Αγάπη

Ποιός εγώ, ο κατεξοχήν εθισμένος-στην-ενημέρωση ανθρωπότυπος, τελευταίως κλείνω τ’ αυτιά μου στις τηλεοράσεις, σα να μπούκωσα, δε θέλω άλλο… δε θέλω άλλες δημοσκοπήσεις, δε θέλω άλλες στατιστικές… Όταν περπατώ στο δρόμο και περνάνε δίπλα μου ευυπόληπτοι, εμφανισιακά τουλάχιστον, πολίτες στην ηλικιακή ακμή τους και μου ψιθυρίζουν ντροπαλά, δώστε κάτι, 50 λεπτά, είμαι άνεργος, γίνομαι ξαφνικά 5 χρονών, σαν τότε που έκλαιγα όταν έβλεπα ένα τυφλό να παίζει βιολί στο δρόμο…

Nαι, καλά, σου λένε οι αρνητές, ξέρεις πόσοι από αυτούς είναι επαγγελματίες ή αρέσκονται στη ζητιανιά κλπ., κλπ.

Εντάξει, και γω δεν ανοίγω το πουγγάκι μου να δώσω στον πάσα ένα «είμαι άστεγος, πεινάω» τον οβολό μου. Θυμάμαι τον Κωνσταντίνο Τζούμα να λέει από το ραδιόφωνο τότε που πρωτοεμφανίστηκαν τα παιδιά των φαναριών (προ κρίσης και προ ευρώ) «θέλω πια ένα πεντοχίλιαρο όταν βγω στο δρόμο προκειμένου να ανταποκριθώ».

Αποφάσισα από νωρίς να κρατώ αποστάσεις και να μη κάνω διακρίσεις, δηλαδή να μη δίνω πουθενά και τίποτε. Πόσο μάλλον που προ ημερών είδα με τα μάτια μου στη στροφή Καλλιρόης-Βουλιαγμένης τον υγιή και εύρωστο νταβατζή να διασχίζει το δρόμο κρατώντας πακέττα χαρτομάντηλα στα χέρια και να φωνάζει αδιάφορα στον λιπόσαρκο Πακιστανό του φαναριού: «Έλα απέναντι».

Έλα όμως που το παιδάκι των 5 ετών καλά κρατεί εντός μου, και μερικές φορές δε μπορώ να αντισταθώ. Όταν βλέπω τη λύπη βαθιά χαραγμένη στα πρόσωπα, θυμάμαι πόσο έκλαιγα μικρή στα «λυπητερά» έργα στον κινηματογράφο, και δε μπορώ να αντισταθώ. Και δίνω.

Όμως αυτό δεν είναι λύση και το ξέρω. Το πρόβλημα της φτώχειας πρέπει να αντιμετωπιστεί πολιτικά. Το πρόβλημα των αδυνάμων, των μειονεκτούντων εν γένει…ΟΚ, και γω αυτό προσπαθώ μέσα από τη δουλειά μου, να συνεισφέρω ανοίγοντας τα μάτια σε «άλλες», περιφρονημένες από την λεγόμενη κεντρική ζωή, καταστάσεις. Προσπαθώ…

Και μέσα σε αυτή την παλινδρομική κίνηση εγκλωβισμένη, μυαλό-καρδιά, συναίσθημα-λογική και τα συναφή, πηγαίνω σινεμά να δω την ταινία ΑΓΑΠΗ του χειρουργικά κοφτερού Αυστριακού σκηνοθέτη Μίχαελ Χάνεκε. Περιμένοντας ότι αυτή τη φορά θα με κάνει να κλάψω, καθώς η ταινία, λέει, είναι για τη γέρικη αγάπη και το θάνατο. Πού τέτοια τύχη… Μισώ δάκρυ δεν έχυσα, εκτόνωση μηδέν. Όμως, όμως, όταν βγήκα από την αίθουσα, αισθανόμουν ένα μικρό φωτοστέφανο να αιωρείται πάνω από το κεφάλι μου. Είχα γίνει άγγελος. Της αγάπης. Η σκηνή του τελευταίου χαδιού πριν από τον αφανισμό του ζευγαριού ήταν όλα τα λεφτά. All you need is love, love is all you need, που τραγουδούσε και ο ήρωας της γενιάς μου John Lennon. Διάχυτο το εν λόγω μήνυμα μέσα σε μια ταινία ολιγόλογη, αυστηρή, μπρεχτική και αποστασιοποιημένη.

Περπατώ στο δρόμο ξανά, τέρμα τα «λυπητερά», νοιώθω ερωτευμένη με τον έρωτα, τη μέθεξη, την ένωση, είναι αργά, οι άστεγοι κοιμούνται, κανείς δε με αποσπά από τις σκέψεις μου, ούτε οι ενοχές μου, και μου έρχεται στο μυαλό η κατά Maslow κλίμακα των ψυχολογικών αναγκών, όπως τη μάθαινα στο σχολείο: σκέπη, στοργή, καταξίωση, νέα εμπειρία, σκέπη, στοργή, καταξίωση, νέα εμπειρία…

Έι, λοιπόν, κύριοι πολιτικοί, μήπως πρέπει να λάβετε και σεις λίγο τον Maslow υπόψη σας για σκέπη, στοργή, καταξίωση, νέα εμπειρία? Μήπως θα έπρεπε να μας κοιτάξετε όλους εμάς λίγο με αγάπη? Και όχι μόνο μέσα από τα νούμερα??? Γιατί πολλοί από σας, παιδιά των Beatles είσαστε, να μην ξεχνιόμαστε… Love is all you need… Και σεις, και μεις!

* Η Ίρις Ζαχμανίδη έχει θητεία σε Σινεμά, Τηλεόραση, Πολιτισμό. Είναι σκηνοθέτης Ντοκιμαντέρ και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.