Tα επίχειρα ενός πολιτικού καμένου

«Μην πετάς πέτρες αν ζεις σε γυάλινο σπίτι» λέει μια ανατολίτικη λαϊκή παροιμία. Eίναι σίγουρο ότι αν διέθετε ελάχιστη πολιτική διορατικότητα, θα είχε εξαρχής κατά νου ότι στη ζωή και στην πολιτική, ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Και θα ήταν λιγότερο αλαζονικός και περισσότερο νηφάλιος. 

Όμως ο Πάνος Καμμένος δεν μπορούσε να σκεφτεί τίποτα από όλα αυτά στα επτά χρόνια που μεσολάβησαν από τις κάλπες του 2012, όταν οι νεοεισερχόμενοι στην πολιτική σκηνή Ανεξάρτητοι Ελληνες είχαν εξασφαλίσει το 10,60% του εκλογικού σώματος  σε διάστημα λίγων μόνο μηνών από την συγκρότησή τους σε πολιτικό σχηματισμό. Ο ίδιος και το κόμμα του απολάμβαναν ζαλισμένοι  την αναπάντεχη και για τους ίδιους επιτυχία, την ώρα μάλιστα, που το ιστορικό ΠΑΣΟΚ είχε σχεδόν εξαϋλωθεί, ενώ η Ν.Δ. βρέθηκε στο ιστορικά χαμηλότερο ποσοστό από την ίδρυσή της.

Η απόλυτη ευτυχία ήρθε τρία και κάτι χρόνια αργότερα, τον Σεπτέμβριο του 2015 όταν οι κ.  Τσίπρας και Καμμένος ανέβηκαν στην εξέδρα το βράδυ των εκλογών με τα λευκά και γαλάζια πουκάμισα, αγκαλιάστηκαν σαν συναγωνιστές από τα παλιά που πάλευαν χρόνια για τον ίδιον σκοπό που επιτέλους τον πέτυχαν και εν μέσω έξαλλων πανηγυρισμών του πλήθους έδωσαν τα χέρια για να συγκυβερνήσουν. Ετσι απλά. Χωρίς προηγούμενες διαβουλεύσεις, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, χωρίς κείμενο αρχών και θέσεων που οφείλει να συνοδεύει κάθε τέτοια υψηλής θεσμικής βαρύτητας συμφωνία.

Τα πρώτα χρόνια πέρασαν μέσα σε ροζ σύννεφα. Αλληλοστήριξη, πλάτη στα δύσκολα και πάνω από όλα καλή «χημεία».

Όταν η κατάσταση άρχισε να δυσκολεύει με την επιμονή του Αλέξη Τσίπρα να προωθήσει τη Συμφωνία των Πρεσπών, χύθηκε πολύ μελάνι για το αν ήταν ή δεν ήταν μονόδρομος για τον ΣΥΡΙΖΑ να επιλέξει για συγκυβερνήτη τον Πάνο Καμένο αντί π.χ. του Σταύρου Θεοδωράκη. Όποια κι αν είναι η αλήθεια γι αυτό, όμως, μικρή σημασία έχει πια.

Ο τέως υπουργός Αμυνας, επικεφαλής των ΑΝΕΛ ανακοίνωσε ότι σεβόμενος το μήνυμα που του έστειλαν οι πολίτες (μόλις 45.000 ανταποκρίθηκαν θετικά στο κάλεσμά του) αποφάσισε ότι το κόμμα του δεν θα κατέβει στις εθνικές εκλογές. Δεν έμεινε εκεί όμως. Ευχήθηκε και επιτυχία στον αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας Κυρ. Μητσοτάκη!!!

Σε άλλη περίπτωση, θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς, ότι  άμα τη αποχωρήσει από τη συγκυβέρνηση, ο επικεφαλής των ΑΝΕΛ  μπορεί, αφού «απεξαρτήθηκε» για λίγο από τις «τοξίνες» της αριστεράς και της προόδου,  να επανήλθε σταδιακά σε παλιές αστικές  συνήθειες :  Τη γενναιότητα να αναγνωρίζεις την ήττα σου και την υπεροχή να τιμάς τον νικητή αντίπαλό σου, την πολιτική αβροφροσύνη και τον μετρημένο λόγο.

Στην περίπτωση του κ. Καμμένου, ωστόσο, είναι το τελευταίο που περνάει από τη σκέψη για τον άνθρωπο που επί τόσα χρόνια χρησιμοποίησε κατά κόρον την τακτική του bullying (σ.σ.: «στα τέσσερα εσείς, στα τέσσερα…»), τις ύβρεις,  τη συκοφαντία, τις χυδαίες προσωπικές επιθέσεις, τα χτυπήματα «κάτω από τη ζώνη». Προφανώς, εμπνεόμενος από τον παλιό καλό κινηματογράφο, επέλεξε ότι στη συγκεκριμένη συγκυρία δεν έχει άλλη επιλογή από το να το παίξει Βασιλάκης Καϊλας! 

Ισως θα έχει ακούσει ότι ο ηθοποιός έχει εξομολογηθεί, πως   η μόνη σκηνή που τον τρόμαξε ήταν όταν έπρεπε να «πέσει από τον γκρεμό». «Με πήγαν σε ένα γκρεμό και μου είπαν να πιαστώ από έναν θάμνο και να αρπάξω ένα κόκαλο από μπριζόλα, που μου είχαν πετάξει κάποιοι πλούσιοι για να το φάω». Την ώρα του γυρίσματος ήταν κοντά του κάποιοι τεχνικοί και φυσικά είχαν τοποθετηθεί προστατευτικά στο έδαφος, για να είναι ασφαλής κατά την πτώση. Ο μικρός πιάστηκε από τον θάμνο όπως του είχαν πει, αλλά ο θάμνος ξεριζώθηκε και έπεσε στο κενό. «Τρόμαξα αλλά φαίνεται ότι ήμουν αρκετά πειστικός κι έτσι δεν χρειάστηκε να ξαναγίνει το πλάνο»….  Εγώ δεν ήθελα δημοσιότητα. Ήμουν μικρό παιδί. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ όλα αυτά που γίνονταν. Ήθελα την ησυχία μου. Με έβλεπαν στο δρόμο με τους γονείς μου και έλεγαν “ο κακόμοιρος ο Βασίλης»….

Το πρόβλημα με τον νέο ρόλο του κ. Καμμένου είναι ότι όταν τον συναντούν στον δρόμο θα λένε και σήμερα «ο κακόμοιρος ο Πάνος», αλλά για άλλους λόγους… Θα του αναγνωρίζουν κι εκείνου ότι δύσκολα θα διαχειριστεί την επόμενη μέρα του ιδίου και του κόμματός του εκτός Βουλής. Και φαντάζομαι ότι θα δικαιολογούν τον φόβο ενός πολιτικού που στις μέρες της δόξας και των μεγαλείων απειλούσε θεούς και δαίμονες και σήμερα φοβάται μήπως η δική του «σκηνή» με τον γκρεμό, δεν έχει προστατευτικό δίχτυ.

Εξ ου ίσως και η επίδειξη «γενναιόφρονος» αναγνώρισης της νίκης του αντιπάλου…