Χάρης Τζωρτζάκης: Η συγκλονιστική ανάρτηση για την κόρη του και τον θάνατο της 8χρονης Όλγας

Μια συγκλονιστική ανάρτηση για την γέννηση της κόρης του πριν από τρία χρόνια έκανε ο Χάρης Τζωρτζάκης στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, συνδέοντας το ευτυχές γεγονός με το φρικτό περιστατικό θανάτου της 8χρονης στο Κερατσίνι.

Ο γνωστός ηθοποιός περιγράφει με πολλές λεπτομέρειες το πώς ήρθε στον κόσμο η κόρη του, η οποία ονομάζεται Όλγα, ενώ καταλήγει με το ότι δεν μπορεί να γιορτάσει τα σημερινά της γενέθλια, γνωρίζοντας πως ένα άλλο μικρό κορίτσι με το ίδιο όνομα, έχασε τη ζωή του τόσο τραγικά.

Η ανάρτηση του Χάρη Τζωρτζάκη:

“Ήταν βράδυ της 28ης Νοεμβρίου του 2018. Ήμουν στο θέατρο σε πρόβα, όταν χτύπησε το τηλέφωνο από την πεθερά μου. «Η Έφη πονάει λίγο, μήπως να έρθεις από δω».

Παιδιά γεννάμε, είπα στους συναδέλφους και έφυγα τρέχοντας για το σπίτι. Βρήκα την Έφη να πονάει με τον πόνο να είναι περιοδικός, να έρχεται και να φεύγει δηλαδή κάτι που όπως μας είχαν πει στα σεμινάρια που με είχε βάλει να παρακολουθήσω σήμαινε ότι κάνει ένα μπάνιο και φεύγουμε κατευθείαν για το νοσοκομείο, διότι το μωρό ετοιμάζεται για τη μεγάλη έξοδο.

«Άντε αγάπη πάμε;»

«Αχ, σε παρακαλώ μη με αγχώνεις κι εσύ. Δεν πονάω τόσο πολύ. Έλα να ξαπλώσουμε να προσπαθήσουμε να κοιμηθούμε και το πρωί βλέπουμε» και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της διπλώθηκε στον πόνο. «Καλά είμαι καλά είμαι έλα να ξαπλώσουμε» συνέχισε.

Δε θα βγάλω άκρη με δαύτην σκέφτηκα και πήγα στο σαλόνι να παρακαλέσω την πεθερά μου να μιλήσει στην κόρη της για να την πείσει να φύγουμε στο νοσοκομείο γιατί δεν το ‘χω καθόλου με τα σπλάτερ και τις γέννες στο σπίτι.

Ατάραχη η πεθερά. Σα να πονάει το δόντι και όχι η τουρλωτή ετοιμόγεννη κοιλιά της κόρης της.

«Χ ά ρ η», μου λέει αργά και σταθερά. «Χάρη, αυτή τη στιγμή η Έφη έχει ανάγκη να την πάρεις μια αγκαλιά, να ξαπλώσετε και να προσπαθήσετε να ξεκουραστείτε»

Παύση.

«Ρε είστε τρελές και δύο γεννάμε γαμώτο τι αγκαλιές και γουτσούνια μου λέτε άντε μπείτε στο αμάξι να πάμε να γεννήσουμε!»

Μη τα πολυλογώ με τα πολλά μπήκαμε στο αμάξι και μεταξύ εμετών και πόνων φτάσαμε στο νοσοκομείο.

Την εξετάζουν. Διαστολή 4. «Γεννάμε» λέει η άγια μαία μας, «μισό να πάρω τη γιατρό.»

Μπαίνουμε στα δωματιάκια, καταφθάνει και η γιατρός εν τω μεταξύ περνά ο γαμωχρόνος και καταφθάνει η ώρα.

Μας βάζουν στο δωμάτιο γέννας και αρχίζει το σπρώξιμο. Εγώ ο κακομοίρης είχα παρακολουθήσει σεμινάρια για να πάρω το χαρτί να μπορώ να παρευρίσκομαι στον τοκετό που ενώ δεν ήθελα καθόλου καθώς είμαι λίγοψυχος με τον πόνο του άλλου αλλά δεν είχα καμία επιλογή η μέγαιρα με ήθελε παρόντα. Ισχυρίζεται ότι της δίνω κουράγιο και νιώθει ασφάλεια όταν είμαι δίπλα της αλλά εμένα δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι είναι ένας τρόπος εκδίκησης που παίρνει επειδή δεν γεννάω εγώ. Τέλος πάντων ξέφυγα πάλι, στο θέμα μας.

Σπρώξε, σταματά. Σπρώξε, σταμάτα.

«Γιατρέ αν ζορίσει το πράγμα να πάμε για καισαρική σας παρακαλώ δε θέλω να ρισκάρουμε», εγώ.

«Μην τον ακούτε θα γεννήσω φυσιολογικά» η Έφη.

«Δεν θα μου πεις τη δουλειά μου αν δεν αντέχεις πέρασε έξω» η γιατρός.

Μόκο εγώ, αναμένω στο προσκέφαλο του κρεβατιού με τα πόδια μου φυσικά να τρέμουν, ενώ η Έφη ψύχραιμη και θαρραλέα όπως πάντα. Το πράγμα άρχισε πράγματι να ζορίζει που λέτε και από κει που η γιατρός ήταν ήρεμη άρχισε τα πιο κοφτά και επιτακτικά παραγγέλματα. «Άκου να δεις το μωρό είναι τυλιγμένο πρέπει να βγει τώρα! Σπρώξε!»

«Έτοιμη;»

«Έτοιμη γιατρέ»

«Τώρα σπρώξε με ότι έχεις!»

Και σπρώχνει με ό,τι έχει. Και γεννιέται.

«Τζωρτζάκη η κόρη σου» αναφωνεί η γιατρός και μου δείχνει ένα ολόλευκο πλάσμα με κεφαλάκι γυρτό προς το έδαφος.

«Γιατρέ, γιατί δεν κλαίει;» ψελλίζω.

«Φυσιολογικό είναι» απαντάει και αρχίζει να χτυπάει ελαφρώς το μωρό στην πλατούλα του.

«Γιατρέ συνεχίζει και δεν κλαίει»

«Μα ακούγαμε τους παλμούς του, δεν τους ακούγαμε;» λέει στους νοσηλευτές η γιατρός και συνεχίζει να χτυπάει το μωρό στην πλάτη ενώ τα δευτερόλεπτα περνάνε αργά και βασανιστικά, ώσπου η γιατρός φωνάζει την πιο τρομακτική φράση της ζωής μου.

«Έναν παιδίατρο γρήγορα. Γρήγορα!»

Παύση. Πολύ μεγάλη παύση. Πράγματι μπήκαν διάφορες φιγούρες άμεσα στο δωμάτιο πήραν το μωρό και το έβαλαν σε κάτι σαν μεταλλικό κρεβάτι ακριβώς δίπλα μας. Η Έφη μου φώναξε να πάω στο μωρό και προσπάθησε να σηκωθεί. Τη συγκράτησα με όση δύναμη διέθετα με τα πόδια μου όμως να με προδίδουν και να λυγίζω στα γόνατα.

Και κάπου εκεί σταμάτησε ο χρόνος. Και ο χώρος. Σταμάτησαν κανονικά όμως όχι αυτό που λένε «σταμάτησε ο χρόνος». Σταμάτησε σταμάτησε. Και ύστερα σιωπή. Μία σιωπή απόλυτη.

Όχι αυτό, δεν θα το αντέξουμε με τίποτα. Είχαμε ήδη χάσει το πρώτο μας μωρό στον έβδομο μήνα της πρώτης μας εγκυμοσύνης. Δεν θα αντέχαμε με τίποτα το ανείπωτο. Και μέσα στην απόγνωση ο νους μου βρήκε διέξοδο στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου. Τόσο λυτρωτικό. Τόσο υπέροχα λυτρωτικό. Θα την έπαιρνα αγκαλιά, θα με έπαιρνε αγκαλιά και θα πηδούσαμε. Η αυτό ή θα ακούγαμε κλάμα. Κατι άλλο δεν υπήρχε. Και εγώ ο ορθολογιστής, μέσα στην απέραντη μοναξιά της εκκωφαντικής σιωπής του μη χώρου και χρόνου, ικέτευσα. Ικέτευσα ως την ύστατη πράξη.

«Αν είσαι,

όποιος είσαι,

όπου είσαι,

σε ικετεύω,

τώρα»

Και ακούστηκε το κλάμα. Γαμώτο έκλαψε. Και κλάψαμε και εμείς και έκλαψαν όλοι στο δωμάτιο. Και έτσι γεννήθηκε το πρώτο μου παιδί. Το φως του φωτός μου, η κόρη μου η Όλγα. Και πήγα από πάνω της και την πήρα κατευθείαν αγκαλιά. Και της ορκίστηκα ότι δεν θα την αφήσω ποτέ, ποτέ δε θα την αφήσω της ορκίστηκα. Κι εσείς που ψάχνετε για θαύματα σε εικόνες που δακρύζουν γυρίστε απλώς και κοιτάξτε στα παιδιά σας. Εκεί κρύβεται ο θεός, στα παιδικά μάτια.

29 Νοεμβρίου το μωρό μου γίνεται τριών χρονών. Η Όλγα μου.

Και δεν μπορώ να τη γιορτάσω γαμώτο. Και πώς να την γιορτάσω γαμώτο; Πώς; Όταν μια άλλη Όλγα, μια μικρή Ολγίτσα..

Αααααααααααααααααααααα”.

Ακολουθήστε το News247.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις