Οι Στόχοι του Ακραίου Ισλάμ και οι Ιδεοληψίες της Δύσης

Οι άγριες δολοφονίες αθώων ψυχών, οι καταστροφές μνημείων του ανθρώπινου πολιτισμού, οι μεταναστευτικές ροές εξαθλιωμένων ανθρώπων αποκλειστικά από μουσουλμανικές χώρες – δίχως όλες να αντιμετωπίζουν φαινόμενα εμφύλιων σπαραγμών η άλλου είδους πολεμικών συγκρούσεων – αναδεικνύει τον Ισλαμικό κόσμο  σαν προβληματικό και πλέον επικίνδυνο για την παγκόσμια ισορροπία και ειρήνη. Δίχως κανείς να μπορεί να πει πως όλοι οι μουσουλμάνοι είναι τρομοκράτες, είναι εντούτοις δυστυχώς γεγονός πως σχεδόν όλοι οι τρομοκράτες είναι φανατικοί οπαδοί του Ισλάμ.

Είναι φυσικό ολόκληρος ο κόσμος να διακατέχεται πλέον από συναισθήματα καχυποψίας η και εχθρότητας προς τους οπαδούς του Μωάμεθ και να εξετάζει εξονυχιστικά συμπεριφορές, δόγματα και αξιακές αρχές και αντιλήψεις που χαρακτηρίζουν τις κοινωνίες αλλά και τα άτομα που ακολουθούν τις διδασκαλίες της θρησκείας αυτής. Μπορεί ο κόσμος αυτός να συνυπάρξει με πληθυσμούς που ασπάζονται άλλες αρχές κι ακολουθούν διαφορετικές συμπεριφορές και κώδικες ζωής; Το γεγονός και μόνο πως για πολλούς αρχίζουν να υπάρχουν σημαντικές αμφιβολίες στις σχετικές απαντήσεις δείχνει τους κινδύνους που πλέον παγκόσμια εμφανίζονται. Για χώρες σαν την Ελλάδα, όπως και για πολλές άλλες ευρωπαϊκές κοινωνίες, που το ζήτημα της συμβίωσης με αυξανόμενος αριθμούς πιστών του Ισλάμ αποτελεί ορατή πραγματικότητα δεν είναι λίγα τα αγωνιώδη ερωτήματα που ζητούν απάντηση.

Πολλοί ισχυρίζονται πως η ένταση της καχυποψίας προς τους οπαδούς του Ισλάμ διευκολύνει τους ακραίους της Τζιχάντ και τους ηγήτορες του Ισλαμικού Χαλιφάτου διότι ακριβώς στόχος τους είναι η δημιουργία ρηγμάτων στις δυτικές κοινωνίες και η υπονόμευση της ευρωπαϊκής δημοκρατίας. Διαφωνώ. Το τελευταίο που απασχολεί τον Αλ Μπαγκντατί (ηγέτη του ISIS) και τους επιτελείς του είναι η διχόνοια στην Ευρώπη και η τύχη της δημοκρατίας. Η Τζιχάντ δεν είναι κομμουνισμός να στοχεύει στην εσωτερική διάβρωση του ιδεολογικού οικοδομήματος του αντιπάλου, την ανάδειξη της δικής του ανωτερότητας και την προσέλκυση – μέσω της σχετικής προπαγάνδας – οπαδών. Στόχος του ακραίου Ισλάμ είναι η καταστροφή του αντίπαλου κοινωνικού οικοδομήματος και συστήματος αξιών επεκτείνοντας το κράτος του Θεού (Νταρ αλ Ισλάμ) σε περιοχές που ακόμη ανθίστανται, δεν ασπάζονται την Σαρία κι ανήκουν έτσι στον κόσμο του Πολέμου (Νταρ αλ Χαρμπ). Δεν αντιμετωπίζεται το επεκτατικό Ισλάμ με περισσότερη Δημοκρατία και ακόμη πιό γενναιόδωρη και γαλαντόμος Ευρώπη. Διότι για τους Σαλαφιστές (τους οπαδούς των πρακτικών της εποχής του Προφήτη) η Δημοκρατία αποτελεί ύβρι. Δημοκρατία σημαίνει λαϊκή κυριαρχία. Που μπορεί να αλλάξει τα πάντα. Η κυρίαρχη όμως βούληση του λαού δεν είναι δυνατόν να βρίσκεται πάνω από (η και να μπορεί να τροποποιεί) τις διδασκαλίες του Προφήτη και των Σοφών του Ισλάμ (Σούρα και Χαντίντ). Ισλάμ σημαίνει «υποταγή». Σε όλα, σε θρησκεία αλλά και σε πολιτική. Δίχως τελική υποταγή δεν μπορεί να υπάρξει κάθαρση και λήξη της μέχρι τέλους σύγκρουσης. Γι αυτό και μετριοπαθές Ισλάμ περιγράφεται μοναχά αυτό που βρίσκεται περιθωριοποιημένο, σε δραματική μειοψηφία η κάτω από την μπότα της καταπίεσης (στρατιωτικά η κομμουνιστικά καθεστώτα). Δεν είναι τυχαίο πως δεν έχει υπάρξει κάποια σημαντική γενική κινητοποίηση μουσουλμάνων -στη Δύση η αλλού- καταδίκης των ακραίων δολοφονικών επιθέσεων των Τζιχαντιστών. Σε αντίθεση με τις κολοσσιαίες κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας για τα σκίτσα του Προφήτη η (παλαιότερα στην Αθήνα) για το σχίσιμο από αστυνομικό υποτιθέμενων σελίδων του Κορανίου.

Είναι υποχρέωσή μας λοιπόν σαν Δυτικών κοινωνιών που σέβονται και θέλουν να προστατεύσουν την Δημοκρατία να δίνουμε μάχες για τις αξίες που φτιάξαμε και που μας χαρακτηρίζουν. Ο σεβασμός του άλλου, η πολυφωνία, η ανοχή του διαφορετικού αλλά και η υποταγή στον νόμο και τους κανόνες. Η εμφάνιση μαθήτριας προ ημερών στην παρέλαση με μαντήλα προκάλεσε συζητήσεις. Και βέβαια είναι δικαίωμα του καθενός σε μια Δημοκρατία να επιλέγει την εμφάνιση της αρεσκείας του. Οταν όμως το δικαίωμα αυτό αφορά όλους. Κι όχι κάποιος να εξαιρείται λόγω εθνικής η θρησκευτικής ιδιαιτερότητας. Προσβάλλοντας την ομοιομορφία και καταπατώντας τους σχετικούς κανόνες. Θα μπορούσε ένας άλλος μαθητής να φορέσει τζιν παντελόνι; Η μια μαθήτρια κολάν; Αν όχι, και η εξαίρεση αφορά μόνο θρησκευτική επιλογή και ιδιαιτερότητα, ανοίγουν επικίνδυνα ρήγματα στην δημοκρατική ισονομία. Σε λίγο θα υπάρξει ενδεχόμενα απαίτηση στα σούπερ μάρκετ να υπάρχει απαραίτητα «χαλάλ» (φαγητό που επιτρέπει η Σαρία) και να το χειρίζονται αποκλειστικά και μόνο μουσουλμάνοι εργαζόμενοι. Εξ ίσου μπορεί να απαιτηθεί η απαγόρευση πώλησης ποτών και χοιρινού σε ορισμένα μαγαζιά τροφίμων. Η και να μην επιτρέπονται διάφορα δημόσια έθιμα το Πάσχα η τα Χριστούγεννα! Εκτιμώ πως οι νεοεισερχόμενοι σε μια κοινωνία οφείλουν να ακολουθούν τους κανόνες και να σέβονται τις αξίες της χώρας που τους δέχεται. Κι όχι η χώρα να προσαρμόζεται στις δικές τους αξιακές απαιτήσεις. Διαφορετικά οι μελλοντικές εμπλοκές είναι αναπόφευκτες. Και η όξυνση ορατή.

Δεν συμφωνώ επίσης με την αντίληψη πως η έξαρση του ισλαμικού εξτρεμισμού οφείλεται στους πολέμους της Δύσης σε χώρες μουσουλμανικές η και στο αποικιοκρατικό της παρελθόν. Εχουν σημειωθεί επιθέσεις δίχως την παραμικρή ταύτιση με Δυτική ανάμιξη η με παλαιότερες επεκτατικές κινήσεις μεγάλων δυνάμεων. Τι σχέση έχει η Μπόκο Χαράμ λχ με τον πόλεμο στο Ιράκ η το Αφγανιστάν; To ίδιο ισχύει για την Αλ Σαχάμπ στην Σομαλία και τις φονικές της δραστηριότητες κυρίως στην Κένυα. Οι σφαγές αλλόπιστων στο Νταρφούρ του νότιου Σουδάν τι σχέση είχαν με όλα αυτά; Όπως και οι πρόσφατες δολοφονίες Χριστιανών από την Τζαμάατ ουλ Αχράρ στο Πακιστάν; Ποιός έχει ποτέ καταπιέσει η σκλαβώσει τους Ουαχάμπις στη Σ. Αραβία ώστε να ξιφουλκούν με μίσος κατά της Δύσης και των ετερόδοξων Σιιτών μουσουλμάνων, και τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους Αιγύπτιους ισλαμιστές που δολοφόνησαν τον Σαντάτ όπως και με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους που μάχονται για την επιβολή του Ισλαμικού Νόμου; Ας μην ψάχνουν κάποιοι για ερμηνείες σε παραδοσιακές δυτικές ιδεοληψίες για να δικαιολογήσουν τα γι’ αυτούς δυσεξήγητα σε σχέση με το Ισλάμ και τις κινήσεις ορισμένων φανατικών του πιστών.. 

*Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά. Από το 1994 έχει εγκαταλείψει την πολιτική κι απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στην ενημέρωση και στον πανεπιστημιακό χώρο.