Η δικτατορία της Εκκλησίας

Μια εικόνα από τη φετινή Μεγάλη Εβδομάδα: Μαυροφορεμένη, ηλικιωμένη κυρία, από εκείνες που νηστεύουν ολόκληρη τη Σαρακοστή και κοιτάζουν τον σταυρό έτοιμες να δακρύσουν, βγαίνει διακριτικά από τη κεντρική είσοδο της εκκλησίας και επιστρέφει ακόμη πιο διακριτικά από μια πλαϊνή. Είναι Μεγάλη Πέμπτη πρωί και η ουρά για τη Θεία Κοινωνία μοιάζει με τις αντίστοιχες στο ΙΚΑ. Η κυρία δεν βγήκε και ξαναμπήκε για να πάρει αέρα. Βγήκε και ξαναμπήκε για να «κλέψει» καμιά δεκαριά θέσεις. Επιδόθηκε δηλαδή σε μια από τις πιο κλασσικές νεοελληνικές κουτοπονηριές προκειμένου να λάβει το αίμα και το σώμα του Χριστού μπροστά από τους άλλους Χριστιανούς που είχαν ξυπνήσει πρωί – πρωί για να κάνουν το ετήσιο καθήκον (το 80% κοινωνεί μονάχα μια φορά το χρόνο, τη Μεγάλη Εβδομάδα ασφαλώς).

Η ευσέβεια είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Όπως και οτιδήποτε έχει να κάνει με τη σύγχρονη Εκκλησία, μια εταιρεία που εμπορεύεται το λόγο του Θεού με το αζημίωτο. Χάζευα Μεγάλη Παρασκευή στο κέντρο του Ηρακλείου ένα νεαρό ζευγαράκι να τρώει τα γυράκια του. Ενστικτωδώς σκέφτηκα «μα καλά δεν ντρέπονται μέρα που είναι;». Και μετά ένιωσα 80 χρονών. Οι κανόνες και οι απαγορεύσεις της ορθόδοξης πίστης έχουν νόημα μονάχα ως διαδικασίες αυτογνωσίας. Όχι ως μέτρο για το καλό και το κακό. Η νηστεία κατά τη διάρκεια της Σαρακοστής δεν σου εξασφαλίζει θέση στον Παράδεισο, όπως κατά πάσα πιθανότητα πίστευε η κυρία που χώθηκε σφήνα στην ουρά για να μεταλάβει. Η νηστεία, αν δεν ξεκινάει από μια βαθιά ανάγκη για να καθαρίσεις σωματικά και πνευματικά, καταλήγει σε συν δυο – τρία κιλά στη ζυγαριά. Τα καλαμαράκια και τα χταποδάκια παχαίνουν.

Με αφορμή την 21η Απριλίου, οι συζητήσεις για το αν έχουμε και σήμεραχούντα δίνουν και παίρνουν στα social media. Κι ωστόσο επιμένουμε να μη βλέπουμε ότι οι πολιτικοί της χώρας είναι περισσότεροι δέσμιοι της Εκκλησίας και λιγότερο της Μέρκελ. Νομοσχέδια ακυρώνονται με την απειλή …αφορισμού, ουσιαστικές κοινωνικές μεταρρυθμίσεις παγώνουν υπό το φόβο του τεράστιου πολιτικού κόστους, ο διαχωρισμός κράτους Εκκλησίας παραμένει ανέκδοτο, η κρίση επηρέασε τους ιεράρχες λιγότερο από οποιονδήποτε άλλον, υποψήφιοι δήμαρχοι δηλώνουν ότι θα θέσουν σε δημοψήφισμα το αυτονόητο δικαίωμα των πολιτών διαφορετικής θρησκείας να έχουν ένα επίσημο χώρο λατρείας στην πόλη που ζουν κ.ο.κ. Ακόμη και ο εναλλακτικός, προοδευτικός Σταύρος Θεοδωράκης άφησε ξεκρέμαστο τον Νίκο Δήμου όταν με ένα -σωστό κατά τη γνώμη μου – κείμενο για το Άγιο Φως ενόχλησε τους πιστούς.

Επιπλέον, άνθρωποι όπως ο Αμβρόσιος που πληρώνονται από όλους εμάς, αντί να κυρύσσουν το λόγο του Θεού, κηρύσσουν το μίσος (ευχήθηκε στον Νίκο Δήμου να «σαπίσει το στόμα του» , ο γλυκούλης). Για οποιονδήποτε άλλο, από τους δημοσιογράφους που περιγράφουν Τσάμπιονς Λιγκ στην ΔΤ, μέχρι τον υπάλληλο στην εφορία που τα ξύνει με την τσουγκράνα, θα ξεσηκωνόμασταν: «Εγώ σε πληρώνω ρε, αν δεν μπορείς να κάνεις σωστά τη δουλειά σου να φύγεις.». Για τους Αμβρόσιους και τους Άνθιμους όποιος πει το ίδιο κινδυνεύει να ακούσει αντίστοιχες …ευχές αγάπης.

Η Ελλάδα του 2014 είναι δέσμια πολλών και διαφορετικών αγκυλώσεων. Η Εκκλησία αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες. Μια ηθική δικτατορία που επιδιώκει και σε μεγάλο βαθμό να καταφέρνει να επιβάλει την άποψη της για το σωστό και το λάθος.Το σωστό συνήθως αφορά την φαρδιά τσέπη της. Το λάθος, όσους απλώς εκφράζουν διαφορετικές απόψεις.

Αν υπάρχει Θεός, ανάμεσα στον Δήμου και στον Αμβρόσιο, ο πρώτος έχει σαφώς μεγαλύτερες πιθανότητες να πάει στον Παράδεισο. Αλλά πρώτα θα πρέπει να «καεί» στην κόλαση της εγκόσμιας υποκρισίας. Αυτής που ορισμένοι εξακολουθούν να μπερδεύουν με την ευσέβεια…

* Το άρθρο του κ. Κεφαλογιάννη δημοσιεύτηκε πρώτη φορά την 1η Απριλίου στο prismanews.gr.

* Ο Κώστας Κεφαλογιάννης  είναι δημοσιογράφος. Εργάστηκε στις εφημερίδες Εξουσία, Sportime, Εξέδρα των Σπορ και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Sportime 89,2 και Arrena 89,2. Αρθρογραφεί καθημερινά στο www.prismanews.gr και στο Contra.gr. Συνήθως είναι πιο φλύαρος από το βιογραφικό του…