Μιας ήττας μύρια έπονται

Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά είχαν καλομάθει στις νίκες και στην πρώτη ήττα έχασαν τ’ αβγά και τα καλάθια. Το χειρότερο είναι ότι έκτοτε κάνουν το ένα λάθος μετά το άλλο(ορισμένα βλακώδη…), αντί να στρωθούν στη δουλειά εν όψει των εθνικών εκλογών και, αν χάσουν, να χάσουν αξιοπρεπώς. Δεν θα χαθεί ο κόσμος.

Από τον Μάιο του 2012, όταν έγιναν αξιωματική αντιπολίτευση, είχαν έξι απανωτές εκλογικές νίκες: δύο το 2012, μια το 2014 (ευρωεκλογές και για πρώτη φορά πρώτο κόμμα) και τρεις το 2015 (δύο σε εθνικές εκλογές που τους οδήγησαν στην κυβέρνηση και μία στο δημοψήφισμα). Επίδοση πρωτοφανής για ένα κόμμα που μέχρι την αρχή της κρίσης άλλοτε έμπαινε στη Βουλή κι άλλοτε έμενε έξω, κινούμενο σε ποσοστά λίγο πάνω ή λίγο κάτω από το 3%.

Όμως, αυτή η απότομη εκτόξευση στο 36% και στην κυβερνητική εξουσία φαίνεται ότι τους φούσκωσε τα μυαλά και είχαν αρχίσει να πιστεύουν ότι θα μείνουν στις καρέκλες τους αμετακίνητοι για πολλά-πολλά χρόνια. Πίστευαν ότι είναι άτρωτοι και θα αποτελούσαν την εξαίρεση στον κανόνα των τελευταίων δέκα ετών, που θέλει όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις να μην ανανεώνουν τη θητεία τους.

Έτσι, η ήττα στις ευρωεκλογές τους αποδιοργάνωσε. Μπορεί να ήταν μεγάλη η διαφορά από τη ΝΔ, αλλά για ευρωεκλογές το δικό τους ποσοστό κυμάνθηκε σε φυσιολογικά επίπεδα. Η ΝΔ, κόμμα με ρίζες δεκαετιών, όταν ηττήθηκε στις ευρωεκλογές του 2014, είχε πάρει μικρότερο.

Η αποδιοργάνωση αυτή είναι ακόμα ορατή. Και τα λάθη διαδέχονται το ένα το άλλο. Τελευταίο «κατόρθωμά» τους αυτό το αστείο-και εξοργιστικό συνάμα- θέαμα της Βουλής με τη βροχή ρουσφετολογικών τροπολογιών βουλευτών (αριστερών, τρομάρα τους…) και τους διορισμούς της τελευταίας στιγμής συγγενών και φίλων.

Ναι, αυτά γίνονταν πάντα-και διακομματικά, όλοι βόλευαν τους δικούς τους- αλλά τότε κυβερνούσε το «παλιό» πολιτικό σύστημα. Η πρακτική αυτή έδειξε ότι, μέσα σε τέσσερα χρόνια, «πάλιωσε» και ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι καθεστωτικές νοοτροπίες τον έχουν κυριεύσει. Μπορεί οι τροπολογίες των βουλευτών να μην έγιναν δεκτές-ορθότατα- από την κυβέρνηση. Μπορεί οι χαριστικές μετατάξεις ημετέρων να πάγωσαν-επίσης ορθότατα- αλλά οι εντυπώσεις έμειναν. Ο Τσίπρας έπρεπε να το είχε ξεκόψει από την επομένη των εκλογών, αντί να τρέχει εκ των υστέρων να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Συν τοις άλλοις επειδή αυτή η εικόνα ακυρώνει κάθε προσπάθεια να γίνει σοβαρή προεκλογική εκστρατεία για-έστω στοιχειώδη-ανάταξη.

Αν καταρρεύσει ένας τοίχος στο σπίτι (κάτι τέτοιο έπαθε ο ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές) αλλάζεις τους μαστόρους που τον έχτισαν και δεν βάζεις τα ίδια υλικά. Υποτίθεται ότι το κυβερνών κόμμα θα άλλαζε την «ομάδα κρούσης», αλλά τους ίδιους βλέπουμε και ακούμε να μιλάνε. Κι ενώ η άλλη πλευρά έχει την πρόνοια να μαζέψει τους δικούς της «αψείς» (ο Άδωνις είναι σαν να έχει πάρει ηρεμιστικά διαρκείας…), ο Πολάκης εξακολουθεί να «ζωγραφίζει», λες και δεν έχουν καταλάβει ότι οι προηγηθέντες κουτσαβακισμοί του μόνο ζημιά επέφεραν.

Όσο για τα «υλικά», ποιο νόημα έχει να ξαναπούν τα ίδια που είπαν μέχρι τις 26 Μαίου και δεν έπιασαν στην πλειοψηφία του εκλογικού σώματος; Ας τα πουν με άλλον, κατανοητό, τρόπο. Και ας βρουν άλλο «αφήγημα» από το «βγήκαμε από τα Μνημόνια». Αυτό είναι παρελθόν και προεξοφλημένο. Ας πουν, αν μπορούν, γιατί η μεταμνημονιακή διαχείριση(περί αυτής πρόκειται…), που θα κάνει η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, μπορεί να μας γυρίσει πίσω. Στις κυβερνητικές περιόδους του ίδιου κόμματος, οι οποίες είτε έφεραν την χρεοκοπία(2007-2009) είτε την διαχειρίστηκαν με νωπές ακόμα τις βαριές επιπτώσεις στο σώμα της κοινωνίας(2012-2014). Και αυτά πρέπει να ειπωθούν με επιχειρήματα, με παραδείγματα, με αριθμούς και ονόματα. Όχι με κινδυνολογία.

Αυτή είναι η δουλειά που έχει(και πρέπει) να κάνει ένα ηττημένο κόμμα, το οποίο έχει καταλάβει πώς και γιατί έχασε και πιστεύει στ΄ αλήθεια ότι η ψήφος της 26 Μαΐου ήταν ψήφος διαμαρτυρίας και τιμωρίας για το ίδιο και όχι επιβράβευση τους αντιπάλου. Γιατί, αν συμβαίνει το δεύτερο, το παιχνίδι έχει χαθεί ήδη.

Όμως, με την εικόνα που εξακολουθούν να δείχνουν-σκόρπιο στράτευμα, στο οποίο τρεις λαλούν και δυο χορεύουν- θυμίζουν μάλλον αυτό που είχε πει ο παλιός Αμερικανός πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον: «Δεν είναι κανείς τελειωμένος όταν νικηθεί, είναι όταν παραιτηθεί».