Εργαζόμενοι στη σκιά του Ρουβίκωνα

Μπορεί  η συζήτηση για την ανεργία και την απασχόληση να μην κόβει εισιτήρια σε μια κοινοβουλευτική κόντρα, ωστόσο ήταν, είναι και θα είναι το νούμερο ένα ζήτημα για την ελληνική κοινωνία, ειδικά μετά τις καταστροφικές πολιτικές που ακολουθήθηκαν στην περίοδο των μνημονίων.

Ο πρωθυπουργός χθες στο περιθώριο μιας συζήτησης που δυστυχώς εξελίχθηκε σε μονομαχία στις όχθες του Ρουβίκωνα, επιχείρησε να μιλήσει εκτενώς για τον μόνιμο στόχο της δημιουργίας νέων θέσεων εργασίας, την προσπάθεια αύξησης του κατώτατου μισθού και την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων.

Ανέφερε όμως και τον στόχο της πάταξης της αδήλωτης εργασίας, μόνιμη υπόσχεση κάθε κυβέρνησης (μαζί με την πάταξη της φοροδιαφυγής και του λαθρεμπορίου) εδώ και χρόνια, αλλά και τη σημασία των  αξιοπρεπών αμοιβών για τους εργαζόμενους.

Η παρατήρηση για τις αμοιβές είναι πραγματικά πολύ μεγάλης σημασίας. Ο υποαμειβόμενος εργαζόμενος δεν μπορεί να καταναλώσει ή να χρηματοδοτήσει τα ασφαλιστικά ταμεία.

Ιερές οι συντάξεις, λογική η κόντρα για τις περικοπές, αλλά αν δεν μιλήσουμε για την εργασία και το πώς οι εργαζόμενοι θα προστατευθούν και θα πληρώνονται επαρκώς, ώστε να μπορούν να κρατούν όρθιο το ασφαλιστικό σύστημα και να καταναλώνουν, τότε απλώς μεταθέτουμε την ολική κατάρρευση για το μέλλον.

Όσοι δεν έχουν απαντήσεις για τον κόσμο της εργασίας ή θεωρούν ότι αρκούν οι ιδιωτικές επενδύσεις για να έρθει η ανάπτυξη, αρνούνται ή δεν μπορούν να δουν την πραγματικότητα.

Η ενίσχυση της κατανάλωσης και η αποκατάσταση της ενεργούς ζήτησης, σαφώς είναι οικονομικά ορθό να στηρίζεται στην αύξηση της απασχόλησης μέσω επενδύσεων και μέσω της δημιουργίας νέων επιχειρήσεων στον ιδιωτικό τομέα.  Αλλά θα πρέπει πάντα να δίνεται και η απάντηση στο ερώτημα “ανάπτυξη για πολλούς ή για ελάχιστους”;

Είναι λυπηρό ότι σε μια συζήτηση πολλών ωρών στη Βουλή και παρά τα όσα είπε ο πρωθυπουργός, οι εργαζόμενοι μπήκαν στην άκρη. Ίσως το θέμα να μην προσφέρεται για έξυπνες ατάκες ή να μην υπάρχει πειστική απάντηση στο ερώτημα που θέσαμε λίγες γραμμές πριν. Το δεύτερο είναι πολύ ανησυχητικό.