«Durcheinander», αλλιώς αλαλούμ

Φαίνεται ότι τελικά στο Βερολίνο ανησυχούν πραγματικά για το ενδεχόμενο της εκλογικής νίκης της Αριστεράς. Αλλιώς πώς να εξηγηθούν οι δεκάδες διαρροές, δηλώσεις, αντι-δηλώσεις, σχόλια και απόψεις για το ενδεχόμενο του Grexit και μάλιστα κυριακάτικα. Στα online-forum, όσων ιστοσελίδων επιτρέπουν το σχολιασμό, οι παρεμβάσεις είναι αμέτρητες και συχνά «παθιασμένες». Από το «να πάνε στο διάολο οι Ελληνες, ίσως αυτός να μπορεί να τα βγάλει πέρα μαζί τους» μέχρι το «η Μέρκελ θα πρέπει επιτέλους να εγκαταλείψει την ξεροκεφαλιά της και να κάνει κάτι και για την Ευρώπη» μπορείς να διαβάσεις οτιδήποτε.

Οχι ότι οι πολιτικοί, ακόμα και αυτοί που συγκυβερνούν πάνε πίσω σε αντικρουόμενες απόψεις. Αυτό το «durcheinander» (ας το μεταφράσουμε αλαλούμ) αποδεικνύει βεβαίως για μια ακόμα φορά, ότι το γερμανικό σχέδιο ήταν στην ουσία ένα συνοθύλευμα απαιτήσεων προς την Ελλάδα, χτισμένο πάνω σε προκαταλήψεις και ιδεοληψίες, που φυσικά ποτέ δεν είχε στόχο να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα ή την αποτελεσματικότητα της ελληνικής οικονομίας. Ακολούθησε πιστά τη στρατηγική «πάμε βλέποντας», που έχει στιγματίσει την πολιτική σταδιοδρομία της κυρίας Μέρκελ και σε μεγάλο βαθμό της έχει αποδώσει καρπούς τουλάχιστον στο εσωτερικό της χώρας. Και τώρα που η απειλή του …αγνώστου πλησιάζει όλοι έχουν άποψη για το επόμενο βήμα.

Την αφορμή για το κυριακάτικο «ξεσάλωμα» την έδωσε φυσικά η «διαρροή» περί ετοιμότητας του Βερολίνου να μας κουνήσει το μαντίλι, όταν θα μπαίνουμε στο τρένο της αναχώρησης από την Ευρωζώνη. «Διαρροή» που φυσικά δεν επιβεβαιώθηκε, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι δεν υπάρχει πλέον Ευρώπη, αλλά ένα θλιβερό συνοθύλευμα γερμανικών αποικιών, οι οποίες θα πρέπει να κυβερνώνται όχι από ελεύθερα εκλεγμένους πολιτικούς αλλά από απλούς διεκπεραιωτές-εντολοδόχους. Και τέτοιες κακές κουβέντες δεν της λες δημόσια.

Η όλη συζήτηση έχει πάντως και κάποιες σουρεαλιστικές πτυχές. Ας σημειώσουμε μερικές από αυτές.

1. Από όποια πλευρά και αν το δει κανείς, η συζήτηση αποδεικνύει ότι τελικά όλα αυτά τα χρόνια η κυβέρνηση Σαμαρά πούλαγε «αέρα κοπανιστό» στους Γερμανούς, όπως διαρρέουν τώρα και οι ίδιοι. Το καταλάβαιναν, αλλά από ένα σημείο και μετά κούνησαν αδιάφορα τους ώμους και το μόνο που έκαναν ήταν να θωρακιστούν οι ίδιοι (οι Γερμανοί) για το μοιραίο Grexit.

2. Τα στρατόπεδα έχουν πλέον μπερδευτεί, που είναι συχνά δύσκολο να τοποθετηθεί κανείς με βάση τις «ιδεολογικές» του πεποιθήσεις. Ο πολύς κύριος Χανς Βέρνερ Ζιν που μόνο Αριστερό και θαυμαστή του Αλέξη Τσίπρα δεν τον λες, είναι σίγουρος ότι το χρέος μας δεν είναι σε καμιά περίπτωση βιώσιμο, για αυτό καλύτερα να το κάνουμε …δραχμές. Αλλοι που μέχρι πρότινος ήθελαν να μας πετάξουν εκτός, τώρα ανακαλύπτουν ότι το χρέος της Ελλάδας είναι «φτηνό» και δεν χρειάζεται καμιά διευκόλυνση.

3. Ο Πέτερ Μπόφινγκερ, που πάντα ανήκε στους πιστούς της ιδέας του κοινού νομίσματος, επιμένει ότι η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα απελευθερώσει το άτακτο τζίνι από τη μπουκάλα, για να δούμε ακόμα χειρότερα σενάρια αποσταθεροποίησης της ευρωζώνης στο μέλλον.

4. Κάποιοι δευτεροκλασσάτοι του SPD, που τα ποσοστά του θυμίζουν τη βαθμολογική κατάσταση της φετινής Μπορούσια Ντόρτμουντ, βρήκαν ευκαιρία να εξέλθουν από τη μιντιακή αφάνεια, εμφανίζονται τώρα βασιλικότεροι του βασιλιά και ζητούν από την Ελλάδα «να τηρήσει τις υποσχέσεις της», αλλιώς να μαζέψει τα μπογαλάκια της και να πηγαίνει. Τους «ξίνισε» μάλιστα και η σχετικά ήπια δήλωση του Ολι «κουράγιο Ελληνες» Ρεν.

5. Οι Βαυαροί, που πάντα ήταν οι πιο σκληροί και άτεγκτοι δικαστές μας, από την εποχή ακόμα, που ο Τέο Βάιγκελ ήθελε να μας κλειδώσει εκτός ΟΝΕ και να πετάξει το κλειδί στον ποταμό Ιζαρ, τώρα εμφανίζονται πιο μετριοπαθείς και έχουν υιοθετήσει την άποψη «ας μη βιαζόμαστε».

6. Οι πολιτικώς ορθοί, που κρατούσαν γενικώς αποστάσεις, τώρα δηλώνουν ότι κουράστηκαν να ακούν για μας, ανακάλυψαν και αυτοί ότι όντως δεν τρέχει και τίποτα αν δε μπορούμε να ακολουθήσουμε τους κανόνες τους, αλλά αρχίζουν να ξαγρυπνούν προσπαθώντας να διαβάσουν στο ταβάνι του υπνοδωματίου τους την απάντηση στο κρίσιμο ερώτημα «τι θα κάνουν τελικά με το χρέος τους η Ιταλία και η Γαλλία;»

7. «Οι σκληροί του μάρκου» επιμένουν ότι μπορεί η Ελλαδίτσα να είναι μικρή, όμως ο κίνδυνος του «πολιτικού ντόμινο» είναι υπαρκτός αν παραστρατήσει η Ελλάδα, που μπορεί να βρει μιμητές και ξαναβγάζουν από το ράφι τη θεωρία του Ge(rman)xit.

8. Οι πιο πονηρεμένοι (πολίτες κυρίως) ρωτούν πώς εν ριπή οφθαλμού χάθηκε από τον ορίζοντα ο «συστημικός κίνδυνος» και κάποιοι πιο ψαγμένοι φτάνουν (άκουσον-άκουσον) να σκεφτούν πώς όταν τους έλεγαν για κίνδυνο μιλούσαν για κάποιες τράπεζες και επενδυτικά ταμεία και μόνο.

Αν ξέχασα κάποιους ζητώ συγγνώμη. Επιφυλάσσομαι να επανέρθω. Ετσι κι αλλιώς το «durcheinander» θα κορυφωθεί, αφού περάσουν και τα Φώτα και έρθει φώτιση και σε άλλους έχοντες άποψη επί του θέματος. 

*Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.