Το όραμα της πιο εύρωστης οικονομίας της Ευρώπης

Ακόμα και ο Wolfgang Münchau, ο Γερμανός – βιτριολικός συνήθως – σχολιαστής των Financial Times υποστηρίζει την άποψη της ριζοσπαστικής αριστεράς  για κούρεμα του χρέους. Ωστε να γίνει βιώσιμο. Δεν έχει όμως δίκιο. Η ευρωπαική νομοθεσία (από την Συνθήκη της Ρώμης ακόμη) απαγορεύει την διαγραφή των χρεών κρατών – μελών. Διότι αυτό θα αποτελεί οικονομική ενίσχυση. Το ελληνικό χρέος ειδικότερα, ακόμα κι αν μηδενισθεί,  η χώρα θα συνεχίσει να δανείζεται. Διότι τα έσοδά της εξακολουθούν να υστερούν από τα λεγόμενα ‘ανελαστικά’ της έξοδα (μισθούς, συντάξεις, λειτουργικές δημόσιες δαπάνες, αποπληρωμές τοκοχρεωλυσίων, εισαγωγές ενέργειας, φαρμάκων και τροφίμων). Σύντομα έτσι το δημόσιο χρέος θα κινδυνεύει να εκτοξευθεί και πάλι στα ύψη. Οι μελλοντικοί δανειστές τότε, αν υπάρξουν βέβαια, θα απαιτήσουν τεράστια επιτόκια.

Δεν προκάλεσε το Μνημόνιο την κρίση. Η χώρα μπήκε στο Μνημόνιο ακριβώς επειδή χρεοκόπησε. Δίδοντας παροχές (όπως μισθούς και συντάξεις) που δεν είχε τις δυνάμεις να καλύψει. Και δανειζόταν. Τον Μάιο του 2010 (με στοιχεία του ΔΝΤ) το 70% των κρατικών δαπανών πήγαινε σε μισθούς του δημόσιου τομέα και συντάξεις. Σύσσωμο το πολιτικό σύστημα στήριζε πολιτικές παροχών για την εξασφάλιση λαικής υποστήριξης και ψήφων στις εκλογές. Δεν είναι οι δανειστές που μας οδήγησαν στην εξαθλίωση. Είναι η ακινησία του πολιτικού μας συστήματος και ολόκληρη η κοινωνία που απεχθάνονται τις αλλαγές, τις μεταρρυθμίσεις, τον ανταγωνισμό και τον ορθολογισμό που προκάλεσαν την κατάρρευση. Και που μάχονται για να μην αλλάξει τίποτα.  Μέχρι τώρα ακόμα δανειζόμαστε για να συντηρηθεί το τελματωμένο δημόσιο. Και οι στρατιές των εκεί διορισμένων υπαλλήλων. Δεν έχουμε καν αρχίσει να αποπληρώνουμε αυτά που χρωστάμε!!.  

Απαιτούμε από τους ξένους να μας στηρίζουν. Δίχως όμως έλεγχο και παρακολούθηση. Παραβιάζοντας τις δεσμεύσεις μας και δίνοντας υποσχέσεις που σπάνια τηρούμε. Κολυμπάμε έτσι στην αναξιοπιστία. Οι πάντες φοβούνται πως στην πρώτη ευκαιρία θα επιστρέψουμε πάλι στις παλιές κακές μας συνήθειες. Ο επερχόμενος ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνει στα μάτια των δανειστών πως η επιστροφή σε πρακτικές του χθές είναι το ζητούμενο ιδανικό για μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Αυτονόητα δεν είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν την προοπτική αυτή– και προπάντων να την χρηματοδοτήσουν.

Το μέλλον φαντάζει δύσβατο και τρικυμιώδες. Δίχως αλλαγή προσανατολισμού δεν υπάρχει σωτηρία. Αν η χώρα απαλλαγεί από τον  καλοζωισμένο και δυσκίνητο δημόσιό της τομέα, μειώνοντας έτσι δραστικά τις δαπάνες και την γραφειοκρατική αδράνεια, θα είναι σε θέση να ψαλιδίσει την ληστρική φορολογία και να καταργήσει λογής διοικητικούς ελέγχους πάνω στις αγορές. Με την οικονομία ελεύθερη, την άμεση φορολογία σχεδόν εξαφανισμένη και την γραφειοκρατία περιθωριοποιημένη η χώρα, μικρή άρα εύκολα διοικούμενη και δίχως σημαντικούς φυσικούς πόρους που προσελκύουν τους ανταγωνισμούς των μεγάλων δυνάμεων, θα γίνει μαγνήτης διεθνών επενδύσεων – παράδεισος ευημερίας και ανάπτυξης.

Το ενδεχόμενο της πιο εύρωστης ευρωπαικής οικονομίας δεν είναι άπιαστο όνειρο. Με την σημερινή όμως νοοτροπία μας γραφειοκρατικοποιημένης κοινωνίας, αποτελεί χίμαιρα. Τόσο κοντά και τόσο μακριά συνάμα…

ΥΓ. Βουλευτές της πλειοψηφίας απειλούν με τιμωρία τους υπεύθυνους για τον ΕΝΦΙΑ. Ο πρ. Υπουργός των Οικονομικών συνεχίζει όμως να τον εκθειάζει. Σαν δίκαιο και αποτελεσματικό. Από την θέση του Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας. Που τοποθετήθηκε εκεί προφανώς για …τιμωρία !!    

*Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά. Από το 1994 έχει εγκαταλείψει την πολιτική κι απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στην ενημέρωση και στον πανεπιστημιακό χώρο. Έχει διδάξει σε ΗΠΑ, Ρωσία και Ελλάδα ενώ υπήρξε visiting scholar του Κολλεγίου St. Edmund’s του Πανεπιστημίου του Cambridge και δύο φορές εταίρος δημόσιας πολιτικής του μεγάλου ερευνητικού κέντρου Woodrow Wilson Center της Ουάσινγκτον. Διετέλεσε σύμβουλος της Ρωσικής Κυβέρνησης για ζητήματα Ανταγωνισμού και Απελευθέρωσης των Αγορών. Τώρα διευθύνει το Ινστιτούτο Διπλωματίας του Αμερικανικού Κολλεγίου της Ελλάδας (Deree) και διδάσκει Επικοινωνία και Ανάλυση Ρίσκου στον Πανεπιστήμιο του Καλίνινγκραντ (πρ. Konigsberg) στη Ρωσία.