Μπορούμε! Μπορούμε;

«Πριν πεις σε κάποιον την αλήθεια, άλειψε τη γλώσσα  σου με μέλι», λέει μια αραβική παροιμία, θέλοντας προφανώς να προειδοποιήσει για τους κινδύνους και τις συνέπειες μιας ειλικρινούς τοποθέτησης ή εξομολόγησης.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέλεξε να μην ακολουθήσει τη συγκεκριμένη, τετριμμένη τεχνική. Να μη «γεμίσει μέλι» τα αφτιά των ψηφοφόρων, να μην κρύψει τις θέσεις του για εκλογικά δύσκολα ζητήματα. Να τάξει, αλλά μέχρι εκεί που εκτιμά ότι φτάνει το χέρι του, η  κατάσταση της χώρας. Όχι παραπέρα.

Η επιλογή αυτή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνάδει με τον πολιτικό λόγο που τον εξέλεξε  στην ηγεσία της ΝΔ, αλλά και με τον τρόπο που πολιτεύτηκε κατά τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση του Αντ. Σαμαρά. Συνδέεται, όμως, όπως φάνηκε ξεκάθαρα από μία αποστροφή  της ομιλίας του και με τη βαθιά του πεποίθηση ότι «έχουμε ωριμάσει μέσα από αυτή την περιπέτεια».

Και τι σημαίνει ώριμη χώρα με ώριμους πολίτες; Ότι τα τελευταία πολλά χρόνια τα είδαμε όλα, τα κατανοήσαμε σε βάθος και δεν παρασυρόμαστε πια από τις σειρήνες του λαϊκισμού γιατί μάθαμε (και το πληρώσαμε ακριβά το μάθημα ) ότι είναι οφθαλμαπάτη οι  «λαγοί» που ξεπηδούν από τα πολιτικά καπέλα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση. Δεν υπάρχουν λαγοί, γιατί δεν υπάρχουν μάγοι.

Ότι μια χώρα που πτώχευσε και έπιασε πάτο, δεν μπορεί να κάνει την επόμενη μέρα ακμαία και δυνατή  «σκι» στον αφρό της θάλασσας.

Ότι η εποχή της ευκολίας, των υπερπλεονασμάτων σε προσδοκίες και παχιά λόγια έχουν παρέλθει οριστικά.

Ότι χρειάζεται μεθοδικότητα και κόπος, όραμα αλλά και ρεαλισμός, ειλικρίνεια και καθαρότητα  για να ελπίζουμε σε καλύτερες μέρες μετά από εύλογο χρονικό διάστημα.

Τα έχουμε πράγματι κατανοήσει όλα αυτά; είμαστε στ αλήθεια αποφασισμένοι να αλλάξουμε οι ίδιοι τις πεποιθήσεις μας για να προκαλέσουμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα από τα μέχρι σήμερα;

Αν για παράδειγμα, μπορούσαμε με ένα μαγικό κουμπί να βρεθούμε πίσω στις αρχές της τελευταίας δεκαετίας, έχοντας όμως βιώσει στο πετσί μας την πικρή εμπειρία των μνημονίων, θα βλέπαμε τα πράγματα με άλλο μάτι; Θα κάναμε άλλες επιλογές;  Θα είχαμε άλλες απαιτήσεις από τον εαυτό μας και τους γύρω μας;  Θα κρίναμε διαφορετικά τα δημόσια πράγματα; Θα αξιολογούσαμε τα σοβαρά και τα σπουδαία με άλλη μονάδα μέτρησης; Θα συμμετείχαμε με τις όποιες δυνάμεις μας ή θα βολευόμασταν ακόμα πιο βαθιά στον αναπαυτικό καναπέ μας;  

«Μπορούμε» ήταν το κεντρικό σύνθημα της παρουσίας του κ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ. Κάποιοι το ερμήνευσαν ως προσπάθεια επηρεασμού του συναισθήματος των ψηφοφόρων, τεχνική που όμως έχει κοντά ποδάρια.

Μια άλλη ερμηνεία – μάλλον πολύ πιο κοντά στην πολιτική ψυχοσύνθεση του αρχηγού της ΝΔ – είναι ότι  απευθυνόταν στην κοινή λογική. Στους πολλούς  που όταν στις σημερινές συνθήκες και με την συμπυκνωμένη εμπειρία των μνημονίων ακούνε για τις «ανήκουστες δυνατότητες» της χώρας, είναι παραπάνω από έτοιμοι να συνταχθούν στην κοινή προσπάθεια για την εκπλήρωσή τους.

Διότι μόνο αν είναι έτσι, θα μπορέσουμε στ’ αλήθεια…