Μεθοδική Δηλητηρίαση της Κοινής Γνώμης

default image

Μιά παρεξηγημένη έννοια 'δικαιοσύνης' και 'κοινωνικής ευαισθησίας' κυριαρχεί που βάζει στον τοίχο τον ορθολογισμό, την πραγματικότητα και την πρόοδο. Κάτω από τέτοιες συνθήκες πως μπορεί κάποιος να είναι αισιόδοξος για το αύριο της χώρας;

Eίναι σχεδόν αδύνατον να οδηγηθεί σε δρόμο σωτηρίας η χώρα όταν ο λαός σχεδόν καθημερινά βομβαρδίζεται με μηνύματα ανεδαφικής και βλακώδους αριστεροσύνης. Ανεξάρτητα από τις εξελίξεις και τις τύχες κυβέρνησης και κομμάτων της αντιπολίτευσης το βέβαιο είναι πως τα άρθρα, τα ρεπορτάζ και τα σχόλια των μέσων μαζικής ενημέρωσης αλλά και οι σελίδες των κοινωνικών δικτύων είναι πλημμυρισμένα από απόψεις και εκδοχές που προπαγανδίζουν μιά αριστερόστροφη πολιτική ορθότητα αλλά και εκδοχές επιθετικές απέναντι στην λογική, την ελευθερία και την ανοιχτή κοινωνία. Μιά παρεξηγημένη έννοια ‘δικαιοσύνης’ και ‘κοινωνικής ευαισθησίας’ κυριαρχεί που βάζει στον τοίχο τον ορθολογισμό, την πραγματικότητα και την πρόοδο. Κάτω από τέτοιες συνθήκες πως μπορεί κάποιος να είναι αισιόδοξος για το αύριο της χώρας;

Σε πρόσφατο ρεπορτάζ σοβαρής καθημερινής εφημερίδας επισημάνθηκε ο κίνδυνος απομονωτισμού με αφορμή το κλείσιμο των συνόρων χωρών της Κεντρικής Ευρώπης και της Βαλκανικής. Παρά το γεγονός πως ακριβώς αυτό το σφράγισμα συνόρων για παράνομους διερχόμενους – ποτέ δεν ‘έκλεισαν’ ‘ τα σύνορα και συνεχίζουν να υπάρχουν δεκάδες νόμιμα entry points – ανέκοψε την αυθαίρετη ροή μουσουλμάνων μεταναστών προς την Ευρώπη, το σχετικο σχόλιο επισημαίνει πως η πολιτική αυτή συνιστά κατρακύλα στον αυταρχισμό και την κλειστή κοινωνία.

Υπονοείται δηλαδή, πως τα ανοιχτά σύνορα και η ελεύθερη διακίνηση πολιτών αφορά την αυθαίρετη μετακίνηση χιλιάδων μουσουλμάνων προσφύγων από την Αφρική και την Μέση Ανατολή πρός κάθε γωνιά της Ευρώπης.  Από πότε όμως κάποια τέτοια πρόθεση περιλαμβάνεται στην Συνθήκη της Ρώμης; Ολα αυτά δεν είναι παρά αποτελέσματα μιάς ανόητης ‘πολιτικά ορθής’ αριστερόφρονης συμπεριφοράς που συγχέει τα πράγματα και προετοιμάζει τις κοινωνίες της Δύσης για τον οριστικό τους θάνατο.

Γιατί αποτελεί ευθύνη της Ευρώπης και της Δύσης γενικότερα το συμμάζεμα των συνεπειών των εμφύλιων σπαραγμών και των εξοντωτικών θρησκευτικών πολέμων ανάμεσα σε φανατικούς που περιφρονούν τις αξίες της Δύσης γενικότερα; Μήπως – όπως διατείνονται κάποιοι – λόγω αποικιοκρατικού παρελθόντος ορισμένων δυτικών δυνάμεων; Είναι δυνατόν παρόμοιοι ισχυρισμοί να προέρχονται από Αραβες και άλλους μουσουλμάνους των οποίων η υπόσταση οφείλεται σε  κατακτητικούς πολέμους και σε βίαιους εξισλαμισμούς;

Τα σκοτεινά χρόνια του Μεσαίωνα δεν οφείλονται, όπως πιστεύει ο περισσότερος κόσμος, στην είσοδο βαρβαρικών φύλων από τον Βορρά αλλά στις κατακτητικές επιδρομές των μουσουλμάνων Αράβων από την Ανατολή και τον Νότο. Δεν είναι τυχαίο πως ολόκληρη η Βόρεια Αφρική αποτελούσε για αιώνες το μήλο της έριδος για τις αυτοκρατορίες της Μεσογείου (λ.χ. Καρχηδόνα) και βούλιαξαν στην παρακμή και το περιθώριο μόλις πέρασαν, μέσω βίαιων πολέμων,  στα χέρια των Αράβων και του Ισλάμ (βλ. σχετ. διάλεξη του Bill Warren, Why we are Afraid of Islam,  στο Youtube)

Οταν οι θεωρητικοί της Αλ Κάιντα και οι προπαγανδιστές του Σαλαφισμού (μουσουλμανική προγονολατρεία) επιμένουν  για την ανασύσταση της ισλαμικής κυριαρχίας από την Ισπανία μέχρι την Ινδονησία είναι φανερό πως αναφέρονται σε Αραβικές κατακτήσεις και στην βίαιη επιβολή του Ισλάμ από τον μεσαίωνα μέχρι αρκετά πρόσφατα (βλ. σχετ. το βιβλίο του Αραβα ποιητή Αδωνις, Ισλάμ και Βία, Αθήνα 2016) . Και τι  αποικιοκρατικό παρελθόν έχουν στη Μέση Ανατολή κράτη όπως το Βέλγιο, η Ισπανία, χώρες της Σκανδιναυίας, η Αυστρία, η Γερμανία κα, προς τις οποίες όμως κατευθύνονται τα κύματα των μεταναστών η στο έδαφος των οποίων πραγματοποιούνται πράξεις τρομοκρατίας και σφαγές αμάχων;

Ολα αυτά όμως αποτελούν ψιλά γράμματα για τις επιλεκτικές ευαισθησίες των αριστερόστροφων μέσων ενημέρωσης της Δύσης και ιδιαίτερα της χώρας μας. Εξ ίσου κοντόθωρα αντικρίζουν ορισμένοι της Αριστεράς – αλλά και πολλοί φοβισμένοι εκπρόσωποι άλλων πολιτικών αποχρώσεων – άλλα επι μέρους πολιτικά ζητήματα.

Μιά τέτοια συζήτηση είναι κι’ αυτή που γίνεται για την προέλευση της κρίσης. Πολλοί ισχυρίζονται, και τα φερέφωνά τους στην ενημέρωση συνεπικουρούν σχετικά, πως τα μνημόνια δήθεν έφεραν την κρίση. Και δεν είναι αυτή αποτέλεσμα της αλόγιστης σπατάλης, της απίστευτης ελληνικής προσοδοθηρίας, της ερασιτεχνικής διακυβέρνησης και της παραπειστικής ‘ευαισθησίας’ που μέσω σκανδαλώδους ρουσφετολογίας και κρατικών επιλεκτικών παροχών (χιλιάδες διορισμοί στο δημόσιο, μοιρασιά επιδοτήσεων, ευνοιοκρατία στις αποφάσεις)  για την εξαγορά ψήφων οδήγησε τους φορολογουμένοιυς σε εξόντωση και την εθνική οικονομία σε αφασία.

Κατηγορείται έτσι ο άνθρωπος (Γ. Γεωργίου) που εκσυγχρόνισε την ελληνική στατιστική υπηρεσία πως οδήγησε δήθεν τη χώρα στα μνημόνια επειδή δεν διαιώνισε το κουκούλωμα των αριθμών, την απάτη και την κάλυψη της πολιτικής φαυλοκρατίας ορισμένων κυβερνώντων. Πρώην Υπουργοί έτσι που παρέλαβαν υγιείς οικονομικά δημόσιους φορείς και τους καταβύθισαν στο οικονομικό τέλμα διορίζοντας την μισή τους εκλογική περιφέρεια καταφέρονται κατά του ανθρώπου αυτού διότι δήθεν  αμαύρωσε (αποκαλύπτοντας την πραγματικότητα) το έργο της κυβέρνησής τους!!

Το κρίσιμο ερώτημα που σχεδόν όλοι αποφεύγουν είναι πως ο Γεωργίου ανέλαβε την Στατιστική Υπηρεσία αφού η χώρα είχε ήδη μπεί σε μνημόνιο. Πως είναι δυνατόν λοιπόν οι δικές του μεταρρυθμίσεις να μας οδήγησαν στην κρίση; Σε τελευταία ανάλυση,  στη βάση ποιών στατιστικών στοιχείων θα επιχειρήσει η ελληνική κυβέρνηση να επιδιώξει την περικοπή του χρέους της χώρας; Αν ο Γεωργίου έχει κάνει καλή δουλειά και τα ελληνικά στοιχεία είναι σήμερα αξιόπιστα – και βάσει αυτών θα γίνει η ελληνική προσπάθεια – τότε πάνω σε ποιά λογική διώκεται; Αν όχι, τότε που θα στηριχθεί η ελληνική θέση; Μύλος, δηλαδή…

Το πρόβλημα της χώρας βρίσκεται ουσιαστικά στην αδυναμία του πολιτικού προσωπικού της χώρας, κάτω από την επιρροή των εξωπραγματικών ισχυρισμών των μέσων ενημέρωσης, να προβάλει εναλλακτικές πολιτικές στρατηγικές ικανές να οδηγήσουν την χώρα μακριά από τα σημερινά αδιέξοδα

Για όσο διάστημα δεν προβάλλονται πειστικές  και ρεαλιστικές  προτάσεις από τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου το πολιτικό σύστημα θα συνεχίζει να καταβυθίζεται στην ανυποληψία. Ο κόσμος θα συνεχίσει να υποφέρει δίχως να διακρίνει προοπτικές ανάκαμψης. Αριστερά και Δεξιά θα συνεχίσουν να καταβαραθρώνονται στα μάτια της κοινής γνώμης. Από την ώρα μάλιστα που πολλές πολιτικές δυνάμεις δεν εννοούν να ξεπεράσουν τις ξεφτισμένες τους ιδεοληψίες τα κόμματα αδυνατούν να προχωρήσουν σε ριζοσπαστικές αλλαγές λόγου και στρατηγικών προγραμματικών θέσεων.     

Μόνος ωφελημένος τελικά θα βγεί η άκρα ξενοφοβική και αντι-ευρωπαική δεξιά.  Εξαιρετικά επικίνδυνα είναι ενδεχόμενο να αυξήσει τα ποσοστά της κι εντασσόμενη σε ένα γενικότερο ρεύμα αμφισβήτησης κατεστημένων αρχών και ιδεών να πλησιάσει ακόμα και πλειοψηφικά εκλογικά ποσοστά.

Δεν υπάρχει πλέον αρκετός χρόνος γενικότερης αφύπνισης.

*Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά. Από το 1994 έχει εγκαταλείψει την πολιτική κι απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στην ενημέρωση και στον πανεπιστημιακό χώρο.

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα