Η φαντασία στην εξουσία

Μετά από ένα δεκαήμερο στην Ανατολική Κρήτη, όπου είδα την Ελλάδα της ομορφιάς αλλά και της συντονισμένης και αποτελεσματικής αξιοποίησης αυτής της ομορφιάς προς όφελος επισκεπτών και εντοπίων, μπορώ πια να ανακράξω καθώς  παρακολουθώ την περίεργη φυλή των πολιτικών από τον τηλεοπτικό μου δέκτη, «ναι, απεξάρτηση τώρα από τον στείρο πολιτικό ορθολογισμό» και «ναι, η εξουσία μπορεί να ανήκει στην φαντασία».

«Η Φαντασία στην Εξουσία»: Χαρακτηριστικό σύνθημα του Γαλλικού Μάη του 68, του οποίου πρωτεργάτης ήταν ο «κόκκινος Ντάνυ» Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ, φοιτητής τότε στο πανεπιστήμιο της Ναντέρ—ηγέτης τώρα των ισχυρών Οικολόγων-Πράσινων της Ευρώπης. Το ίδιο σύνθημα διαπερνά και σήμερα τη φιλοσοφία και τις θέσεις των Οικολόγων-Πράσινων της Ευρώπης και της Ελλάδας—οι οποίοι στενά συνεργάζονται—και ηχεί ακόμη πρωτοποριακό. Οι θέσεις αυτές μπερδεύουν γλυκά, πλην όμως με σαφήνεια

την επιστροφή στη φύση προς ανεύρεση μιας ποιότητας ζωής που θα προκύπτει από οικονομία βασισμένη στη γεωργία, τον ήπιο τουρισμό, την ενέργεια και τα συλλογικά αγαθά (υγεία, παιδεία, πολιτισμό, ελεύθερους δημόσιους χώρους)

ένα χρονοδιάγραμμα δράσεων προς άρση των ασφυκτικών επιπτώσεων της δανειακής σύμβασης στη ζωή του Έλληνα με ταυτόχρονη παραμονή στο Ευρώ, δράσεις που θα φέρουν την Ευρώπη προ των ευθυνών της απέναντι στα κράτη-μέλη και το Ευρώ το ίδιο.

«Η φαντασία στην εξουσία» των Οικολόγων-Πράσινων μου φέρνει στο νου την μαρξιστική κοινωνία της αφθονίας, που πάντα τη φαντασιωνόμουν να παράγει και να δημιουργεί ως ήρεμη δύναμη σε πράσινα κυματιστά λιβάδια, ενώ νύμφες αναδύονται από τα παραπλήσια γάργαρα νερά. Θεωρώ ότι με λίγη παραπάνω ποίηση, η πολιτική στη χώρα μας μπορεί να πάει καλύτερα (τι στο καλό, δύο Νόμπελ έχουμε από Σεφέρη, Ελύτη, και ένα παραλίγο από Ρίτσο). Οι ακραιφνείς τεχνοκράτες δε μοιάζει να τα κατάφεραν και τόσο καλά μέχρι τώρα—ούτε οι δικοί μας, ούτε οι ξένοι. Θα μου πείτε τέτοια ώρα τέτοια λόγια, εδώ ο κόσμος, δηλαδή η Ελλάδα,  χάνεται, και εσύ περί άλλα τυρβάζεις, ενώ η ψήφος μας πρέπει να προκύψει μέσα από μαθηματικούς υπολογισμούς, να ξέρουμε ποιόν ευνοούμε και ποιόν αποκλείουμε ψηφίζοντας «μικρά» κόμματα. Βεβαίως και το σκέφτομαι αυτό.

Αν πρώτο ζητούμενο για τη χώρα είναι ο σχηματισμός κυβέρνησης, θεωρώ ότι οι Οικολόγοι-Πράσινοι, μη συνεργαζόμενοι με τη Νέα Δημοκρατία, δεν θα είναι προδότες καθώς η ΝΔ ως πρώτο κόμμα θα έχει κατά τα φαινόμενα  συμμάχους τουλάχιστον τους ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ. Αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα και οι Οικολόγοι-Πράσινοι βρεθούν να είναι ρυθμιστές, θα αναγκάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να μεταβάλει τις θέσεις του—τουλάχιστον ελπίζω εγώ ως προς τον κρατισμό, γιατί για μένα κρατισμός σημαίνει μείωση του ανταγωνισμού, άρα και της δημιουργίας.

 «Λόγω της εκτεταμένης χρήσης μηχανών και του καταμερισμού της εργασίας, η εργασία του προλετάριου έχει χάσει κάθε ατομικό χαρακτήρα, και κατά συνέπεια, κάθε χάρη για τον εργαζόμενο» έλεγαν οι Μαρξ και Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο. Σήμερα, σχεδόν 2 αιώνες μετά, δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να ξανακάνουμε την εργασία μας χαρά. Ίσως η Φαντασία στην Εξουσία τα καταφέρει.

*Η Ίρις Ζαχμανίδη έχει θητεία σε Σινεμά, Τηλεόραση, Πολιτισμό. Είναι σκηνοθέτης Ντοκιμαντέρ και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου