Βρε πώς αλλάζουν οι καιροί…

Aίφνης,  όλοι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι εναντίον του υπουργού Αμυνας και επικεφαλής των ΑΝΕΛ Πάνου Καμένου!  Αίφνης,  όλοι ανακάλυψαν ότι πρόκειται για  «καρικατούρα του Σαλβίνι και του Ορμπαν» και  για «ενθολαϊκιστή»  που η συνεργασία μαζί του  προκαλεί «τραυματικές εμπειρίες»!

Με ελάχιστες εξαιρέσεις και ανεξαρτήτως της τάσης που εκπροσωπούν στο ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος  άσκησαν δριμεία κριτική και ζήτησαν να ληφθούν άμεσα αποφάσεις για το πώς θα συνεχιστεί η πορεία του κόμματος μέχρι τις εκλογές. Μάλιστα εμφανίσθηκαν να αναζητούν λύσεις στους πρόθυμους να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ για το χρόνο που απομένει αναφέροντας ότι με τη στάση του ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ ενδεχομένως «αντί να αποδυναμώσει την κυβέρνηση να τη δυναμώσει»!

Και γιατί αυτό; 

Γιατί στην αρχή, για την ακρίβεια, επί τρία και πλέον χρόνια ήταν καλός, αυθεντικός, μετριοπαθής και ξαφνικά μετατράπηκε σε ακραίο εθνολαϊκιστή που δεν ορρωδεί προ ουδενός; 

Τι ακριβώς άλλαξε σήμερα που καθιστά τον κ. Πάνο Καμμένο και το κόμμα του «ανυπόφορους» για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ; Αλλαξαν οι πολιτικές του απόψεις;  Ο δημόσιος λόγος του; Ο τρόπος με τον οποίον τροφοδοτεί τον δημόσιο διάλογο; Η συμπεριφορά του; ΄Η η αισθητική του;

Δηλαδή, το 2015 στην εξέδρα της νίκης με τα ιστορικά  σφικταγκαλιάσματα, ήταν ένας έντιμος συνεργάτης, και για την ακρίβεια  ο εντιμότερος όλων, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ τον επέλεξε για κυβερνητικό εταίρο αντί για το ΠΑΣΟΚ ή το ΠΟΤΑΜΙ και σήμερα δεν είναι;

Και το  2016; Που τον καταχειροκροτούσαν όρθιοι όταν τους αποκαλούσε «συντρόφους και συντρόφισσες που έχτισαν μαζί ένα νέο Γοργοπόταμο»; Τότε ήταν ο έντιμος δεξιός που στρατεύεται ανιδιοτελώς στη μάχη κατά της διαπλοκής και όχι «βαρίδι»;

Μήπως γιατί τότε μπορούσε να ισχυριστεί ότι θα πείσει απογοητευμένους δεξιούς να σπεύσουν προς τον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα, βάση των δημοσκοπήσεων τουλάχιστον, δεν δύναται; 

Εκτός κι αν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ αντιλαμβάνονται όψιμα την ορθότητα της κριτικής της αντιπολίτευσης ότι  κουρελιάζεται η εικόνα της χώρας όταν ασκείται η εξωτερική πολιτική από τους μη έχοντες τον θεσμικό ρόλο να την ασκήσουν και ότι δεν είναι δυνατό στα μείζονα εθνικά θέματα να διαφωνεί  δημόσια ο υπουργός Αμυνας. Γιατί, αν είναι αυτό, τότε  πάλι υποκριτικά φέρονται, αφού αφενός πιέζουν σε λάθος κατεύθυνση και αφετέρου το κάνουν πολύ, μα πολύ καθυστερημένα.

Αλλά είναι προφανές ότι δεν πρόκειται γι αυτό, αλλά για επανασχεδιασμό της στρατηγικής μπροστά σε μία πιθανή εκλογική ήττα. Τώρα τα νέα δεδομένα απαιτούν νέες συμμαχίες. Μόνοι που οι πιθανοί νέοι σύμμαχοι είναι οι ίδιοι τους οποίους απέρριψαν το 2015 για τα μάτια του Πάνου…

Και αυτό μάλλον είναι ένα πρόβλημα…