Χάρτη
Μετά από 6 χρόνια κρίσης, με την οικονομία και την κοινωνία να στενάζουν, δεν έχουμε σταθεί άξιοι να εκπονήσουμε ούτε ένα στοιχειώδες πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης. Τα περιμένουμε όλα από τους «έξω» και ταυτοχρόνως συγκρουόμαστε κατά καιρούς μετωπικά με τους «έξω», για να δείχνουμε «μέσα» ότι διαπραγματευόμαστε!
Ενίοτε οι δημοκρατίες διολισθαίνουν ύπουλα και υποδόρια προς τον αυταρχισμό όταν η διάκριση των εξουσιών και θεμελιώδη δικαιώματα παραβιάζονται από τους ίδιους τους θεματοφύλακές τους
