Τι 30, τι 40, τι 50…

Τι 30, τι 40, τι 50…
ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΧΩΡΙΟ ΧΛΩΜΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑ (EUROKINISSI/ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ) Eurokinissi

Διαβάστε ένα άρθρο (συμμετοχή στις "Γνώμες" του NEWS 247) για το ποια γενιά βρίσκεται στην χειρότερη μοίρα στις μέρες μας και με ποια επιχειρήματα 20άρηδες, 30άρηδες, 40άρηδες και λοιποί "διεκδικούν" την πρωτιά

Βρέθηκα πρόσφατα σε μια έντονη συζήτηση γύρω από την κρίση. Έτσι είναι οι παρέες σήμερα. Πάνω από ρακές και φτηνούς μεζέδες, ντομάτα – παξιμάδι – τυρί, δεν μιλούν για μπάλα, γκόμενες, διακοπές. Μιλούν για αφραγκία, φόβους, άγχη και χαράτσια.

Στη συγκεκριμένη κουβέντα το κυρίως θέμα ήταν μια κατά βάση θλιβερή απορία που ωστόσο, όσο ανούσια κι αν μοιάζει, απασχολεί πολλούς: Ποια γενιά βρίσκεται πλέον σε χειρότερη μοίρα; Οι  20-30, οι 30-40, οι 40-50 ή οι 50-δε θα πάρεις σύνταξη ποτέ, ρε χαζέ, ρε χαζέ;

Κάθε πλευρά διαθέτει τα επιχειρήματα της. Οι εικοσάρηδες βγαίνουν τώρα σε μια αγορά  που προσφέρει συνθήκες εργασίας ελάχιστα καλύτερες από δουλεμπορικό. Πολλές ώρες, ελάχιστα λεφτά,  ούτε υποψία ασφάλισης, καμία προοπτική. Όλα αυτά αν σταθούν…τυχεροί και βρουν δουλειά. Διότι εκεί που έχει φτάσει η ανεργία, έτσι και προκηρυχθεί θέση σκλάβου – κωπηλάτη (στο δουλεμπορικό που λέγαμε πριν) κατά πάσα βεβαιότητα θα σταλθούν χιλιάδες αιτήσεις!  Βασική λεπτομέρεια: Οι εικοσάρηδες δεν φταίνε σε τίποτα για το σημερινό μας χάλι. Αλλά οφείλουν να το λουστούν. Πόσο άδικο είναι αυτό;

Οι κάπου ανάμεσα στα τριάντα και τα σαράντα απαντούν ότι τα ίδια ισχύουν και για εκείνους. Όχι ακριβώς τα ίδια δηλαδή, στο περίπου. Εντάξει, αυτοί έχοντας δουλέψει αρκετά χρόνια, διαθέτουν μια σχετική εμπειρία και ένα κάποιο όνομα στην πιάτσα τους. Και ίσως, ίσως έχουν τη δυνατότητα ακόμα να το εξαργυρώσουν. Αντί πινακίου φακής ασφαλώς. Αφήστε που ακριβώς επειδή δούλεψαν χρόνια, δημιούργησαν υποχρεώσεις από την προηγούμενη ζωή  τους (σπίτια, δάνεια, χρέη) από τις οποίες δεν μπορούν να απεμπλακούν και ταυτόχρονα δεν μπορούν και να τις καλύψουν. Επιπλέον, ο εικοσάρης έχει το χρόνο, την ενέργεια και τη δύναμη να φύγει στο εξωτερικό και να χτίσει εκεί το μέλλον του. Ο τριανταροσαραντάρης νοιώθει μεγάλος για κάτι τέτοιο. Νοιώθει ανήμπορος και εγκλωβισμένος. Νοιώθει επιπλέον, αποτυχημένος. Ειδικά αν έχει οικογένεια, παιδιά που περιμένουν από εκείνον  να τα φροντίσει, το αίσθημα της αδυναμίας μπορεί πραγματικά να τον γονατίσει.

Για τους άνω των 50, τα πράγματα από πλευράς ψυχολογίας γίνονται  ακόμα χειρότερα. Σε μια ηλικία που κανονικά θα άρχιζαν σιγά-σιγά να χαλαρώνουν και να απολαμβάνουν τους κόπους τους, ξαφνικά βρίσκονται μετέωροι, δίχως κάποια σταθερά να κρατηθούν, με όλα τα νεοπλουτίστικα σφάλματα τους παρελθόντος τους (εξοχικά, ακριβά αυτοκίνητα, σπατάλες) να επανέρχονται έτοιμα για να τους κατασπαράξουν.  Δεν μιλάω για όλους, αλλά για ένα μεγάλο κομμάτι. Το κομμάτι που συν τοις άλλοις κουβαλάει και την βασική ενοχή για ό,τι σήμερα αποκαλούμε  -και απορρίπτουμε ως- μεταπολιτευτική  Ελλάδα.    

Όλοι έχουν τα δίκια τους. Δεν υπάρχει μονάχα μια αλήθεια σε αυτό που ζούμε. Υπάρχουν πολλές, μικρές, προσωπικές αλήθειες, πολλά, μικρά, προσωπικά δράματα. Και ελάχιστες, δυστυχώς, μικρές, προσωπικές, λυτρώσεις.  Δε ξέρω  ποια γενιά βρίσκεται σε χειρότερη μοίρα. Δε ξέρω αν έχει καν κάποια σημασία.

Ξέρω μονάχα πως εγώ, στα 37 μου, σκέφτομαι όλο και πιο συχνά πόσο θα ήθελα να είμαι είκοσι και να τα κάνω όλα πάλι απ΄ την αρχή.  Να τα κάνω όλα σωστά. Νομίζω έτσι σκέφτονται και οι περισσότεροι συνομήλικοι μου.

Και μετά το σκέφτομαι πάλι. Σκέφτομαι ότι πέρασα καλά. Η γενιά μου πέρασε καλά. Η ευμάρεια ήταν φούσκα. Οι παρέες, τα ταξίδια, τα ξενύχτια, οι δουλειές που μας άρεσαν, που μας σεβόταν και  τις σεβόμαστε, όχι.

Σκέφτομαι ότι εμείς, που σήμερα ζοριζόμαστε να καθορίσουμε το ρόλο μας μέσα μια κοινωνία – ναυάγιο, προλάβαμε τουλάχιστον να φτιάξουμε ένα καταφύγιο  αναμνήσεων για τις δύσκολες νύχτες της κρίσης. Οι  εικοσάρηδες, όσοι δεν καταφέρουν να φύγουν τέλος πάντων, τι θα δημιουργήσουν στη θέση του;

Όχι, αν το να γίνω πάλι εικοσάρης σημαίνει να αντικαταστήσω ότι έζησα μέχρι τώρα  με δεκαετίες μιζέριας και ανασφάλειας, προτιμώ να μείνω –σχεδόν – σαραντάρης.  Κι ας μην έχω να πληρώσω το στεγαστικό μου. Εσείς;

* Ο Κώστας Κεφαλογιάννης  είναι δημοσιογράφος. Εργάστηκε στις εφημερίδες Εξουσία, Sportime, Εξέδρα των Σπορ και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Sportime 89,2 και Arrena 89,2. Αρθρογραφεί καθημερινά στο www.prismanews.gr. Συνήθως είναι πιο φλύαρος από το βιογραφικό του… 

Ροή Ειδήσεων

Περισσότερα