Τω βάδεισμα τις χύννας

Μετά το τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα, έχω ακούσει και διαβάσει αναλύσεις επί αναλύσεων σχετικά με την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Για λίγες μέρες ήταν το βασικό θέμα συζήτησης στα τηλεοπτικά panel, στις ραδιοφωνικές εκπομπές και στο διαδίκτυο.

Άκουσα  έκπληκτους πολιτικούς και δημοσιογράφους , να μιλάνε γι’ αυτό το κόμμα αντιμετωπίζοντας  το  ως  κομήτη  που έπεσε το βράδυ της έκτης Μαΐου στην Ελλάδα. Λες και δεν έβλεπαν τις δημοσκοπήσεις των τελευταίων μηνών και δεν άκουγαν αυτό που από στόμα σε στόμα ψιθυριζόταν παντού.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου η παρουσία της Χρυσής Αυγής ήταν σχεδόν ανύπαρκτη στις τηλεοπτικές πολιτικές εκπομπές , ενώ  η παρουσία της μέσα στην κοινωνία μέρα με τη μέρα μεγάλωνε. Αν και τα ΜΜΕ την «έκρυβαν» μη δίνοντάς της βήμα, η ίδια είχε ανοίξει γραμμή επικοινωνίας με τον πολίτη.

Το ότι η Χρυσή Αυγή πήρε από μόνη της το ρόλο που όφειλαν , σε μια δημοκρατική χώρα , να έχουν οι αρχές, δεν απασχόλησε κανέναν. Ποτέ δεν έγινε μια εκτενής  αναφορά για το φαινόμενο του  άγριου ξυλοδαρμού μεταναστών  στο κέντρο της Αθήνας από μέλη της Χρυσής Αυγής.

Ποτέ δεν ακούσαμε να γίνεται μια επίσημη έρευνα για τους μπαχαλάκιδες των διαδηλώσεων , που τους έπιαναν οι κάμερες να συνομιλούν με αστυνομικούς και μετά να σπάνε βιτρίνες. Το σύστημα τους χρησιμοποίησε, προσφέροντας την ανοχή του, για να κάνουν τη «βρομοδουλειά» . 

Όμως σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει πάντα ο κίνδυνος του μπράβου που θέλει να βγει από το περιθώριο και να έρθει ακάλεστος στο  σπίτι σου, να κάτσει στο τραπέζι και να φάει μαζί σου, να ρευτεί και μετά να δώσει και μια κλοτσιά στο κομό με τα οικογενειακά κειμήλια. Στη δε περίπτωσή μας, ο μπράβος δεν είναι καν ακάλεστος, αφού ψηφίστηκε από 6,9% των Ελλήνων.

Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων της , ψήφισε κάνοντας  μια κίνηση συμβολική (προβοκατόρικη), για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην πολιτική ζωή της χώρας. Μας είπε με άτσαλο τρόπο σε αυτή τη βουλή, τέτοιοι βουλευτές ταιριάζουν.

Δεν έγιναν ξαφνικά 500.000 Έλληνες φασίστες. Είναι η απόλυτη υποκρισία λοιπόν, να συζητάμε σήμερα αν θα πρέπει η οργάνωση της Χρυσής Αυγής να είναι νόμιμη ή όχι. Το σύστημα την έχει νομιμοποιήσει.

Από την άλλη μεριά θα έπρεπε  να σταθούμε και λίγο στο ρόλο της Νέας Δημοκρατίας και στην  ατελέσφορη  προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά να ηγηθεί ενός κόμματος   κεντροδεξιάς  πολιτικής , αφήνοντας ξεκρέμαστους αρκετούς από τους δεξιούς ψηφοφόρους του, παρόλη την προσχώρηση στο κόμμα  του Άδωνη Γεωργιάδη και του Μάκη Βορίδη. 

Αν και προσπάθησε, με το τελευταίο προεκλογικό σποτάκι να πάρει τους πατροπαράδοτους  «ψαγμένους» ακροδεξιούς  πίσω , χρησιμοποιώντας στιγμές και πρόσωπα από την  Ελληνική ιστορία,  ακόμα (δεν πίστευα στα μάτια μου) και  την Αγιά Σοφιά  χωρίς τους μιναρέδες, τα ποσοστά  έδειξαν ότι δεν τα κατάφερε.

Οι στοίχοι του Οδυσσέα Ελύτη, σε συνδυασμό  με την απαγγελία του ηγέτη , που με ύφος τύπου «προσπαθώ να τα λέω ήρεμα  αλλά από μέσα μου βράζω», δημιούργησαν  μια δυσπεψία στον ψηφοφόρο,  σαν να ήπιε ουίσκι με φέτα.

Ωστόσο η  νέα εκλογική αναμέτρηση πλησιάζει και πέρα από τις αναλύσεις, ο κόσμος είναι αυτός που με τη ψήφο του θα απαντήσει στα  διλλήματα και ψευτοδιλήμματα, θα διαμορφώσει το καινούργιο σκηνικό  και  θα εκφράσει τη θέλησή του.

Και όπως έλεγε ο Γιάννης Ρίτσος… «πως ξεχνιούνται πόλεμοι , εχθρότητες , κορακοφτέρουγοι αρχηγίσκοι με μαύρες μπότες και σαγόνια σκυλόψαρου;».