Ποιοι “ξένοι” φοβούνται και τι;

Τι έπαθαν όλοι και τους έπιασε ξαφνικά η συμπάθεια για τον ελληνικό λαό; Φταίει το πνεύμα των Χριστουγέννων, που έκανε τον Επίτροπο κ. Πιέρ Μοσκοβισί ή τον επικεφαλής των Χριστιανοδημοκρατών στην Ευρωβουλή κ. Μάνφρεντ Βέμπερ ή ακόμα και τον κ. Γιούρκι Κατάινεν να μιλήσουν ξαφνικά για «υπερβολές» και «αστοχίες» του προγράμματος προσαρμογής και για «αδικίες» σε βάρος των πολιτών; Γιατί συνεχίζουν στελέχη του ΔΝΤ να θυμίζουν, ότι το σχέδιο, που προκρίθηκε το 2010 είχε σημαντικά λάθη; Ποιους κατηγορεί άραγε ο Ζοζέ Μπαρόζο, όταν μιλάει για διγλωσσία των ελληνικών κυβερνήσεων;

Είναι προφανές ότι πάρα πολλοί εντός και εκτός Ευρώπης έχουν πλέον καταλάβει ότι το πρόγραμμα που υιοθέτησαν οι «δανειστές» μας:

Α. Είχε πάρα πολλά προβλήματα και δεν έφερε «τη λύση» για το χρέος.

Β. Εφαρμόστηκε συχνά μόνο στα χαρτιά, για να ικανοποιήσουν και οι δύο πλευρές επικοινωνιακές τους ανάγκες.

Γ. Εχει ακόμα πάρα πολλές εκκρεμότητες, που άλλωστε η κυβέρνηση ομολόγησε στο Παρίσι, ότι δε μπορεί να υλοποιήσει.

Αν δει κανείς λοιπόν πιο ψύχραιμα τα πράγματα και παραμερίσει τις κινδυνολογικές κορώνες ορισμένων «ευρωκρατών» μπορεί να καταλάβει κάποια πράγματα.

1. Κατ’ αρχήν είναι προφανές ότι και στο εξωτερικό έχουν συνειδητοποιήσει, αυτό που επεσήμανε και η ανάλυση του πρακτορείου Bloomberg. Οτι δηλαδή είναι αδύνατο για οποιαδήποτε κυβέρνηση να πάρει νέα μέτρα λιτότητας. Αυτό αποτελεί ουσιαστικά και μια ομολογία αποτυχίας του προγράμματος, η οποία επιβεβαιώνεται και από το γεγονός, ότι το ελληνικό χρέος έχει συνολικά εκτοξευτεί μετά από πέντε χρόνια αιματηρής λιτότητας.

2. Μπορεί να προσπαθούν να τρομοκρατήσουν ορισμένοι για το τι θα φέρει η επόμενη μέρα στην Ελλάδα, αλλά ο πανικός είναι στη δική τους μεριά, γιατί προφανώς θα πρέπει να απολογηθούν για το «τι έφταιξε» και μετά από τόσες έκτακτες συνόδους κορυφής και τόσες «σωτηρίες» της Ελλάδας το πράγμα τελικά …στράβωσε. Αυτός ο καταμερισμός ευθυνών ενδέχεται να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις και να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερους κλυδωνισμούς στο γραφειοκρατικό-διακυβερνητικό «αυθαίρετο», που κατασκεύσαν τα τελευταία πέντε χρόνια Βερολίνο και Βρυξέλλες.

3. Παρά τα όσα «αισιόδοξα» διαδίδονται, αυτή τη στιγμή το χρέος και της Ιταλίας, και της Ιρλανδίας, και της Πορτογαλίας αλλά πιθανά και της Γαλλίας είναι ουσιαστικά μεγαλύτερο από το χρέος της Ελλάδας το 2010. Αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστούν ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ για να ρυθμιστεί το ζήτημα συνολικά, αν θέλουν φυσικά να βγει η Ευρώπη από το βάλτο της ύφεσης. Θα χρειαστούν επίσης συνολικότεροι θεσμικά κατοχυρωμένοι μηχανισμοί προληπτικής στήριξης. Ολα δείχνουν ότι των αποφάσεων αυτών θα προηγηθούν σκληρές πολιτικές μάχες, όπως διαφαίνεται και από τις συνεχείς και συντονισμένες επιθέσεις του Γιένς Βάιντμαν, προέδρου της Μπούντεσμπανκ και του γερμανικού Τύπου εναντίον των σχεδίων του επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι για την περίφημη «ποσοτική χαλάρωση».

4. Μια πρόσφατη έρευνα, που δημοσίευσε η «Die Welt» και η οποία θάφτηκε από τα περισσότερα ελληνικά μέσα ενημέρωσης, μιλούσε για το «κρυφό χρέος» που είναι τεράστιο στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και αφορά τις μελλοντικές υποχρεώσεις των κρατών για κοινωνικές υπηρεσίες, υπηρεσίες υγείας και συνταξιοδότηση. Δεν είναι δηλαδή μόνο η Ελλάδα, που πρέπει να «κάνει κάτι» για το ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό της, επιχείρημα που μας κουνάνε κάθε τόσο σαν «μπαμπούλα» για να προφητεύσουν το χάος. Υπάρχουν χώρες σε ακόμα χειρότερη μοίρα από εμάς σε ότι αφορά στο συνολικό τους χρέος (επίσημο+κρυφό).

5. Η περιβόητη επενδυτική πρωτοβουλία του κυρίου Γιούνκερ αμφισβητείται ανοικτά ακόμα και από ομοϊδεάτες του πρωθυπουργούς, αφού λαμβάνει σαν δεδομένα ιδιαίτερα αισιόδοξες προγνώσεις για το μέγεθος και την αποτελεσματικότητα της μόχλευσης κεφαλαίων για επενδύσεις. Και αυτή η διαμάχη θα «σκάσει» λογικά κάποια στιγμή όσο αργούν τα αποτελέσματα.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Η αποτυχία της συνταγής, που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα θα αποδείξει εκτός των άλλων ότι το πρόβλημα δεν είναι αμιγώς ελληνικό, όπως προσπαθούσε να μας πείσει μέχρι τώρα η Bild Zeitung ή «χαϊδευτικά» η εφημερίδα αποχαύνωσης του γερμανικού λαού. Θα ανοίξει τη συζήτηση γενικότερα για το ζήτημα του χρέους, των συνταγών ανάπτυξης, την (ανύπαρκτη) κοινή οικονομική πολιτική της Ευρωζώνης, τα ζητήματα του φορολογικού ανταγωνισμού και πολλά άλλα, που ως τώρα Βερολίνο και Βρυξέλλες προτιμούσαν να κρύβουν κάτω από το χαλάκι, που έγραφε «Welcome to the Greek Crisis».

Φυσικά η απόφαση της κυβέρνησης να επισπεύσει την προεδρική εκλογή και να την συνδέσει με όλα τα αδιέξοδα του ελληνικού προγράμματος, ήταν βούτυρο στο ψωμί εκείνων που χρειάζονταν να κερδίσουν χρόνο και να αναβάλουν ξανά τη συζήτηση για όλα τα παραπάνω και ξαναφέρνει δυστυχώς την Ελλάδα στο προσκήνιο, σε μια εποχή που μάλλον εμείς θα έπρεπε να θέλουμε να κερδίσουμε χρόνο για να δούμε προς τα πού θα κινηθούν οι εξελίξεις το πρώτο τρίμηνο του 2015 και να μελετήσουμε αν μπορούμε να αξιοποιήσουμε κάτι από αυτές.

Επειδή όμως «επιστροφή» πλέον δεν υπάρχει και επειδή όλα τα παραπάνω διαμορφώνουν ένα νέο πλαίσιο δράσης μέσα στην ΕΕ, αυτό που θα χρειαστεί είναι μια κυβέρνηση που θα εκμεταλλευτεί τα νέα δεδομένα, όμως ούτε θα προσπαθεί να ξεγελάσει τους «ξένους» με διγλωσσία, ούτε θα τους δώσει αφορμές να την καταστήσουν πάλι το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης με ψευτοπαλικαρισμούς. Η ζωή έχει αποδείξει ότι αυτό είναι αδύνατο να το κάνει η σημερινή συγκυβέρνηση. Το αν θα μπορέσει να το κάνει μια άλλη, «επόμενη» μένει πράγματι να αποδειχτεί από τη ζωή.

*Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος κι έχει βραβευτεί για το δημοσιογραφικό του έργο από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Ίδρυμα Μπότση και την Ένωση Ευρωπαίων Δημοσιογράφων. Τα τελευταία χρόνια ασχολήθηκε με το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ, αναδεικνύοντας κυρίως ευρωπαϊκά θέματα.