Ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, κινητοποιήσεις και επιστράτευση. Αυτή είναι η γνώμη μας

Η πρόθεση της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει ένα κομμάτι της ΔΕΗ, έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων, με τους εργαζόμενους να προχωρούν σε απεργίες και την αξιωματική αντιπολίτευση να προσπαθεί να συγκροτήσει μέτωπο με αίτημα τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος.

Έξι συντάκτες γράφουν για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, την ώρα που η κυβέρνηση, μετά και την δικαστική απόφαση, που έκρινε την απεργία παράνομη και καταχρηστική, ετοιμάζεται να επιστρατεύσει τους εργαζόμενους.

Έξι συντάκτες του NEWS 247, επιχειρηματολογούν.

Στείλτε μας την άποψή σας στο τέλος του κειμένου

Το κλειδί είναι η συστράτευση με την κοινωνία, υποστηρίζει ο Χρήστος Δεμέτης

Το ρεύμα δεν είναι κοινωνικό αγαθό, λέει ο Ταμήλος. Κοινωνικό αγαθό είναι μόνο το νερό, λέει. Δεν απάντησε όμως για το αν είναι κοινωνικό αγαθό το ρεύμα για τις ευπαθείς ομάδες και για εκείνους που απειλείται και η ίδια η ζωή τους αν τους κόψεις το ρεύμα. Και δεν είναι λίγοι αυτοί. Πέραν όμως από την Πολιτεία και τη στάση της απέναντι στο θέμα, ευθύνη έχουν και οι ίδιοι οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ. Δεν νοείται να κόβεις το ρεύμα στον μέσο πολίτη και στον μέσο βιοτέχνη του οποίου η παραγωγή απειλείται. Η βιοτεχνία είναι η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας και δεν μπορεί να γίνεται αντικείμενο μικροπολιτικής αντιδικίας. Πρόσφατα, στο Παρίσι, οι Γάλλοι εργαζόμενοι στο Μετρό αποφάσισαν να κατέβουν σε απεργία. Τι έκαναν; Σταμάτησαν να εισπράττουν τα εισιτήρια, άνοιξαν τις πύλες για το κοινό και κινητοποιήθηκαν παρέχοντας δωρεάν υπηρεσίες για τους Γάλλους.

Με αυτό τον τρόπο κέρδισαν την κοινή γνώμη που τάχθηκε υπέρ τους. Το ίδιο μπορούν να κάνουν και οι απεργοί της ΔΕΗ. Σταματώντας να εισπράττουν θα πάρουν την κοινή γνώμη με το μέρος τους, και αυτό είναι το μεγαλύτερο όπλο για την επόμενη μέρα. Γιατί όταν έχεις κοινωνικό έρεισμα, καμία επιστράτευση δεν μπορεί να σε θέσει σε κίνδυνο. Η συστράτευση και η αποδοχή του αγώνα είναι το μόνο μέσο πίεσης για την εποχή μας, την εποχή της πολυδιάσπασης και της απουσίας ελπίδας. Και στην τελική, αν θες να κόψεις το ρεύμα, μπορείς να το κάνεις στα κυβερνητικά κτίρια και στις δημόσιες υπηρεσίες – κέντρα άσκησης εξουσίας. Κανείς δεν θα σε κατηγορήσει για αυτό.

Μόνος δρόμος ο ανένδοτος, λέει ο Στέλιος Μπαμιατζής

Η επιστράτευση είναι γεγονός. Αργά το βράδυ της Παρασκευής η κυβέρνηση πήρε το νομικό στήριγμα που ήθελε.

Ας μην κρυβόμαστε. Οι κινήσεις των εργαζομένων από δω και πέρα είναι ακόμα πιο περιορισμένες. Από την αρχή ήταν δύσκολο τώρα έγινε σχεδόν αδύνατη η όποια προσπάθεια για νικηφόρο αποτέλεσμα.

Το όλο ζήτημα έχει να κάνει με τη σύνδεση κοινωνίας – συνδικαλιστών. Αυτό που βιώνουμε και με την ιστορία της ΔΕΗ είναι συνέπεια της πλήρους απαξίωσης των συνδικαλιστών στην κοινωνία. Πίσω από κάθε απεργία υπάρχει ένας “κακός” συνδικαλιστής. Πίσω από κάθε κινητοποίηση κάποιοι “βολεμένοι”. το “κακό” δημόσιο πρέπει να πληρώσει.

Ο μέσος Έλληνας δεν είναι πλέον θετικά διακείμενος έναντι των κοινωνικών αγώνων. Στη σκέψη του δεν υπάρχει αυτό, υπάρχει ο “λαμόγιος” δημόσιος. Στη θέση της ΔΕΗ υπάρχει η άχρηστη και ανίκανη δημόσια επιχείρηση, μία ακόμα από τις πολλές.

Οι κινητοποιήσεις θα είναι περιορισμένες έως αδύναμες, Εκτός εάν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ αποφασίσουν να ακολουθήσουν έναν ανένδοτο αγώνα. Όπως οι καθαρίστριες. Με τη διαφορά πως οι καθαρίστριες είναι απολυμένες. Στην περίπτωση της ΔΕΗ δεν χάνεται η θέση για πολλούς.

Η μάχη δεν πρέπει να δοθεί στο σκοτάδι, λέει ο Μάνος Χωριανόπουλος

Είναι το ρεύμα κοινωνικό αγαθό; Ίσως δεν είναι γι’ αυτούς που απλώς θέλουν να παρουσιάσουν έσοδα στα αφεντικά τους. Είναι όμως για όλους τους υπόλοιπους και κυρίως για τις ευπαθείς ομάδες.

Ποιος μπορεί να εμπιστευθεί αυτή την κυβέρνηση όταν κάνει μια ιδιωτικοποίηση; Γνωρίζουμε πώς και με ποιον τρόπο γίνονται. Στα γρήγορα, για να φουσκώνουν τα έσοδα, χωρίς σχέδιο, χωρίς δικλείδες ασφαλείας. Πιστεύει κανείς ότι δεν θα επηρεαστούν οι τιμές ή τα δικαιώματα των εργαζομένων; Γνωρίζουμε πόσο μετράνε οι υποσχέσεις τους, στην Ελλάδα των Μνημονίων.

Η αντίδραση και η αντίσταση είναι επιβεβλημένη, με την κοινωνία όμως στο πλευρό των εργαζόμενων και όχι απέναντι. Το μπλακ άουτ και οι διακοπές ρεύματος, βλάπτουν τον αγώνα τους. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι, όπως η άρνηση εξόφλησης λογαριασμών. Κανείς δεν θα πειστεί στο σκοτάδι, ότι οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ, μάχονται για να προστατέψουν το κοινωνικό σύνολο και αυτό είναι το κρίσιμο.

Στην εποχή μας, μόνο οι κοινωνικές συμμαχίες, μπορούν να αντιμετωπίσουν την λαίλαπα. Όταν έρχεται η θύελλα, ο μοναχικός λύκος χάνεται, αλλά η αγέλη επιβιώνει. Πρέπει η κάθε ομάδα εργαζομένων, να αρχίσει να μάχεται οργανωμένα σε συνεννόηση και συνεργασία με την κοινωνία και όχι να είναι κάθε φορά το νέο γρανάζι του κοινωνικού αυτοματισμού. Είναι αδιανόητο, να δίνεται η ευκαιρία στην κυβέρνηση να παρουσιάζει κάθε φορά το θλιβερό και χυδαίο μέτρο της επιστράτευσης ως “μια κάποια λύση”. Δεν είναι λύση, είναι άμεσο πλήγμα στη Δημοκρατία.

Τη μικρή μας Ελλάδα, βλέπει στη μικρή ΔΕΗ, η Μίκα Κοντορούση

Ένα ακόμα επικοινωνιακό τρικ, μία κυβερνητική αυτοκτονία αφού τα νούμερα 120 – 181 για την επικείμενη εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας (πιθανόν, τον ερχόμενο Φεβρουάριο) δεν βγαίνουν και ένα μίνι κρας τεστ για τις αντοχές του ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική δυναμική του. Όπως και να έχει η αλήθεια είναι μία και δεν αποτελεί μνημονιακή υποχρέωσή μας: Η ΔΕΗ τεμαχίζεται, πωλείται και μάλιστα, επιπλωμένη. Σε δέκα μονάδες παραγωγής και σε μεγάλο μέρος κοιτασμάτων του λιγνίτη μπαίνει πωλητήριο και μαζί παραχωρείται σε ιδιώτες το δικαίωμα εκμετάλλευσης της διανομής ρεύματος, με το πρόσχημα των μειωμένων εσόδων στο δημόσιο κορβανά. Αλήθεια για ποια μειωμένα έσοδα μιλάμε, όταν τα οικονομικά αποτελέσματα του Α’ τριμήνου 2014 έδειξαν ότι ο τζίρος της ΔΕΗ άγγιξε το 1,5 δισ. ευρώ και τα κέρδη της ανήλθαν για το ¼ της χρονιάς στα 309 εκατ. ευρώ; Σε ποια αναγκαία ιδιωτικοποίηση αναφερόμαστε, όταν το Ελληνικό παραμένει ακόμα εγκαταλελειμμένο και τα ταξιδιωτικά πηγαινέλα Αράβων επενδυτών έμειναν αποτυπωμένα σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων, για να έχουμε να θυμόμαστε; Και σε ποια σημεία της Ιστορίας η ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων σήμανε την μείωση των τιμολογίων; Σε καμία.

Δεν ήμουν και δεν θα γίνω ποτέ σύμμαχος των μεγάλων δημόσιων εργασιακών δεξαμενών που γέμισαν από αυτούς που θέλουν  τώρα να τις μειώσουν. Και ποτέ δεν υποστήριξα συνδικαλιστές που με το να ανεβοκατεβάζουν τον «γενικό» σε μεγάλα αστικά κέντρα, θεωρούν ότι μπορούν να ανεβοκατεβάσουν κυβερνήσεις. Ψηφίζω «ναι» σε μικρά και ευέλικτα δημόσια σχήματα και «ναι» στο δικαίωμα της απεργίας, όταν δεν θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία και δεν θίγει συμφέροντα ενός μικρού, μεσαίου ή μεγάλου επιχειρηματία, πόσο μάλλον, εν μέσω καλοκαιρινής σεζόν, γιατί τελικά η «μικρή ΔΕΗ» και το παραλήρημα των τελευταίων 24ώρων δείχνει την εικόνα της «μικρής μας Ελλάδας».

Σεβασμό στα δικαιώματα των πολιτών, ζητά η Ανθή Κουτσουμπού

Η ιδιωτικοποίηση της «μικρής» ΔΕΗ ήρθε να βάλει «φωτιά» στο ήδη καυτό καλοκαίρι μας. Πέρα από λαϊκισμούς, η πώληση ενός κομματιού της μίας από τις ελάχιστες κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις, θεωρώ ότι μπορεί να αποδειχτεί σωστή κίνηση. Αρκεί, φυσικά, να γίνει υπό προϋποθέσεις που δεν θα μείνουν στα λόγια αλλά θα εφαρμοστούν και στην πράξη. Όπως, το αντίτιμο πώλησης να ανταποκρίνεται στην αξία του «προϊόντος», διασφάλιση των θέσεων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, πολιτική κοινωνικής ευθύνης κ.ο.κ. Άλλωστε η Ελλάδα σε επίπεδο κυβέρνησης, όποιο «χρώμα» και αν έχει αυτή, έχει δείξει ότι είτε δεν θέλει (για τους κακοπροαίρετους) είτε δεν μπορεί (για τους καλοπροαίρετους) να προχωρήσει με τις δικές της δυνάμεις στην περιβόητη ανάπτυξη.

Αυτή πάντως, αναμφισβήτητα δεν πρόκειται να έρθει από τους κατ΄ επάγγελμα συνδικαλιστές, ένα είδος που ευδοκιμεί στη χώρα εδώ και δεκαετίες και έχει καταφέρει να μετατρέψει ένα θεμελιώδες δικαίωμα του εργαζομένου, σε «καρκίνωμα». Η δράση, τα κίνητρα και η μέθοδός τους, γνωστή και χωρίς εκπλήξεις. Τι πιο αναμενόμενο λοιπόν, από το να μετακυλήσουν το βάρος, να πιέσουν καταστάσεις και να «εκβιάσουν» μέσω του απλού πολίτη, ο οποίος είναι μονίμως σε ανάλογες περιπτώσεις, το εύκολο θύμα. Και για να είμαι πιο ξεκάθαρη: Σαφώς και έχουν δικαίωμα να κινητοποιηθούν και να απεργήσουν αλλά τα δικαιώματα όλων εμάς των υπολοίπων, που πήγαν;

“Μικρή ΔΕΗ” – μεγάλη αναστάτωση, λέει η Σοφία Κατσαρέλη

Διαβάζοντας το non paper της κυβέρνησης για τη “Μικρή ΔΕΗ”, νιώθω ότι διαβάζω το ιδανικό σχέδιο, που θα διασφαλίσει εργασιακά δικαιώματα, θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας, θα φέρει την απόλυτη “άνοιξη” στα οικονομικά της Εταιρείας, θα διασφαλίσει την καλύτερη δυνατή παροχή υπηρεσιών προς τον καταναλωτή, θα οδηγήσει σε “ντόμινο” επενδύσεων, θα θα θα θα…  Η σύντομη σύγχρονη Ιστορία των επενδύσεων στην Ελλάδα πάντως, δεν έχει δώσει θετικά δείγματα, ώστε να πιστεύει ή έστω να ελπίζει κανείς, ότι μπορεί να γίνουν με οργανωμένο πλάνο, για μακροπρόθεσμα οφέλη για τις επιχειρήσεις, τους εργαζόμενους και την οικονομία της χώρας.

Όσον αφορά στο θέμα των κινητοποιήσεων των εργαζομένων, ένα είναι το σημείο στο οποίο στέκομαι. Δεν μπορείς να κόβεις το ρεύμα στον καταναλωτή. Ναι οκ, σύμφωνοι, οι άνθρωποι ζούσαν και χωρίς ρεύμα, όπως επίσης σε συνθήκες πολέμου οι γιατροί χειρουργούν τους τραυματίες χωρίς νάρκωση. Δεν το λες και θεμιτό… Το ρεύμα είναι κοινωνικό αγαθό και από τα ακριβά μάλιστα και δεν επιτρέπεται να το στερείς από ευπαθείς ομάδες, των οποίων η ζωή κινδυνεύει από τη διακοπή ή επιχειρηματίες, τα προϊόντα των οποίων κινδυνεύουν να καταστραφούν. Ούτε για μία ώρα!

Άλλωστε, “η επιλογή του μοντέλου της ‘Μικρής ΔΕΗ’ αποτελεί υποχρέωση της χώρας απέναντι στην Κομισιόν”, οπότε πρόκειται για δρομολογημένη απόφαση, που δεν θα αλλάξει με αυτού του είδους τις κινητοποιήσεις. Δίκαιο και ιερό το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία, αλλά γίνεται και με άλλους τρόπους, που δεν θα ταλαιπωρούν τους συμπολίτες σου, φέρνοντάς τους απέναντί σου, αλλά στο πλευρό σου, όπως να μην γίνονται μετρήσεις, να μην εισπράττονται οι λογαριασμοί.