Πέρα βρέχει στο Κιλιμάντζαρο

Πήγα κι εγώ, κατόπιν επανειλημμένων προτροπών από γνωστούς και φίλους να δω την ταινία «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο» του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν. Πήρα pop corn και νεράκι, χώθηκα στη θέση μου και περίμενα να δω αυτή την τόσο «καλή» ταινία , που αναφέρεται στο σήμερα,  στην οικονομική κρίση ,στην Ευρωπαϊκή σοσιαλιστική φούσκα και που προφανώς μας αφορά άμεσα.  Η ταινία διαδραματίζεται στη Μασσαλία .

Πρωταγωνιστής ένας μεσήλικας συνδικαλιστής, υπάλληλος εργοστασίου. Το film ξεκινά με μια κλήρωση από την  οποία θα προκύψουν  οι  εργάτες που θα απολυθούν λόγω οικονομικής κρίσης. Ο πρωταγωνιστής , αν και είχε τη δυνατότητα  να μη το κάνει, συμπεριλαμβάνει  το όνομά του στην κληρωτίδα. Ο κλήρος έπεσε και σε αυτόν , με αποτέλεσμα να μείνει  «σχεδόν οικιοθελώς»  άνεργος.

Με μια πρώτη ματιά , η πράξη αυτή είναι μια πράξη ηρωική . Η  ταινία σεναριακά είχε όλες τις δυνατότητες να διαπραγματευτεί με τον καλύτερο τρόπο την έννοια της «θυσίας» και της ατομικής συνείδησης. Ειδικά την εποχή αυτή , όπου η πολιτική  βρίσκεται σε μεγάλη αμφισβήτηση  και ο κατακερματισμός στην εκπροσώπηση μιας  ιδεολογίας    έχει πάρει διαστάσεις μπακάλη μπροστά στο βαρέλι με τη φέτα (δυο διακόσια να το αφήσω?..). Προς μεγάλη μου όμως έκπληξη,  ο σκηνοθέτης ακολούθησε το δρόμο της σιωπής, με αποτέλεσμα να με οδηγήσει στην απόλυτη βαρεμάρα. Όσο περνούσε η ώρα  συνειδητοποιούσα ότι ο «ήρωας» του  κάθε άλλο παρά  ήρωας είναι. Η πράξη του αυτή δε σηματοδοτεί την αντίσταση (ως όφειλε), αλλά την απόλυτη υποταγή. Υποταγή στο κατεστημένο , στην κυρίαρχη άποψη ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει, ότι ο συνδικαλισμός και η αριστερά έχουν ηττηθεί , είναι παρελθόν και ότι μπροστά μας υπάρχουν μόνο αδιέξοδα.

Με εύρημα μια ληστεία που διαπράττεται από τον πρώην συνάδελφο του και νυν απολυμένο εις βάρος του, τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα. Η ταινία παλινωδεί μέσα στις τύψεις των ηρώων, στην politically correct  συμπεριφορά και στις ενοχές. Ο εργάτης στρέφεται εναντίον του εργάτη , ο απολυμένος εναντίον του απολυμένου και το σύστημα τη βγάζει καθαρή.

Έφυγα πολύ τσαντισμένη από το σινεμά , όμως σε τέτοιες περιπτώσεις θυμάμαι πάντα τη μαμά μου , όταν με έβλεπε μικρή να επηρεάζομαι αρνητικά  από μια ταινία που μου έλεγε…. «μη στεναχωριέσαι μωρό μου αυτά είναι ψέματα». Όμως επειδή μεγάλωσα  και έμαθα να ξεχωρίζω τα παραμύθια από τη «παραμύθα» , για να γαληνέψω σκέφτηκα τις ταινίες του ιταλικού νεορεαλισμού και τον «κλέφτη ποδηλάτων» και κοιμήθηκα ησύχως…